Η παράδοξη υπόθεση των αρτίστικ δολοφονιών - 2

                                                                              2. 

  

  

Έβαλα τα λιγοστά αλλά χρήσιμα ευρήματα στο "Futuristic time manipulation", μια υπερσύγχρονη ατμομηχανική κατασκευή που θα με βοηθήσει να συλλέξω τα απαραίτητα στοιχεία για την επίλυση της υπόθεσης. Είναι φυσικά ακόμα σε δοκιμαστικό στάδιο, θα είμαι από τους πρώτους που θα την δοκιμάσουν σε μεγάλη κλίμακα, όμως η συγκεκριμένη υπόθεση είναι ότι πρέπει. Μπορώ να περιπλανηθώ στο παρελθόν όσο χρειάζεται χωρίς στο παρόν να έχει περάσει ούτε μία ώρα. Με τον αναμεταδότη ανά χείρας θα έκανα μια βόλτα στο παρελθόν της Ραμόνας, ίσως και να μπορούσα να βρω τον συνδετικό κρίκο που θα ενώσει τα κομμάτια του παζλ. 

  

15 ΙΟΥΝΊΟΥ 1977 

KREUTZBURG, ΒΕΡΟΛΊΝΟ 

  

Είναι δύο το πρωί. Δεν μπορώ να κοιμηθώ από τις απελπιστικές κραυγές κάποιων φτωχών νέο-εξτρεμιστών που ουρλιάζουν με όλη τους την δύναμη κάτω στον δρόμο. Οι αποπνικτικές κραυγές τους ακούγονται φιμωμένα λες και έχουν το πρόσωπο τους καλυμμένο με ένα αφράτο μαξιλάρι. Έχω να κοιμηθώ σωστά κοντά έναν μήνα, όλες αυτές οι φασαρίες για τα νέα εμφυτεύματα, και ειδικά για τον νέο ναό που έστησε εκείνη, καταντούν ανυπόφορες. Έναν ολόκληρο μήνα τριγυρίζω σε όλους τους κακόφημους δρόμους του Βερολίνου, έχω καταφέρει να βρω πολλά όμως η ψυχική μου κατάσταση όσο πάει και χειροτερεύει. Η απελπισία έρχεται σαν μια αόρατη αέρινη σκιά που μου ξεσκίζει επανελειμμένα τα τύμπανα των αυτιών μου με μαχαίρι, το κεφάλι μου και το σώμα πονάνε από την υπέρμετρη χρήση των εμφυτευμάτων. 

Αποφάσισα διστακτικά να βγω και να κάνω έναν προσεκτικό περίπατο ανάμεσα στο χάος. Σχεδόν μηχανικά βρήκα την διαδρομή που είναι χαραγμένη στο μυαλό μου, διάσχισα το βρωμερό κατάστημα αυτόματων πλυντηρίων και ύστερα έστριψα αριστερά σε έναν σκοτεινό δρόμο χωρίς όνομα, σε μια οφθαλμαπάτη αδιέξοδου. Τα μπλε εμφυτεύματα λειτούργησαν μες στα μάτια μου, μια κόκκινη γραμμή σάρωσε τον χώρο και αποκάλυψε ένα περίγραμμα μια μεγάλης αψιδωτής πόρτας. 

Το Καυκασιανό κέντρο αυτοκτονίας ήταν στο μέρος του όπως πάντα. Μια βρώμικη πέτρινη σιλουέτα γεμάτη πρασινοκίτρινους μύκητες και εμπρός του αυτή η επιβλητικά τερατώδεις πόρτα. Η θέα της εισόδου γεννούσε στον καθένα ανάμικτα συναισθήματα, αμφιταλαντευόσουν μεταξύ της φρόνιμης υποχώρησης από έναν σίγουρο θάνατο και της ανεξήγητης ηδονής του δέους και της περιέργειας για το παράξενο. Οι αφίσες εναντίον των σύνθετων μικτών φυλών και των βελτιωτικών εμφυτευμάτων ήταν κολλημένες σε όλον τον τοίχο, πάνω από ίχνη ιεροτελεστιακών γκράφιτι. 

Ένα μηδενικό αορίστου φύλου που δεν έχει κανένα όνομα και εκτελεί χρέη φύλακα είναι μπροστά από την είσοδο. Δίπλα του ακριβώς υπάρχει μια προφητική ζωντανή αφίσα, κολλημένη σαφέστατα από τους νέο-εξτρεμιστές, που λέει ότι "στο μέλλον, όλα θα μοιάζουν σαν τον εαυτό της, νέο-φασιστικά γουρούνια με πέτσινη προβιά ανθρώπου". 

Η Ραμόνα πριν έναν χρόνο είχε αυτοοριστεί ως η μη-μελλοντική και τυραννική φοτουριστριά ιέρεια του Καυκασιανού Ναού Αυτοκτονίας, μεταδίδοντας το δόγμα της για τον όλεθρο των σύνθετων μικτών φυλών και των εμφυτευμάτων. Έγχυε το θανατικό της δηλητήριο στα κενά αγγεία της νεολαίας του Βερολίνου καταφέρνοντας να έχει στο πλευρό της φανατικούς οπαδούς που θα έκαναν τα πάντα για εκείνη. Όλοι έκαναν λόγο για ένα μικρό κόκκινο βιβλίο που το κρατά μαζί της συνεχώς. Άλλοι λένε πως είναι κάτι σαν ευαγγέλιο του καινούργιου της δόγματος, άλλοι πάλι λένε πως ανοίγει πύλες σε μελλοντικούς χρόνους έτσι ώστε να μπορέσει να διορθώσει τα κακώς κείμενα των ανθρώπων. 

Τα δωμάτια του τελευταίου ορόφου ήταν τα δωμάτια-πύλες για τον εξαγνισμό, όπως τον ονόμαζαν, των ασεβών και την ολοκλήρωση του ιερού σκοπού. Ειδικά διαμορφωμένοι χώροι ιεροτελεστικής αποσύνθεσης των ανθρωπίνων απορριμμάτων. Ως τώρα πρέπει να έχει επιβλέψει περισσότερες από 30 ή 40 αποσυνθέσεις. 

Έπρεπε να βρω πιο πολλά, να μάθω την χρησιμότητα του βιβλίου που ποτέ δεν αποχωρίζεται η Ραμόνα, να μπορέσω να συσχετίσω όλα αυτά τα τραγικά με τις μελλοντικές δολοφονίες. 

  

___________________________ 

  

  

Έβαλα τα στοιχεία στον αναμεταδότη για την επόμενη μου στάση. Πάτησα το κουμπί και με μια εκτυφλωτική λάμψη άρχισε να αλλάζει η ύλη του σώματος μου μέχρι που δεν έμεινε τίποτα από μένα στο Βερολίνο. 

  

18 Μαρτίου, 1994 

Περιοδικό Νιου Γιόρκερ 

  

Σήμερα θεσπίζεται η μεγάλη γιορτή της αφηρημένης τέχνης. Είναι η πρώτη του είδους της από τότε που η Τίνα Μπράουν ανέλαβε τα ινία της έκδοσης. 

Το τελευταίο εκστατικό αποστομωτικό έργο του Ρον Κρόου στάθηκε η αφορμή για την θέσπιση αυτής της γιορτής. 

"Ένα μείγμα εκλεπτυσμένης τέχνης και ακατέργαστου δολοφονικού ένστικτου που δίνει μια θεμελιώδη γροθιά και διαλύει τα δόντια τον δήθεν φτασμένων καλλιτεχνών", ήταν ο εγκωμιαστικός τίτλος του αφιερώματος. Ο Γκάι Μπάρτον βρισκόταν σε μεγάλα κέφια όταν έγραφε αυτό το άρθρο για το νέο τεύχος του παραρτήματος, το eDISHion. 

Το άρθρο αν το έβλεπε κάποιος από μια πιο ολιστική και σκωπτική μάτια, ήταν μια ελεγεία στο παραλήρημα της κα. Στόουν. 

Το άρθρο έλεγε πως από την έλευση του AIDS και τη νέα ανηθικότητα των γεννητικών εξελίξεων και των εξελιγμένων βελτιωτικών του σώματος, ο θάνατός με το σκοτεινό σέξι μοιραίο στυλ έκανε την εμφάνιση του. Ένας ανένταχτος καλλιτέχνης ξεπετιέται για να μας δείξει τον δρόμο διαφυγής από την λεωφόρο ταχείας κυκλοφορίας του θανάτου, μέσω των δολοφονικά άρτιων δημιουργιών του. 

Ένα λευκό θηλυκό πόδι που κολλάει σε ένα λουτρό από μαύρο υγρό σμάλτο. Δύο κολλημένα μωρά καλυμμένα με μικροσκοπικά μαργαριτάρια. Η κόλλα εμπόδισε τα δέρματα να αναπνέουν και λιποθύμησαν. Αυτά είναι ελάχιστα από τα αρρωστημένα όμορφα ζωντανά έργα του. 

Ξεκίνησε όπως όλοι, από το τίποτα. Ήταν από την Γερμανία, οπαδός του εξπρεσιονισμού, οπαδός του Νταλί και λάτρης του αγοραίου σεξ. Η πρώτη του δουλειά ήταν ως περιπλανώμενος φωτογράφος αφηρημένων σκηνικών και καταστάσεων. Τα μοντέλα του ήταν ανυποψίαστος κόσμος. Η εκκεντρικότητα του φάνηκε από την αρχή, τοποθέτησε νεκρές μύγες και μέλισσες στα πρόσωπα των μοντέλων με σκοπό να απεικονίσει πως βλέπουμε την φύση να πεθαίνει και δεν κάνουμε τίποτα. Μια φωτογράφηση που επικεντρώθηκε σε μια γυναίκα ξαπλωμένη στο κρεβάτι λέγεται ότι είναι μια ανακατασκευή του μοναχικού θανάτου. Μια άλλη φωτογραφία έχει μια γυναίκα σε ένα τηλεφωνικό θάλαμο να κάνει κάποια ξέφρενη κλήση. Το χέρι της πιέζεται στο γυαλί και πίσω από αυτήν και έξω είναι δύο γυναικεία σώματα που καλύπτονται μερικώς από τα φύλλα του φθινοπώρου. Δεν είχε επιτυχία. Οι κακές γλώσσες, οι ίδιες που τώρα θα πέφτουν στα πόδια του έλεγαν: "Τι είναι αυτό; Καλές τέχνες;". 

Όμως η πραγματική του αγάπη ήταν η ζωγραφική, ήθελε δηλαδή αλλά δεν μπορούσε να ζωγραφίσει. Έτσι μπόλιασε την εκδικητικότητα του με την δολοφονικά άρτια εικαστική του ματιά και δημιούργησε τον "ζωντανό καμβά".  Ξεκίνησε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ένα θηλυκό κεφάλι που φοράει καπέλο συνθλίβεται ανάμεσα σε τρία γδαρμένα κεφάλια μόσχων. Οι σουρεαλιστές θυμούνται ακόμα αυτήν την πρώτη δουλειά του. Έλεγε στους θαυμαστές του πως το όνειρό του ήταν να κάνει γυρίσματα στο νεκροτομείο, με τα πτώματα σαν κούκλες . Όλα αυτά τράβηξαν την προσοχή της κας. Ραμόνας Στόουν, η οποία τον βοήθησε να σταθεί στα πόδια του και να ξετυλίξει το ταλέντο του. 

Ώστε έτσι ξεκίνησε λοιπόν; Δεν ξέρω.  

Μόλις τα διάβασα πάντως αισθάνθηκα ακόμα πιο μπερδεμένος. Υπήρχε όμως μια φωτογραφία που έδειχνε την Ραμόνα μαζί με το αγαπημένο της βιβλίο. Την έσκισα και την έβαλα στην τσέπη μου. 

  

___________________________ 

  

Παρασκευή, 31 Δεκεμβρίου 2000, 11:29πμ 

  

Αυτή η έρευνα στο παρελθόν στάθηκε εποικοδομητική. Μπήκα στην μεγάλη αίθουσα των ολιστικών αρχείων, έβαλα στον μεγάλο υπολογιστή την φωτογραφία και πληκτρολόγισα το όνομα - ΡΑΜΟΝΑ ΣΤΌΟΥΝ -. Μετά από λίγο άρχισαν να εμφανίζονται στην οθόνη τα αποτελέσματα, κάποια στοιχεία και κάποια αποσπάσματα από τον τοπικό τύπο. 

Μετά τη χειρουργική επέμβαση και την επένδυση του προσώπου της με μια αλεξίσφαιρη μάσκα η Ραμόνα εμφανίστηκε στο Λονδίνο του Καναδά ως ιδιοκτήτης ενός καταστήματος κοσμημάτων, περίεργων εξαρτημάτων και γκαλερί αφηρημένων δημιουργιών. Περιδέραια από πέη αρνιών, πορτοφόλια από κατσικίσια όσχεα, σκουλαρίκια θηλών, τέτοια πράγματα. 

Οι φήμες , ωστόσο, πρότειναν πως δεν ήταν στο καλύτερο των συμφερόντων να γίνει κάποιος πελάτης της. Οι ίδιες φήμες υποστήριζαν πως ένας πελάτης είχε μπει στο μαγαζί της και δεν ξαναβγήκε. 

Στον καλλιτεχνικό κύκλο πάντως το μαγαζί ήταν αρκετά δημοφιλές. Πίνακες κρεμασμένοι σαν καθρέφτες γέμιζαν τον χώρο. Κανείς δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια του από τα έργα, γκροτέσκα αληθοφανείς δημιουργίες. Όλοι οι πίνακες πωλούνται μέσα σε μια ώρα, πολλοί σε τιμές ρεκόρ. 

Όταν ο κριτικός για το περιοδικό Tate ζήτησε μια συνέντευξη με τον δημιουργό αυτών των αρρωστημένων, πετυχημένων όμως πινάκων, από την ιδιοκτήτη της γκαλερί δεν πήρε καμιά απάντηση. Ανέφερε μόνο πως έπρεπε να φύγει, πως θα πήγαινε για ψώνια, για έναν επιστρωμένο με διαμάντια ομφάλιο λώρο ως ένα εορταστικό δώρο για να ανακοινώσει την εγκυμοσύνη που θα άλλαζε την ιστορία. Η εγκυμοσύνη αυτή θα είχε ως αποτέλεσμα ένα τεχνητό κορίτσι 15 ετών. 

Συνεχίζεται...