Η παράδοξη υπόθεση των αρτίστικ δολοφονιών - 9

by Sergio Arcos


9.

Έχοντας επιτέλους το κόκκινο βιβλίο στην κατοχή μου, ήμουν έτοιμος να χαθώ στις σελίδες του ώστε να βρω τον Μινώταυρο και να προσπαθήσω να βάλω ένα τέλος σ' αυτή την τρελή υπόθεση. Με το κατάλληλο αντίτιμο ήρθα σε συμφωνία με τον άγνωστο αποστολέα, ο οποίος δεν ήθελε για κανένα λόγο να αποκαλύψει την ταυτότητα του φοβούμενος πως με κάποιον τρόπο εκείνος θα τον άκουγε και θα τον εξαΰλωνε. Στο κάτω κάτω της γραφής δεν είχε και τόσο σημασία. Αναρωτιόμουν όμως και έμενα κατάπληκτος για το σε πόσο βαθιά παράνοια μπορούσε να σου δημιουργήσει ένα τόσο δα βιβλίο. 

Είχαμε αποφασίσει να παραμείνει εδώ για μένα στην περίπτωση που κάτι πήγαινε στραβά να ειδοποιούσε την αστυνομία. Βαθιά μέσα το γνώριζα πως δεν θα έκανε τίποτα, πως πλέον ήμουν μόνος σε όλο αυτό. Όμως αυτό ήταν κάτι που από μόνος μου είχα διαλέξει ή ένας χείμαρρος από αναπάντεχες συγκυρίες έκανε για 'μένα όλες τις επιλογές, ίσως κάτι με οδηγούσε προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν μπορούσα όμως να σκέφτομαι τώρα αυτά τα πράγματα. Αυτές ήταν σκέψεις για κάποια άλλη στιγμή που δεν θα είχα να σηκώσω ένα τόσο βαρύ φορτίο.

Ύστερα από την παρότρυνση του άγνωστου αποστολέα ανεβήκαμε τα σκαλιά προς τον πάνω όροφο του σπιτιού. Τα ρουστίκ στοιχεία ήταν και εδώ διάχυτα. Πρόσωπα από κάποια άλλη εποχή ήταν κρεμασμένα στους τοίχους μέσα σε περίτεχνες ξύλινες κορνίζες, ίσως να ήταν συγγενείς του όμως δεν μπορούσα να διακρίνω καμιά ομοιότητα. Μπήκαμε και οι δύο σε ένα δωμάτιο που μάλλον θα έπρεπε να είναι το υπνοδωμάτιο του, ένα συγυρισμένο στην εντέλεια ημίδιπλο κρεβάτι με ένα μικρό κομοδίνο στην μια πλευρά και μια λάμπα στο κέντρο του, έβγαζε ένα αρρωστημένο κίτρινο φως που σε συνδυασμό με το κροκί αμπαζούρ γινόταν ακόμα πιο άρρωστο και δύο πολυθρόνες τοποθετημένες στις δύο γωνίες του δωματίου. Κάθισε στην μια από αριστερά και εγώ αναγκαστικά κάθισα στην πολυθρόνα που βρισκόταν στην δεξιά γωνία.

"Κε. Λοτρέκ μην ανησυχείτε διόλου, θα είμαι εδώ δίπλα σας άγρυπνος φρουρός".

"Και πως θα καταλάβεις πως κάτι μου συμβαίνει;"

"Απ' όσο γνωρίζω αν κάτι συμβεί στον χρήστη του βιβλίου αυτό επιστρέφει αυτούσιο στον τόπο εκκίνησης, δηλαδή εδώ".

Ήθελα όσο τίποτε να ανοίξω το βιβλίο όμως ένας αρχέγονος φόβος για το άγνωστο κατέκλυζε όλο μου το κορμί προερχόμενος απ' την ραχοκοκαλιά μου. Σκεφτόμουν αν κάποιος κατείχε κάποιου είδους οδηγίες χρήσης.

"Ξέρεις πως λειτουργεί αυτό το πράγμα;"

"Δυστυχώς όχι. Και πάλι απ' όσο γνωρίζω απλά ανοίγεις το βιβλίο στην ακριβή ημερομηνία, την ακουμπάς και κάπως αυτόματα μεταφέρεσαι εκεί που θες. Όμως και πάλι όλα αυτά είναι τελείως υποθετικά". Τα πίστευα αυτά που μου έλεγε, με κάποιον τρόπο είχε ηρεμίσει -σχεδόν ακαριαία- απ' όταν του πήρα το βιβλίο απ' τα χέρια. Φυσικά όλο το άγχος του και ένα μέρος της παράνοιας του είχε μετατοπιστεί σε μένα, απ' την στιγμή που έπιασα το βιβλίο στα χέρια μου. Άνοιξα δειλά το βιβλίο, ήξερα ακριβώς που θέλω να πάω και πότε.

Η πρώτη σελίδα του βιβλίου είχε την σημερινή ημερομηνία και την τωρινή ώρα, μια φωτογραφία του δωματίου ήταν προσαρτημένη ακριβώς από κάτω. Άρχισα να το ξεφυλλίζω προσπαθώντας να βρω την ημερομηνία που ήθελα. Όλες του οι σελίδες ήταν γεμάτες με εικόνες, εικόνες κάτω από συγκεκριμένες ημερομηνίες και ακριβείς ώρες. Οι εικόνες ήταν μαυρόασπρες και έδειχναν τοπία και περιοχές. Ήταν σαν ένα άλμπουμ φωτογραφιών κάποιου μανιώδους συλλέκτη καρτ ποστάλ. Έπειτα από αρκετό ξεφύλλισμα βρήκα την σελίδα που ήθελα και ήμουν έτοιμος να επισκεφτώ ξανά τον τόπο του εγκλήματος.

 

___________________________

 

Παρασκευή, 31 Δεκεμβρίου 2000, 04:30πμ, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης , Νέα Υόρκη

 

Με το που ακούμπησα την φωτογραφία μεταφέρθηκα στο εσωτερικό του μουσείου και μπροστά από τα μάτια μου πέρασε στιγμιαία η ημερομηνία που βρισκόμουν τώρα. Κοίταξα το μεγάλο κεντρικό ρολόι που βρισκόταν πάνω απ' το γραφείο πληροφοριών. Ήταν 04:30, είχα στην διάθεσή μου ελάχιστη ώρα και θα έπρεπε να βρω ένα σημείο έτσι ώστε να μην γίνει εμφανής η παρουσία μου και να μπορώ να εποπτεύω τον χώρο όπου διετελέστηκε η δολοφονία της άμοιρης Ντάριας.

Όταν βρήκα το κατάλληλο σημείο, πίσω από μία εκ των τεσσάρων πλαινών κολόνων στήριξης του μουσείου και ακριβώς απέναντι από το γραφείο πληροφοριών, προσπάθησα να πάρω την σωστή θέση και έθεσα σε λειτουργία τα εμφυτεύματα αναγνώρισης. Ύστερα από λίγο τις διπλές πόρτες του μουσείου πέρασε μια σκοτεινή φιγούρα, το εμφύτευμα μου προσδιόρισε πως ήταν η Ραμόνα, η οποία κράταγε στο ένα μηχανικό της χέρι μια μεταλλική θήκη και στο άλλο μηχανικό της χέρι μια αναίσθητη φιγούρα, το εμφύτευμα και πάλι μου προσδιόρισε πως επρόκειτο για την Ντάρια. Η Ραμόνα από την τσέπη της έβγαλε ένα μικρό τετράγωνο κομμάτι ύφασμα και το ξεδίπλωσε τοποθετώντας το επιμελώς στο πάτωμα. Οι πληροφορίες μπροστά στα μάτια μου έδειχναν απ' το τι αποτελούταν το συγκεκριμένο ύφασμα Μια μίξη μαρμαρόσκονης εμπλουτισμένη με μόρια κέβλαρ και ειδικές μικροίνες, είχε την πρακτικότητα ενός κοινού υφάσματος με απορροφητικές ιδιότητες και την σταθερότητα ενός μαρμάρινου βωμού.  Την τοποθέτησε στο πιο κεντρικό σημείο του μουσείου πάνω στο ξετυλιγμένο ενισχυμένο ύφασμα, δίπλα ακούμπησε την μεταλλική θήκη και την άνοιξε χωρίς να βγάλει τίποτα από μέσα, υπέθεσα πως μέσα στην θήκη θα βρισκόταν τα σύνεργα του αποτρόπαιου εγκλήματος.

Αφού τακτοποίησε επιμελώς την σκηνή έκανε δύο βήματα πίσω και περίμενε. Στις 05:15 ακριβώς ένας υπόκωφος βόμβος έσεισε όλο το κτίριο, τα τζάμια και οι βιτρίνες ήταν έτοιμα να σπάσουν και ένιωθα το σώμα μου έτοιμο να εκραγεί. Μια μεγάλη μπλε σπείρα εμφανίστηκε απ' το πουθενά και από μέσα βγήκε μια σκοτεινή φιγούρα φορώντας έναν μακρύ μανδύα που κάλυπτε το πρόσωπό του. Αυτός έπρεπε να είναι!! Ο Μινώταυρός!!

Προσπάθησα να συμβουλευτώ τα εμφυτεύματά μου όμως για κάποιον περίεργο λόγο δεν λειτουργούσαν καθόλου. Ένιωθα το κορμί μου να θέλει να κινηθεί προς το μέρος του και εγώ να μην μπορώ να το ελέγξω, μα όλα όπως φαίνεται ήταν στην φαντασία μου γιατί δεν είχα μετακινηθεί ούτε εκατοστό απ' την θέση μου. Τον έβλεπα να πλησιάζει την Ραμόνα στην αρχή, να της λέει κάτι σε κάποια περίεργη γλώσσα που εγώ χωρίς την βοήθεια των εμφυτευμάτων δεν μπορούσα να καταλάβω και εκείνη να φεύγει, και στην συνέχεια την άμοιρη Ντάρια.

Τον έβλεπα να στέκεται από πάνω της και να προετοιμάζει το κορμί της για το τελετουργικό του φονικό. Κάθε σπιθαμή του κορμιού μου ήθελε απεγνωσμένα να ορμήσει καταπάνω του και να τον εμποδίσω, να την σώσω.  Όμως αυτή μου η πράξη μπορεί να είχε ολέθρια αποτελέσματα για το δικό μου παρόν, ήταν ένας απαράβατος κανόνας για την αποφυγή του χρονικού παράδοξου -μπορούσες να δεις άπειρες πληροφορίες και γεγονότα χωρίς να μπορείς να αλλάξεις το ρου της ιστορίας. Ξαφνικά τον είδα να γυρίζει προς το μέρος μου, σάστισα. Δεν μπορούσα να διακρίνω τίποτα μέσα από την κουκούλα, στην θέση του προσώπου του υπήρχε μια συστοιχία από πίξελ που σχημάτιζαν μια θολή φιγούρα μινώταυρου. Σηκώθηκε όρθιος χωρίς να πάρει το βλέμμα του από πάνω μου. Σήκωσε το χέρι του και έδειξε προς το μέρος μου.

"Ώστε ήρθες τελικά!" Μου μίλησε κατευθείαν μες στο κεφάλι μου. Δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη. "Περίμενα πως και πως την στιγμή που θα συναντηθούμε από κοντά. Την στιγμή που θα σου αποκάλυπτα το μυστικό μου". Ήθελα να φύγω από 'δω, δεν ήθελα να δω κάτι άλλο, δεν είχε εξελιχθεί όπως το περίμενα. Έπεσα στο πάτωμα ταραγμένος και έβγαλα το βιβλίο. "Μα που θες να πας; Δεν θες να μάθεις την αλήθεια που με τόσο πάθος κυνηγάς;"

"Μη, μη! Σταμάτα! Βγες απ' το κεφάλι μου!"

"Τώρα πλέον μπήκες στον λαβύρινθό μου. Και υπάρχει μόνο μία διαδρομή για τη έξοδο. Η δική μου!'

Άνοιξα το βιβλίο στην πρώτη σελίδα, στην ημερομηνία του δικού μου παρόντος και άγγιξα την φωτογραφία αδημονώντας να εμφανιστώ στο υπνοδωμάτιο.

 

___________________________

 

Τρίτη, 03 Αυγούστου 1720, 14:30μμ, Κάπου στον Ατλαντικό Ωκεανό

 

Μα τι έγινε, τι πήγε στραβά, που βρίσκομαι; Αντί για την θαλπωρή του υπνοδωματίου πίσω στο Μπρόνξ βρισκόμουν μέσα σε μια καμπίνα πλοίου, απ' αυτά τα ελάχιστα που μπορούσα να καταλάβω βλέποντας τον χώρο γύρω μου, με άγνωστο προορισμό.

Θεέ μου, τι κάνω εδώ;

Έκανα την ίδια διαδικασία με πριν και όμως βρίσκομαι αλλού. Άραγε να μην μπορώ να φύγω;

Τι θα κάνω τώρα; Είμαι κολλημένος σε έναν κόσμο που δεν είναι δικός μου...

Θα προσπαθήσω ξανά να βγω απ' το βιβλίο, να φτάσω στο παρόν μου...

 

___________________________

 

Πέμπτη, 12 Ιουλίου 1968, 22:50μμ, Κέιπ Τάουν , Νότια Αφρική

 

Γαμώτο! Και πάλι λάθος προορισμός! Δεν υπάρχει τρόπος να φύγω;

Προσπαθώ την ίδια σελίδα μα και πάλι βρίσκομαι αλλού. Νιώθω εντελώς αβοήθητος! Δεν μπορώ να μιλήσω σε κανένα, είμαι σαν φάντασμα που κινείτε ανά τους αιώνες.

Αναρωτιέμαι αν ο Μινώταυρός έλεγε την αλήθεια. Αν όντως βρισκόμουν μέσα σ' έναν λαβύρινθο με μόνο μία έξοδο. Ίσως και πάλι να με είχε συνεπάρει τελείως η παράνοια του βιβλίου.

Θα πρέπει να συνεχίσω τις προσπάθειες…

Συνεχίζεται...