Η Αντι-555 - Μουσικές Ιστορίες#3

Κυριάκος Καδής - K.Kadis Art (K.Kadis Art / Kyriakos Kadis / Painter / Photographer | Facebook)

Μια εκπληκτική ιστορία επιστημονικής φαντασίας, για το πρώτο εξαίσιο τραγούδι, από την φίλη Άννα του μπλογκ ΑΤΕΝΙΖΟΝΤΑΣ

Η Αντι-555

    Ήταν η ώρα για το αγαπημένο της σήριαλ. Πήρε θέση στον καναπέ, πήρε και τα σνακ της αλλά και ένα ποτήρι λευκό κρασί να τα συνοδεύει και συντόνισε την τηλεόραση στο κανάλι του σήριαλ. Ψυχοφθόρα η σημερινή ημέρα στη δουλειά, είχε ανάγκη ξεκούρασης του νου.

    Διαφημίσεις... χμ τις βαριόταν αφάνταστα. Εκεί που περίμενε στωικά την έναρξη του σήριαλ, ακούει ένα θόρυβο, ένα κλικ και τα πάντα σκοτείνιασαν. Τα φώτα έσβησαν. Ρεύμα δεν είχε πλέον. Σηκώθηκε ξαφνιασμένη, ο γενικός διακόπτης ήταν στη θέση του, το ρελέ επίσης. Άρχισε να βρίζει ενώ περπατούσε προσεκτικά σαν τυφλή και βγήκε στο μπαλκόνι. Έξω σκοτάδι κι εκεί. Περασμένες δέκα το βράδυ και οι λάμπες του δήμου σβηστές. Τα φανάρια ελέγχου της κυκλοφορίας επίσης. Γενική συσκότιση. Μπήκε στο σπίτι και άναψε το φακό του κινητού της. Να βρει ένα κερί, να έχει ένα υποτυπώδες φως για να μην ξεμείνει και από μπαταρία. Ψάχνοντας το άκουσε. Ένα τρίξιμο στην αρχή, ένα δεύτερο αμέσως, σαν κάτι να σχιζόταν. Σαν ένα χαρτί σκληρό που κόβεται... Κοίταξε τριγύρω.

    Άκουγε μόνο το κρατς του σκισίματος να σπάει τη σιωπή απειλητικά. Σκοτάδι πυκνό. Το κινητό είχε σβήσει και δεν λειτουργούσε πια. Είχε και μια συννεφιά απόψε. Ούτε το φεγγάρι δεν φώτιζε τον κόσμο λίγο. Έκανε μερικά βήματα ψηλαφώντας τριγύρω. Και τότε το είδε. Ένα μεγάλο άνοιγμα στο πάτωμα. Παραλίγο να πέσει μέσα. Σαν κάποιος να είχε σχίσει τις σανίδες. Σαν να ήταν οι σανίδες από χαρτί. Έτσι ακριβώς είχε σχιστεί το ξύλο. Πήγε στην άκρη. Κοίταξε μέσα... Στο βάθος ένα αχνό φως τρεμόπαιζε, αλλά τι; Δεν μπορούσε να διακρίνει.

    Κούνησε το κεφάλι τρομαγμένη. Πισωπάτησε. Δεν συμβαίνουν αυτά, τι γίνεται τώρα; Πήγε προς την πόρτα. Να φύγει, να βγει έξω αυτή ήταν η πρώτη της σκέψη. Τα κλειδιά, πού είναι τα κλειδιά; Προσπάθησε να ανοίξει , ήταν κλειδωμένη και τα κλειδιά άφαντα. Ψηλαφιστά έφτασε την τσάντα της. Ούτε εκεί τα κλειδιά. Μα τα είχε στην πόρτα. Τι γίνεται απόψε; Ήταν εγκλωβισμένη στο ίδιο της το σπίτι με μια τρύπα τεράστια στο πάτωμα. Διαφυγή από πουθενά. Η ανάσα της έγινε γρήγορη. 

    «Πάει τρελάθηκα τελείως», είπε φωναχτά η Εύα. 

    Γονάτισε και άρχισε να ψηλαφίζει το άνοιγμα. Ναι ήταν αληθινό το χάσμα κάτω από τα πόδια της. Και ένας κρύος αέρας που ερχόταν από κάτω, της πάγωνε τα σωθικά. Σηκώθηκε. Πισωπάτησε. Ακούμπησε στον τοίχο πίσω από την τραπεζαρία. Λύγισε το σώμα της και έκατσε στα πόδια της. Με τα χέρια της αγκάλιασε το κορμί της. Τα μάτια της εστίασαν εκεί στο ημίφως του ανοίγματος . Έχασκε καθαρά αν και χωρίς ρεύμα, έβλεπες το άνοιγμα του παρκέ. Έβλεπες αχνά το φως του να σπάει το μαύρο σκοτάδι. Τι να κάνει; Τι θα συμβεί; Γιατί θα συμβεί ήταν σίγουρη. Για κάποιο λόγο είχε ανοίξει το πάτωμά της. Σκέφτηκε να βγει στο μπαλκόνι. Ίσως ήταν ο μόνος δρόμος διαφυγής. Θα περνούσε στο διπλανό διαμέρισμα, θα καλούσε την αστυνομία, θα ...μα πρώτα έπρεπε να περάσει την τρύπα, μα πώς; Ο καναπές λίγο δεξιότερα ήταν στη θέση του. Άρα δεν είχε άνοιγμα από κάτω του. Θα ανέβαινε στον καναπέ και θα περνούσε. Η μπαλκονόπορτα ήταν από την άλλη μεριά της τρύπας.

Το έβαλε σε εφαρμογή. Μόλις πλησίασε τον καναπέ και σήκωσε το πόδι της να ανέβει επάνω του, ένα χέρι την έπιασε από τον αστράγαλο. Ούρλιαξε!! Δεν μπορούσε να κινηθεί, εξαιτίας του χεριού ή του τρόμου της; 

    «Ποιος είναι εκεί;», ρώτησε με μια φωνή που δεν αναγνώρισε, έτσι που βγήκε στριγκλίζοντας ο ήχος από το λαιμό της.

    Μια φιγούρα ανέβαινε επάνω. Σαν να ήταν σε ανελκυστήρα. Σαν να πετούσε. Έφτασε δίπλα της. Όρθια, στητή. Την έβλεπε καθαρά λες και είχε ένα εσωτερικό φως μέσα της. Την κοίταξε από την κορυφή ως τα νύχια. Η φιγούρα ήταν απροσδιόριστου φύλου. Τα χαρακτηριστικά της ήταν διάφανα και το σώμα της καλυπτόταν από πτυχές ενός χιτώνα μακρύ. Είχε άραγε πόδια; Τρομοκρατημένη πισωπάτησε... Το πόδι της είχε ελευθερωθεί πλέον αλλά το σώμα της δεν υπάκουε να κινηθεί μακριά. 

    «Ποιος είσαι; Τι είσαι; Τι θες από μένα;» 

    Η φιγούρα άρχισε να αλλάζει μορφή. Ένα φως είχε καλύψει το χέρι που απλώθηκε προς τη μεριά της και το φως έλουσε ολόκληρη την Εύα.

Και τότε η φιγούρα πήρε την μορφή της Εύας γρήγορα. Σε μια στιγμή μονάχα, είδε η Εύα τον εαυτό της απέναντί της.

Τα ‘χασε… 

    «Τι συμβαίνει; Δεν μπορεί να είναι αλήθεια όλα αυτά. Δεν...» 

    «Σήμερα είναι η μόνη ημέρα στο χρόνο που η σύνδεση των δυο κόσμων μας είναι εφικτή» άκουσε τη φωνή της, τη φωνή της δεύτερης Εύας να της εξηγεί. 

    «150 άτομα από μας, θα μείνουμε για μελέτη στο δικό σου κόσμο και εσείς, που θα αντικαταστήσουμε, θα μεταφερθείτε στον κόσμο μου. Μην ανησυχείς, όχι για πολύ. Ίσα ίσα για να πάρουμε τις πληροφορίες που θέλουμε και θα επιστρέψετε όλοι στον τόπο σας. Το ίδιο συμβαίνει αυτήν τη στιγμή σ' όλο τον κόσμο που θέλουμε επικοινωνία και επαφή». 

    Και αμέσως αισθάνθηκε να την τραβά κάτι προς την τρύπα. Ξανά ούρλιαξε. Ξανά προσπάθησε να αμυνθεί. Μα έπεφτε και έπεφτε μέσα στο μαύρο σκοτάδι χωρίς καν να έχει ταχύτητα, απλά με στροβιλισμούς έφτασε στον προορισμό της. Πάτησε στα πόδια της. Άνοιξε τα μάτια της. Βρισκόταν σε ένα μεγάλο χώρο, μια αίθουσα γεμάτη από φιγούρες που κινούνταν κάνοντας τις δουλειές τους πίσω από μηχανήματα και οθόνες. Την υποδέχτηκε ο επικεφαλής της αίθουσας, όπως της είπε. Απροσδιόριστου φύλου και εκείνος. Με μάτια ακίνητα φωτεινά να την κοιτούν και να της μιλούν χείλη που δεν κινούνταν. Έβλεπε το σώμα του και όμως θα ορκιζόταν ότι ήταν ένας αέρας, ένα διάφανο σώμα, αλλά όμως σώμα… Σε διάφορα σημεία της αίθουσας άλλοι άνθρωποι προσγειώνονταν, σημάδι ότι έγινε και αλλού η αντικατάσταση. Προσπάθησε να πλησιάσει μα ο επικεφαλής εκείνη την ώρα της μίλησε: 

    «Καλώς όρισες. Είμαι ο 52. Εσύ θα ζήσεις για ένα χρόνο το λιγότερο μαζί μας. Θα σε αποκαλούμε Αντι-555 μια και έχεις τη θέση της 555. Έλα μαζί μου, θα σου δείξω πού θα ζεις και τι θα κάνεις». 

    Προσπάθησε να μιλήσει. Η φωνή της έβγαινε χωρίς να κάνει καμιά προσπάθεια. 

    «Τι είστε; Πού είμαι;» 

    «Πρώτον να σου πω ότι είμαστε γήινοι και εμείς, αλλά προσαρμοσμένοι στο δικό μας περιβάλλον. Να πω επίσης ότι δεν μιλάμε, οι σκέψεις μας μεταφράζονται σε ομιλία και ακούς τις απαντήσεις που σκέφτονται οι συνομιλητές σου. Είμαστε στον Χ-Παράλληλο κόσμο της Γης . Έτσι ονομάζεται ο τόπος μας. Και ζούμε εδώ, μαζί με εκείνους που εξαφανίστηκαν στη Γη και εργάζονται για το καλό της Γης μητέρας πατρίδας». Τα έχασε η Εύα. Τι είναι όλα αυτά; Για ποιο καλό; Και τι κάνει η 555 στη θέση μου; Αμέσως άκουσε τις απαντήσεις στις σκέψεις της δυνατά. 

    «Η 555 παίρνει τη θέση σου στη δουλειά σου. Έχεις πολλές εξαφανίσεις στη δουλειά σου έτσι; Ως σύμβουλος ψυχολόγος της αστυνομίας ειδική σε ψυχανάλυση εγκληματιών, προσώπων και μαρτύρων, αντιμετωπίζεις συχνά εξαφανίσεις έτσι; Κάποιους τους βρίσκετε νεκρούς. Κάποιοι άλλοι δεν βρίσκονται ποτέ. Γιατί είναι εδώ, εδώ κάτω σε μας. Στον παράλληλο κόσμο μας». 

    Της έδειξε τα κατατόπια και την μύησε στη δουλειά που θα έκανε. Θα έπαιρνε τη θέση της 555 που ήταν αναλύτρια των δεδομένων της δουλειάς της. Παλιά περιστατικά και αναλύσεις αλλά ήταν του χώρου της. Για όνομα του Θεού, τους παρακολουθούσαν; Ξέρανε τη δουλειά της; 

    «Δεν σας παρακολουθεί κανείς, αλλά στη θέση σου πριν προσληφθείς είχε αντικατασταθεί ο συνάδελφός σου για ένα έτος από δικό μας. Δεν έχουμε την ευχέρεια να πηγαινοερχόμαστε. Όταν ανοίγουν οι πύλες τότε γίνεται η αντικατάσταση. Μετά επιστρέφουν οι δικοί μας με τα δεδομένα που θέλουμε». 

    Και δεν απάντησε σε καμιά άλλη ερώτηση-σκέψη της Εύας. Ήθελε τόσο να μάθει πού ήταν ο συνάδελφός της που αντικαταστάθηκε, μήπως δεν επέστρεψε, ενώ στην πατρίδα δεν είχε κλείσει ο φάκελος εξαφάνισής του; Ήθελε τόσα να ρωτήσει. Της έδειξε τον κοιτώνα της και της γνώρισε και άλλα μέλη της κοινότητας. Και την άφησε να περιπλανηθεί. 

    Τι ήταν αυτό που ζούσε; Δεν μπορούσε να κάνει τίποτε προς το παρόν; Προχώρησε στο δρόμο. Ήταν έξω αλλά είχε την εντύπωση ότι ήταν κάπου εσωτερικά. Κοιτούσε ολόγυρα. Παράλληλος κόσμος δηλαδή; Είμαι τώρα στην πόλη μου; Κάπου εδώ είναι το σπίτι μου; 

    «Όχι δεν υπάρχει τίποτε από την πόλη σου της είπε μια φιγούρα που πλησίαζε. Ούτε το σπίτι σου φυσικά. Μια τεράστια γυάλα είναι όλος ο κόσμος μας και μέσα σ’ αυτόν είναι οι δρόμοι, οι χώροι που ζούμε, που εργαζόμαστε. Ό,τι βλέπεις εδώ γύρω υπάρχει πολλές φορές και αλλού στο θολωτό κόσμο μας και καλύπτει όλα τα κράτη. Ο θόλος μας είναι τεράστιος. Η ατμόσφαιρα είναι τεχνητή και οξυγόνο μαζί με άλλα αέρια είναι αυτό που αναπνέουμε. Όλα γίνονται αλλιώς στον οργανισμό μας. Ζούμε σε έναν παράλληλο πλανήτη αν το καταλαβαίνεις έτσι καλύτερα».

    «Κι ο δικός μου οργανισμός; Τι επιπτώσεις έχει όλο αυτό σε μένα;» 

    «Τώρα έχεις γίνει σαν την 555. Όταν επιστρέψεις θα ξαναγίνεις η Εύα». 

    «Η μετακίνηση; Πώς γίνεται η μετακίνηση; Πώς πάτε από τη μια μεριά του θόλου στην άλλη;» 

   «Υπάρχει ένα τούνελ στο τέλος του δρόμου στα δεξιά σου. Εκεί υπάρχει το μεταφορικό μας μέσον. Κάτι σαν το μετρό το δικό σας, αλλά ατομικά καθίσματα που σε μεταφέρουν αστραπιαία στον τόπο προορισμού. Τα express wagon που ταξιδεύουν με ταχύτητα ήχου». Τα έχασε άλλη μια φορά. Περιπλανήθηκε στο χώρο. Παντού κάψουλες που ή ήταν άδειες ή κάποιος ήταν ξαπλωμένος με σωλήνα συνδεδεμένο επάνω του. Κοιτούσε για λίγη ώρα δεν ήξερε, δεν κατανοούσε απολύτως τίποτε ακόμη. Μια φιγούρα βγήκε από την κάψουλα. 

    "Τι να ναι αυτό;" σκέφτηκε η Εύα 

   «Είναι ο χώρος που ξεκουραζόμαστε. Στην ουσία δεν χρειαζόμαστε ύπνο απλά θέλουμε ανανέωση και συνεχίζουμε την εργασία μας. Καλώς όρισες Αντι-555», της είπε η φιγούρα που μόλις είχε βγει από την κάψουλα ανανέωσης. 

 "Ούτε να σκεφθεί κανείς δεν μπορεί χωρίς να τον ακούσουν οι άλλοι;" ξανασκέφτηκε 

   «Όχι δεν μπορεί κανείς να σκεφθεί κάτι χωρίς να το μάθουμε, γι’ αυτό στον τόπο αυτό δεν υπάρχει παρανομία, ούτε εγκληματικές σκέψεις», είπε η 314 όπως της συστήθηκε. 

   «Δηλαδή αν σκεφθώ κάτι όταν δεν είναι κανείς κοντά πώς το μαθαίνουν οι άλλοι;» 

   «Θα χρειαστεί να ανανεωθείς, αλλιώς θα πέσεις λιπόθυμη. Τότε ο σωλήνας που συνδέεσαι σου δίνει την ενέργεια που χρειάζεσαι, αλλά καταγράφει και όλες τις σκέψεις της ημέρας σου» 

   Τρομαχτικό! 

   «Δεν είναι τρομαχτικό αν σκεφθείς πόσα άσχημα συμβαίνουν στον κόσμο σου, όταν οι σκέψεις των άλλων που δεν είναι φανερές γίνονται πράξεις. Σε χαιρετώ γιατί πρέπει να πάω στο πόστο μου». 

  «Περίμενε!! Και αν παρόλα αυτά κάνει κάποιος κακές σκέψεις, επιλήψιμες, εγκληματικές;» 

  «Τότε απλά εξαϋλώνεται!!!» Έμεινε άφωνη και απέσυρε όποιες σκέψεις της έρχονταν στο νου... Τι στο καλό είναι όλο αυτό; 

   Η Εύα συνέχισε την πορεία της. Δρόμος χωρίς αυτοκίνητα φυσικά, ενώ δεξιά και αριστερά υπήρχαν πότε πότε αυτές οι κάψουλες ανανέωσης ή άλλα μεταλλικά κουβούκλια σαν κοντέινερ που έκαναν διάφορες εργασίες. Φύση ανύπαρκτη. Ουρανός δεν υπήρχε. Έβλεπες μονάχα ένα θόλο που αντικατόπτριζε την επιφάνεια σαν καθρέφτης. Και το φως τεχνητό, ούτε ήλιος, ούτε άστρα, ούτε φεγγάρι. Αποκλείεται να έμενε ένα χρόνο σ’ αυτόν τον τόπο. Πώς θα έφευγε; Τι θα έπρεπε να κάνει; σκεφτόταν συνεχώς. Πρέπει να μάθει τα κατατόπια. Σίγουρα κανένας δεν επιστρέφει. Όσοι ερχόμαστε εδώ χανόμαστε κατά τα γούστα τους, σκεφτόταν πυρετωδώς. Κάποια στιγμή αισθάνθηκε ανημπόρια. Μια κόπωση την κατέλαβε. Τότε δίπλα της φάνηκε μια άλλη φιγούρα και της ζήτησε να την ακολουθήσει. 

   «Εδώ σ’ αυτό το κουβούκλιο θα ξεκουραστείς, θα ανανεωθείς και θα επιστρέψεις ξανά γεμάτη ενέργεια» και την οδήγησε σε ένα κουβούκλιο. Την έβαλε να ξαπλώσει και την συνέδεσε στο λαιμό της με μια σωλήνα. 

   «Τι να έχω εκεί;» 

   Μα δεν πρόλαβε να συνεχίσει τις σκέψεις και δεν θυμάται πλέον τίποτε. Όταν τελείωσε η ανανέωση αποσυνδέθηκε αυτόματα και βγήκε έξω στο χώρο. Ένιωθε ξεκούραστη. Προχώρησε στην αίθουσα που θα ήταν το πόστο της. Έπρεπε να δει τι συμβαίνει, τι δουλειά θα έκανε. Έπρεπε να μάθει για όσους σαν κι εκείνη έρχονταν εδώ. Πού είναι; Πού ζουν; Μπορεί να τους συναντήσει; Ο επικεφαλής της αίθουσας όπως τον ονόμαζε, ο 52, μιλούσε με κάποια άλλη φιγούρα και όλοι ήταν ακίνητοι στη θέση τους. Ο 52 την κάλεσε να πλησιάσει. Της σύστησε τον 5, έναν υπαρχηγό της θολωτής χώρας τους, όπως της είπε. 

   «Έλα να μιλήσουμε», της είπε ο υπαρχηγός 

   «Μας απασχολούν οι σκέψεις σου της πρωτοείπε. Πρέπει να σου λύσω απορίες για να κατανοήσεις και να αντέξει ο νους σου ένα χρόνο που θα μείνεις μαζί μας. Αλλιώς θα εξαϋλωθείς. Δεν θες να πεθάνεις έτσι;. Λοιπόν δεν αντέχεις εδώ σκέφτηκες. Γιατί δεν έχεις φύση, ουρανό και ήλιο; Σε κατανοώ. Αλλά και στον τόπο σου πληγώνετε τη φύση που τόσο λες ότι αγαπάς. Και φτάσατε να έχετε έναν ήλιο επικίνδυνο για τους ανθρώπους. Θα καταστρέψετε τον πλανήτη με τόσες μολύνσεις του περιβάλλοντος». 

   «Πώς θα το εμποδίσετε; Θα εξαϋλώνετε όσους δεν υπακούουν σε νόμους;» 

  «Με το να πειραματιζόμαστε σε εγκληματικά μυαλά και να βρίσκουμε τρόπο να αλλάξουμε το δρόμο της σκέψης τους. Έχουμε καταφέρει να αφαιρέσουμε το τμήμα του εγκεφάλου που ασχολείται με εγκληματικές ενέργειες ή σκέψεις , αλλά δεν επιτυγχάνει σε όλες τις περιπτώσεις. Και χάνουμε ανθρώπους. Εξαϋλώνονται. Σκεφτήκαμε μήπως παίζει ρόλο και η προσωπικότητα του καθένα. Εδώ θα έχουμε εσένα και τις αναλύσεις των προφίλ των ανθρώπων σας» 

   «Πώς δημιουργήθηκε ο παράλληλος αυτός κόσμος;» 

  «Εσύ ξέρεις πώς δημιουργήθηκε η ζωή στη γη; Ακόμη ψάχνετε. Κι μείς έχουμε θεωρίες επιστημονικές, αλλά είναι τόσο παλιά η παράλληλη ζωή μας εδώ όσο και η δική σας, οπότε συνεχίζουμε». 

   «Τι τρώτε; Τι πίνετε; Τι αναπνέετε; Πώς αναπαράγεστε; Δεν βλέπω μικρά παιδιά». 

  «Πολλές σκέψεις πολλές ερωτήσεις. Δεν έχουμε ανάγκη τροφής και υγρών. Το ήλιο είναι το κατεξοχήν αέριο που αναπνέουμε μαζί με πρόσμιξη άλλων αερίων μαζί με οξυγόνο. Και αναπαραγόμαστε τεχνητώς μια και οι σεξουαλικές επιθυμίες μας δεν υπάρχουν. Κατευθείαν δημιουργούνται όντα έτοιμα για εργασία». 

  «Τι θέλετε να επιτύχετε; Γιατί σας νοιάζει τόσο η Γη, η δική μας Γη αφού εσείς κατοικείτε σε έναν άλλον τόπο; Αφού είστε τόσο διαφορετικοί; Αφού δεν έχετε κάτι να μοιάζετε με εμάς; Δεν πιστεύω τίποτε από όσα λες. Ούτε πιστεύω ότι θα με γυρίσετε πίσω, σωστά;» 

  «Εντάξει θα σου πω. Έχετε τον ωραιότερο πλανήτη, τον ωραιότερο παράλληλο θα πω σωστότερα, τον απολαμβάνετε αλλά τον καταστρέφετε. Δεν μπορείτε να ελέγξετε τον πληθυσμό της Γης και δεν μπορείτε να τους κάνετε να υπακούσουν. Δεν είναι άδικο, άνθρωποι επιρρεπείς σε κάθε ανομία να έχουν τόση ομορφιά που δεν εκτιμούν, για τον εαυτό τους;» 

  «Ώστε θέλετε να μας αντικαταστήσετε... Θέλετε να πάρετε τις θέσεις μας. Σωστά; Και αν γίνετε σαν και μας πώς θα πάψετε να σκέφτεστε αρνητικά; Και γιατί δεν έρχεστε όλοι επάνω να ανακατευτείτε με ανθρώπους παίρνοντας μορφές που εξαφανίστηκαν;» 

  «Γιατί δεν μπορούν να ανέβουν πολλοί από τον ένα κόσμο στον άλλο. Όποτε μπορούμε μεταφερόμαστε. Ξέρεις πόσοι από μας ζουν ανάμεσά σας; Αλλά πρέπει να γίνει η αλλαγή θέσης. Ένας δικός μας παίρνει τη θέση ενός γήινου του Α- παραλλήλου που είναι ο κόσμος σου. Και η σκέψη μας συνεχίζει να ελέγχεται όπως και εδώ. Είπαμε ότι αφαιρούμε το τμήμα του εγκεφάλου που είναι ικανό για άσχημες σκέψεις. Μόνον αυτοί παίρνουν άδεια εισόδου στον κόσμο σου» 

  «Και πώς επιλέγετε ποιον θα πάρετε;» 

 «Με συντεταγμένες, με παραλλήλους και με ηλεκτρονικά ίχνη που αφήνουν τα κινητά σας».

  «Ναι αλλά η επιλογή πώς γίνεται;» 

 «Δεν επιλέγουμε, ουσιαστικά απλά εκεί που τέμνονται όλα είναι το σημείο που ανοίγει η πύλη. Όποιος είναι εκεί έρχεται στον κόσμο μας. Μόλις η 555 σε άγγιξε με το φως, μάθαμε τα πάντα για σένα. Έτσι έγινε και με τους υπόλοιπους». 

  «Άρα δεν σας νοιάζει η εργασία μου, κανενός το πόστο δεν σας ενδιαφέρει. Οπότε, δεν πρόκειται να με αφήσετε να επιστρέψω έτσι;», είπε με έντονη φωνή 

 «Θα σου αρέσει εδώ , θα δεις, έχουμε πρόγραμμα σε 50 χρόνια να έχουν αντικαταστήσει παγκόσμια όλοι οι δικοί μας ανάλογους δικούς σας. Κι αν εσύ είσαι χρήσιμη θα έλθεις μαζί μας, σημειωτέων ότι εδώ δεν γερνάει κανείς. Σε εντυπωσιάζει;» 

  «Όχι, εκείνο που με εντυπωσιάζει είναι ότι για τη δική σας επιθυμία διαπράττετε αδίκημα, εγκληματική πράξη, λέτε ψέματα και καταστρέφετε ανθρώπους, σωστά; Ενώ διατείνεστε ότι είστε εναντίον κάθε παρανομίας». 

  Ο 5 την κοίταξε καλά καλά. «Νομίζω ότι θα τα πάμε πολύ καλά με σένα εδώ. Έχεις κοφτερό μυαλό..» Φυσικά έχω σκέφτηκε η Εύα και θα βρω το σημείο μηδέν σας. Θα το βρω και θα δείτε, σκέφτηκε η Εύα αν και αμέσως προσπάθησε να αδειάσει το μυαλό της επειδή μόλις είχε ακούσει δυνατά τις σκέψεις της. Ο 5 την κοίταξε βλοσυρά... Στον γύρω χώρο έπεσε ησυχία. 

Όλες οι φιγούρες γύρισαν το κεφάλι στην Εύα. Την είχαν ακούσει όλοι. Είχαν ακούσει τις απειλές της. Και με ένα νεύμα του 5, μερικές φιγούρες την πλησίασαν. Την έπιασαν από τους καρπούς. Την έσερναν μαζί τους. «Πού με πάτε; Τι κάνετε; Σταθείτε, μην με τραβάτε, μα τι κάνετεεεεε;;» Πετάχτηκε ιδρωμένη και αλαφιασμένη. Κοίταξε τριγύρω, το σήριαλ μόλις είχε τελειώσει και εκείνη είχε αποκοιμηθεί στον καναπέ.