Ανείπωτα μυστικά - 7

 

                                                                         1ο Ιντερλούδιο

Άνοιξε με κόπο τα μάτια του. Το κεφάλι του πονούσε και η παρατεταμένη αϋπνία είχε αρχίσει να τον τρελαίνει. Τα όνειρα που έβλεπε ήταν ίδια εδώ και ένα μήνα, από τότε δηλαδή που είχε βρει εκείνη την περγαμηνή. Την είχε βρει στο πάρκο που σύχναζε, ελαφρά θαμμένη και αγνοημένη απ’ όλους, λες και ήθελε να εμφανιστεί μόνο μπρος στα μάτια του. Την είχε ξεθάψει όσο πιο γρήγορα μπορούσε προσέχοντας τριγύρω του για τυχόν αδιάκριτα βλέμματα. Συμπεριφερόταν σα να ξέθαβε κάποιον πολύτιμο θησαυρό. Όταν έπιασε την περγαμηνή στα χέρια του αποσύρθηκε γρήγορα σε κάποια απομονωμένη γωνιά του πάρκου και την ξετύλιξε. Τότε ήρθε σε πρώτη επαφή με τα απερίγραπτα σχέδια και την ακαταλαβίστικη γραφή της. Δε μπορούσε να καταλάβει τι ακριβώς έβλεπε και κατά πόσο ήταν σημαντικό, όμως, μια αλλόκοτη έξη είχε δημιουργηθεί μέσα του όταν τα αντίκρυσε. Έκτοτε κάθε μέρα ξετύλιγε την περγαμηνή και μελετούσε για ώρες, χωρίς καν να σηκώσει κεφάλι. Μία εμμονή που τον στοίχειωνε ως και τον ύπνο του, εφιάλτες τόσο ζωντανοί που τους ένιωθε να επηρεάζουν όλο το σώμα του, ώσπου έπαψε πια να κοιμάται.

Προσπαθούσε με κάθε τρόπο να καταλάβει και να κατανοήσει το περιεχόμενο της περγαμηνής. Μα όλες οι προσπάθειες του έπεφταν στο κενό. Δεν είχε μπορέσει να βρει καμιά πληροφορία σχετική σε κανένα βιβλίο.

Ως τη μέρα που συνάντησε εκείνον στην μυστικιστική βιβλιοθήκη. Τον προσέγγισε ενώ εκείνος προσπαθούσε να αποκρυπτογραφήσει το περιεχόμενο της περγαμηνής. Το παρουσιαστικό του θύμιζε άντρα παλιάς εποχής, όμως όχι κάποιας γνωστής σε ‘κείνον. Το πρόσωπό του ήταν ρυτιδιασμένο και ταλαιπωρημένο, κάτι που καθιστούσε δύσκολη την εύρεση της ηλικίας του. Στο κέντρο του προσώπου του δέσποζε ένα μακρύ και μεγαλοπρεπές μουστάκι που στις άκρες του κατέληγε σε δύο ισομεγέθεις κύκλους. Έσυρε την καρέκλα που βρισκόταν απέναντί του και κάθισε. Δεν του ‘δώσε ιδιαίτερη σημασία εξαρχής μιας και ήταν βυθισμένος στις σκέψεις και έρευνες του.

Τον χαιρέτησε με το όνομα του, κάτι το περίεργο στο οποίο δεν έδωσε την δέουσα σημασία. Η φωνή του ήταν χαμηλόφωνη μα στεντόρεια, την ένιωθε να αντηχεί σε όλο του το σώμα. Τον κοίταξε ερευνητικά, όσο μπορούσε, καταβάλλοντας υπέρμετρες προσπάθειες ώστε να μη σωριαστεί πάνω στο τραπέζι ανάγνωσης. Μπόρεσε να κάνει ένα μοναδικό νεύμα καλωσορίσματος και συνέχισε την μελέτη του, ελπίζοντας πως ο περίεργος τύπος θα έφευγε. Όμως εκείνος δεν έφυγε. Κάθισε καλύτερα στην καρέκλα και με ένα νεύμα του χεριού του ένας άλλος τύπος εμφανίστηκε απ’ το πουθενά και στάθηκε από πάνω τους. Ήταν ντυμένος με ένα ολοκαίνουργιο μπλε κοστούμι που θα το φόραγε μόνο ένας ευγενής. Μα το πρόσωπό του, μελαχρινό και ακατέργαστο με μακρύ και ατίθασο μαλλί και γένια που το κάλυπταν ολόκληρο, θύμιζε άγριο άνθρωπο ή καλύτερα ένα Αβορίγινο μεταμφιεσμένο σε ευγενή.

Δεν ήθελε να του μιλήσει, πίστευε πως αν αδιαφορούσε εκείνος θα έφευγε και θα τον άφηνε στην ησυχία του. Έμεινε για κάμποσα λεπτά με σκυμμένο το κεφάλι να αγνοεί την παρουσία των δύο αγνώστων. Μα η συμπεριφορά του δε είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Όσο εκείνοι δεν έφευγαν τόσο εκείνος δυσανασχετούσε, έτσι αποφάσισε να φύγει από την βιβλιοθήκη. Την στιγμή όμως που έκανε να σηκωθεί το ροζιασμένο χέρι του αγνώστου τον έπιασε με δύναμη και το βλέμμα του τον καθήλωσε στη θέση του. Με την ίδια επιβλητική φωνή ξεκίνησε να του μιλά, είχε κάτι το μαγικό και περίεργο συνάμα χωρίς αυξομειώσεις στον τόνο της και χωρίς κομπιάσματα, με μία μεθυστική ροή που μαγνήτιζε την προσοχή όποιου την άκουγε.

«Θες να φύγεις. Και όμως δεν έχεις λάβει ακόμα τις απαντήσεις που ζητάς. Απ’ ότι φαίνεται είσαι ο εκλεκτός, αυτός που θα ολοκληρώσει την προφητεία των γραπτών.»

Δε μπορούσε να πιστέψει αυτά που άκουγε, πήγε να μιλήσει μα εκείνος τον διέκοψε. Με το άλλο χέρι του έπιασε την περγαμηνή.

«Πως νομίζεις πως αυτή η περγαμηνή έφτασε στα δικά σου χέρια.»

Πήγε να απαντήσει, να του πει πως την βρήκε εντελώς τυχαία, μα και πάλι δε πρόλαβε να μιλήσει.

«Δε χρειάζεται να απαντήσεις. Σε διάλεξαν και εκείνη εμφανίστηκε σε σένα. Ήταν κάτι το προκαθορισμένο, δε θα μπορούσες να αποφύγεις το πεπρωμένο σου.»

«Μα τι ακριβώς δείχνει αυτή η καταραμένη περγαμηνή», είπε με έντονο ύφος. «Έχω χάσει τον ύπνο μου απ’ όταν την έπιασα στα χέρια μου και ακόμα δεν έχω καταλάβει τι στο διάολο είναι γραμμένο εδώ».

Πήρε μια βαθιά ανάσα και ένα μεγάλο βάρος έφυγε από μέσα του. Είδε τότε τα μάτια του να αλλάζουν χρώμα και σχήμα, να αποκτούν ένα σχήμα ματιών που έχουν τα αιλουροειδή. Τρόμαξε, η λαβή του δεν είχε εξασθενήσει καθόλου, αντιθέτως την ένιωθε να δυναμώνει και να το καθηλώνει στο κάθισμά του και ένιωσε κάτι να διαπερνά το δέρμα του χεριού του και μια ουσία να κινείται μες στις φλέβες του. Κοίταζε τριγύρω του για βοήθεια μα κανείς δεν ήταν στην βιβλιοθήκη. Συνέχισε τότε να του μιλάει, με τον ίδιο ακριβώς τόνο και την ίδια χροιά.

«Τα πράγματα που είναι γραμμένα σ’ αυτή την περγαμηνή είναι οι κατευθυντήριες γραμμές που θα πρέπει να ακολουθήσεις ώστε να βρεις την Αόρατη Εκκλησία. Εκεί εσύ θα μπορέσεις να τους επαναφέρεις στην ζωή.»

«Τι είναι αυτά τα τρελά πράγματα που μου λες! Ποια εκκλησία να βρω και ποιους να επαναφέρω! Αν τα ξέρεις όλα αυτά γιατί δε τα κάνεις μόνος σου;»

«Ακόμα δε μπορείς να καταλάβεις μικρέ αδαή», η φωνή του ξαφνικά άλλαξε χροιά και έγινε πιο βαριά και πιο επιθετική. «Πρέπει να βρεις την τοποθεσία της Αόρατης Εκκλησίας και με  το Κοντράκιουμ να επαναφέρεις στην δική μας πραγματικότητα τους Μεγάλους Θεούς. Εκείνοι για κάποιο λόγο σε διάλεξαν για να τους βγάλεις απ’ τη λήθη. Από την επιλογή σου εξαρτάται τόσο η ζωή σου όσο και η ζωή αυτού του πλανήτη. Μαίνεται πόλεμος και συ θα πρέπει να ανοίξεις τις πύλες για τον ερχομό τους.»

Διαβάζοντας σχεδόν την σκέψη του, ήθελε να φύγει από κει μέσα και να του αφήσει και την περγαμηνή, του είπε αφοπλιστικά.

«Η άρνηση δεν υπάρχει ως επιλογή.»

Δίχως να του δίνεται η ευχέρεια της επιλογής και υποκινούμενος από την μαγεία της φωνής και από την σαγήνη που εξέδιδε το πράσινο βλέμμα αιλουροειδούς, συναίνεσε να αναλάβει την αποστολή που του είχαν δώσει. Με ένα νεύμα του κεφαλιού του έκανε γνωστή την επιλογή του και εκείνος τον άφησε χαλαρώνοντας την λαβή του. Το σώμα του ηρέμησε αυτομάτως και τον κοίταζε με προσοχή, περιμένοντας να ακούσει τις οδηγίες.

«Ωραία. Πήρε την σωστή επιλογή», του είπε μειδιώντας. «Θα πρέπει να γνωρίζεις πως όλα αυτά που βλέπεις πάνω σε αυτόν τον κόσμο τα οφείλουμε στους Θεούς. Ήρθαν απ’ το Αλτεμπαράν και δημιούργησαν τους αρχαίους κόσμους τους, τόσο πρωτοπόρους και τόσο μεγαλειώδης. Μας έδωσαν την γνώση και την δύναμη και ‘μείς τους το ξεπληρώσαμε με αδιαφορία. Οι τιμωρίες τους πλέον δεν είχαν καμιά σημασία και η παρακμή έκανε την επέλασή της με τραγικά αποτελέσματα. Έτσι αποφάσισαν να αποσυρθούν, αφήνοντας μας στο έλεος της μοίρας μας. Αποφάσισαν να δώσουν τις γνώσεις τους σε άλλον πλανήτη, σε άλλον γαλαξία. Όμως αφήσαν κατευθυντήριες γραμμές ώστε να τους επαναφέρουμε όταν θα είμαστε έτοιμοι. Και τώρα η ώρα έχει φτάσει. Η παρακμή των λαών έχει πάρει άσχημη τροπή και μόνο οι Θεοί θα μπορέσουν να επαναφέρουν την ισορροπία. Θα πρέπει να ενώσεις αυτές τις γραμμές. Θα πρέπει να βρεις τα στοιχεία που θα σου επιτρέψουν να ολοκληρώσεις τα ενεργειακά τρίγωνα. Με εκείνα θα μπορέσεις να βρεις τις γεωγραφικές τοποθεσίες που συγκεντρώνουν γεωδαιτικά την δύναμη των τριών κέντρων και να ανοίξεις τις πύλες γι’ αυτούς.»

Τον άκουγε δίχως να μπορεί να αντιδράσει κάπως. Ένιωθε μαγεμένος και σαστισμένος συγχρόνως για όλα αυτά που μόλις είχε ακούσει. Συνάμα ένιωθε και κολακευμένος που κάποιος χρειαζόταν την βοήθειά του τόσο πολύ, ντρεπόταν όμως να το παραδεχθεί μιας και βαθιά μέσα του γνώριζε πως όλο αυτό δε θα είχε και την καλύτερη εξέλιξη.

Έπειτα από πολλές προσπάθειες κατάφερε να μάθει ποιους ακριβώς είχε απέναντι του, ή τουλάχιστον του έδωσαν αυτή την ιδέα. Αυτός που βρισκόταν απέναντί του λεγόταν ‘’Δρ.’’, σκέτο, και ο καλοντυμένος Αβορίγινος ήταν ο βοηθός και υπηρέτης του, ο ‘’Μαλαού’’.  

Ο Δρ. συνέχισε να του μιλάει και να του εξηγεί όλες τις πτυχές των Θεών, από την εποχή που επισκέφτηκαν τον πλανήτη μας ως και την εποχή που αποσύρθηκαν περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή. Του εξήγησε τις βελτιώσεις που είχαν κάνει σε όλους τους πολιτισμούς και τις άπειρες δυνατότητες που είχαν χαρίσει στο είδος μας. Του είπε πως η αποστολή του ήταν καίριας σημασίας και πως έπρεπε να προσπαθήσει να την φέρει εις πέρας με κάθε τρόπο.

Έτσι ξεκίνησε να του μιλάει για το περιεχόμενο της περγαμηνής, αυτής που τον παίδεψε για τόσο καιρό. Τα σχέδια που υπήρχαν σ’ αυτή αποδείχθηκε πως ήταν οι ακριβείς τοποθεσίες για τέσσερα βιβλία. Η τοποθεσία τους σε ράφια βιβλιοθήκης. Αυτά τα βιβλία βρισκόντουσαν στην βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Και πάλι πριν προλάβω να του πω πως ήταν καμένη εκείνος με διέκοψε με ένα απότομο σπασμό του χεριού του. Επιβεβαίωσε αυτό που ήθελα να πω, δηλαδή πως όντως ήταν καμένη και λεηλατημένη. Όμως αυτό είχε γίνει μόνο στη δική μας πραγματικότητα. Στον Ονειροχρόνο όμως θα μπορούσα να έχω πρόσβαση.

Ο Μαλαού θα με μετέφερε εκεί. Ο Αβορίγινος υπηρέτης είχε έμφυτη την δύναμη του ονειρέματος, την δύναμη να μεταφερθώ εκεί που τα πάντα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν διαρκώς. Ένα αέναο χωροχρονικό συνεχές που σε φέρνει σε επαφή με το ‘’οπουδήποτε αλλού’’, σε επαφή με το μέγα προγονικό πνεύμα.

Και κάπως έτσι ξεκίνησε το ταξίδι, με πρώτο σταθμό τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Τόσο μεγαλοπρεπής και θηριώδης που κανείς δε θα μπορούσε να την περιγράψει. Στολισμένη εξωτερικά με πολύτιμους λίθους και φτιαγμένη με την μαεστρία των Αιγύπτιων αρχιτεκτόνων. Τα πατώματά τους ήταν επενδυμένα με φύλλα χρυσού και οι αμέτρητες βιβλιοθήκες ήταν φτιαγμένες από ξύλο αλόης* και διακοσμημένες με περίτεχνα κομψοτεχνήματα. Στα ράφια τους μπορούσες να βρεις κάθε είδος βιβλίου, από απλά γραπτά ως και μυστικιστικά κείμενα που δεν είναι σχεδιασμένα για να διαβάζονται από άνθρωπο.

Ανάμεσά τους κατάφερα να βρω και τα βιβλία που θα μου έδιναν τις απαραίτητες πληροφορίες για την συνέχεια του ταξιδιού μου. Αυτά ήταν: τα ινδικά χειρόγραφα των ‘’πινακίδων Νακαάλ’’, το αρχαίο βιβλίο των Ντζιαν, τα θρυλικά εικονογραφημένα χειρόγραφα Βούνιτς και το απαγορευμένο αρχέτυπο ‘’Hypnerotomachia Poliphili’’.

Το καθένα τους θα μου έδινε τα στοιχεία για να συνεχίσω. Υποβοηθούμενος από το περιεχόμενο της περγαμηνής μπόρεσα να βρω τα σημεία κλειδιά μες στα δαιδαλώδη κείμενα και τις όμορφες και  μυστηριώδεις ξυλογραφίες.  

Σύμφωνα με τα κείμενα μπόρεσα να αντλήσω πληροφορίες για τις χαμένες ηπείρους, την Ατλαντίδα και την Λεμουρία, να μάθω λεπτομέρειες για τις διδαχές των Θεών, να δω και να θαυμάσω μέσα από σχέδια το μεγαλειώδες έργο τους και να μάθω και το επόμενο μέρος όπου έπρεπε να μεταφερθώ μέσω του Ονειροχρόνου. Θα έπρεπε ο Μαλαού να με μεταφέρει στο Unicorn Cave της Γερμανίας.

Εκεί μέσα στο πυκνό δάσος και στη ψηλότερη κορυφή του βουνού Harz βρίσκεται το σπήλαιο του μονόκερου. Ένα καρστικά σχηματισμένο σπήλαιο δημιουργημένο από στρώματα δολομίτη. Θα πρέπει να είχε τριάντα μέτρα βάθος, ο πάτος του ήταν γεμάτος με οστά μονόκερων και άλλων προϊστορικών ζώων. Εκεί μπόρεσα να βρω το κέρας του πρώτου μονόκερου. Στο εσωτερικό του, χαραγμένες πάνω στους ιστούς κερατίνης, μπόρεσα να βρω τις συντεταγμένες για τον επόμενο σταθμό του ταξιδιού μου.

Με την βοήθεια του Μαλαού μπόρεσα να μεταφερθώ στο Κολοράντο της Αμερικής. Εκεί θα έβλεπα από κοντά τους βράχους που αψηφούν τους νόμους της φυσικής και σχεδόν αιωρούνται. Τεχνουργήματα των Θεών Άσκοϋυρτ όπως μου εξήγησε ο Δρ., ένα αλλόκοτο τοπίο που χρησίμευε ως δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ των πολλαπλών συμπάντων. Επάνω τους μπόρεσα να εντοπίσω και να μελετήσω τα χαραγμένα πετρογλυφικά τους. Από αυτά μπόρεσα να μάθω την ιστορία του κάθε βασιλείου, από την αρχή της δημιουργίας τους. Για την δημιουργία του κάθε τόπου και για την μορφολογία των όντως που την απαρτίζανε, όπως την είχαν ορίσει οι ίδιοι.

 *https://en.wikipedia.org/wiki/Agarwood

Απ’ τα πετρογλυφικά μπόρεσα να βρω το επόμενο μέρος της αναζήτησής μου. Βρισκόταν στις έρημες πεδιάδες της Ναμίμπιας. Ο Μαλαού με μετάφερε εκεί και μπόρεσα να δω με τα ίδια μου τα μάτια τους φημισμένους νεραϊδόκυκλους. Ομοιόμορφα κυκλικά σημεία 2 έως 15 μέτρων, γυμνά τελείως, που ορίζονται από μία λεπτή λωρίδα χορταριού. Πολλοί λένε πως νεράιδες εκτελούσαν τους τελετουργικούς τους χορούς και τα βήματά τους δημιούργησαν αυτά τα κυκλικά σχήματα. Η αλήθεια είναι όμως πως είχαν δημιουργηθεί από του Θεούς ως όπλο. Τα πετρογλυφικά του Κολοράντο έκαναν λόγο για ένα επίγειο όπλο. Με την εντολή των Θεών, μόνο, από κάθε κυκλικό σχήμα εκτοξεύονταν ένας μεγάλος πίδακας ατμού που μπορούσε να εξαερώσει κάθε πιθανό αντίπαλο. Σύμφωνα πάντα με τα πετρογλυφικά υπήρχε στο σημείο και μια καταπακτή, η οποία θα άνοιγε μόνο αν εκτελούνταν μια χορογραφία συγκεκριμένου μοτίβου ανάμεσα στους κύκλους.

Μια χορογραφία που εκτέλεσα επιδέξια. Έτσι μπόρεσα να εντοπίσω την καταπακτή όπου φιλοξενούσε έγγραφα στα οποία αναφερόταν οι υπεροχές του κάθε βασιλείου, καθώς και το Κοντράκιουμ. Η βίβλος τους που περιείχε όλη την ιστορία τους και όλη την γνώση τους. Ακόμα μέσα σ’ αυτά κατάφερα να εντοπίσω και την πρώτη αναφορά της Αόρατης Εκκλησίας και πως αυτή μπορεί να συμβάλει στην ευημερία του είδους τους, δημιουργώντας τόπους λατρείας οργανωμένους από συνάξεις πιστών.

Δε μπορούσα να καταλάβω για ποιο λόγο έπρεπε να μεταφέρομαι ανάμεσα σε διαφορετικές εποχές και σε διαφορετικούς τόπους ενώ θα μπορούσα να μεταφερθώ κατευθείαν στον τόπο της Αόρατης Εκκλησίας. Δε μπορούσα να καταλάβω πως όλα αυτά συνδέονταν με την εύρεση της και ποιος ο ρόλος μου σε όλο αυτό.

Συνεχίζεται...