Η παράδοξη υπόθεση των αρτίστικ δολοφονιών - 8

                                                              8.

Αδημονούσα να φύγω απ' το υπόγειο άντρο των Άσπιλων και να ανοίξω το γράμμα, ήθελα να μάθω που κρύβεται αυτό το καταραμένο κόκκινο βιβλίο. Σίγουρα όμως το είχα επάνω μου ακόμη; Ψηλάφισα τις εσωτερικές τσέπες  του σακακιού μου, για καλή μου τύχη ήταν στην θέση του.

Βγήκα έξω στο νυχτερινό Βερολίνο, καθώς το τεχνητό φως της μέρας το διαδεχόταν το τεχνητό φως της νύχτας, όλοι και τα πάντα κινιόντουσαν με ξέφρενο ρυθμό. Επικρατούσε μια μεθυστική κατάσταση στους δρόμους, στους δρόμους όπου το πραγματικό αναμιγνυόταν με το ονειρικό και σχηματίζανε μια εξαίσια αλληλουχία χρωμάτων. Οι νέον φωτισμοί σχηματίζανε επάνω στα γκρίζα  πεζοδρόμια παράξενα σχέδια, σαν να ήταν βγαλμένα από κανένα παλιό καλειδοσκόπιο. Προσπάθησα να βρω ένα σταθερό φως ώστε να δω επιτέλους το περιεχόμενο του φακέλου. Κάθισα κάτω από ένα αναιμικό φως, το μοναδικό σταθερό ανάμεσα στον πανικό, και έβγαλα από την τσέπη μου τον φάκελο.

 

"Κύριε Λοτρέκ, έχω στην κατοχή μου το κόκκινο βιβλίο. Πρέπει να έρθετε όσο το δυνατόν πιο σύντομα. Δεν τολμάω να το ανοίξω, μπορεί να τον καλέσει, μήτε να το αφήσω απ' τα μάτια μου. Η επιρροή του είναι τρομακτική. Θα με βρείτε στην οδό 3043 Edson Avenue. Ελάτε γρήγορα σας παρακαλώ".

 

Δεν υπήρχε κανένα όνομα και δεν μπορούσα να με βοηθήσουν τα εμφυτεύματα μιας και το περιεχόμενο ήταν γραμμένο σε παλιά γραφομηχανή, δεν υπήρχε κανένα στοιχείο γραφικού χαρακτήρα. Η διεύθυνση αντιστοιχούσε σε μια φτωχογειτονιά του Μπρονξ η οποία θα ήταν και ο επόμενος μου προορισμός. 

 

___________________________

 

 

Μια ακόμη πυραυλική πτήση με γύρισε πίσω στην Νέα Υόρκη σε κάτι λιγότερο από τρεις ώρες. Καθώς ήμουν εξουθενωμένος από την κούραση, σ' αυτές τις τρεις ώρες προσπάθησα να αφεθώ στην θαλπωρή του Μορφέα. Πάλι το ίδιο όνειρο, πάλι οι ίδιες αποτρόπαιες πράξεις και φονικά και το κυριότερο πάλι η ίδια φιγούρα. Πάλι αυτή η τόσο περίεργη και τόσο οικεία φιγούρα. Πάντα προσπαθώ να δω ποιος είναι μα πάντα μια μαύρη ομίχλη κρύβει τα χαρακτηριστικά του, πάντα κάτι διαφορετικό εμφανίζεται μπροστά μου. Η μορφή του άλλοτε έχει τα δικά μου χαρακτηριστικά, διαστρεβλωμένα όμως, και άλλοτε τα χαρακτηριστικά του πιο τρομακτικού μου εφιάλτη. Πάντα μου απευθύνει τον λόγο σαν να με γνωρίζει από καιρό, μα πάντα οι αινιγματικές του λέξεις διαδέχονται τα απερίγραπτα μαρτύρια που κάνει επάνω στο κορμί μου. Το κορμί μου σε κάθε όνειρο είναι διαφορετικό, κάθε φορά όλο και πιο πολλά τεχνητά κομμάτια έχουν αντικαταστήσει τα μέρη του κορμιού μου. Καθώς εκείνος με ξεκοιλιάζει βλέπω τεχνητά όργανα να είναι στην θέση των φυσικών μου οργάνων. Αυτήν την φορά όμως κάτι άλλαξε, πριν προχωρήσει στο φονικό μου πλησίασε το πρόσωπο του πολύ κοντά στο δικό μου -και πάλι μια θαμπάδα κάλυπτε το πρόσωπο του- ,στα χέρια του έπιασε ένα μενταγιόν και το έφερε μπροστά στα μάτια μου. Ήταν ένα χρυσό στρογγυλό μενταγιόν περασμένο σε μια χρυσή αλυσίδα. Στο μενταγιόν επάνω ήταν χαραγμένο το σύμβολό του Μινώταυρου μέσα σ' έναν κύκλο από φίδια.

Ξύπνησα λίγο πριν ακουστεί η ανακοίνωση της άφιξης. Τώρα αισθανόμουν πιο κουρασμένος απ' ότι ήμουν πριν. Το κορμί μου πονούσε  και τα εμφυτεύματα έκαναν το κεφάλι μου να κουδουνίζει. Αν και ήξερα πως τα φάρμακα που έπαιρνα μόνο χειροτέρευαν την κατάσταση έπρεπε να τα πάρω, ήταν η μοναδική μου ελπίδα να ολοκληρώσω αυτήν την υπόθεση. Αν και η αλήθεια ήταν πως πλέον δεν ήξερα τον λόγο που συνέχιζα. Η λογική έλεγε πως θα έπρεπε να τα είχα παρατήσει, όμως τα γεγονότα και οι καταστάσεις ξεπερνούσαν πλέον την λογική.

 

Το Μπρονξ ανέκαθεν μάζευε κάθε λογής αντιφρονούντα, διαφορετικό ως προς το χρώμα και τα χαρακτηριστικά και το κυριότερο, φτωχό, και ως μια φτωχογειτονιά είχε καταφέρει να μείνει αμέτοχη σε όλη αυτήν την αλλαγή. Κανένας δεν δεχόταν την τεχνολογική πρόοδο που πρόσφερε αφιλοκερδώς στο ξεκίνημα της η "De-Construct", η οποία φυσικά έβλεπε το Μπρονξ ως την καλύτερη ευκαιρία να δοκιμάσει τις νέες της τεχνολογίες και τα καινούργια ανθρώπινα πειράματα -ειδικά σε ανθρώπους που δεν είχαν καμιά υπόσταση και καμιά αξία. Οι κάτοικοι της περιοχής με μια φωνή είχαν αρνηθεί την πρόταση και την «τιμή» να είναι η πρώτη περιοχή όπου θα ξεκινούσε αυτή η «επανάσταση». Δεν ήθελαν να ωραιοποιήσουν την πραγματικότητα και δεν ήθελαν να μολύνουν τα σώματα τους με τα μιαρά τεχνολογικά δημιουργήματα που τους πρόσφεραν. Άμεσα θεώρησαν το Μπρονξ ως μια περιοχή μη προσβάσιμη και μη πειθήνια και ως τέτοια θα έπρεπε να αποκοπεί από τις γύρω περιοχές και τους ανθρώπους που διψούσαν για εξέλιξη. Όπως και έγινε. Η "De-Construct" απέκλεισε το Μπρονξ διαλύοντας τους δρόμους και τις γέφυρες που το περικλείανε, έκοψε κάθε πρόσβαση και κάθε είδος βοήθειας αφήνοντας τους άναρχους κατοίκους του στο έλεος των αποφάσεων τους, δημιούργησε μια περιοχή εξορίας για όποιον δεν ακολουθούσε με ζέση το μεγαλεπήβολο σχέδιο της και ένα νέο-γκέτο στο οποίο επικρατούσε η διαφθορά και η παρανομία. Πλέον η μοναδική τους σύνδεση με τον υπόλοιπο κόσμο ήταν μια υπόγεια σήραγγα, την οποία είχαν ανοίξει οι νέο-εξτρεμιστές, η οποία παρέμενε αθέατη και κάποιος έπρεπε να γνωρίζει πως να την προσεγγίσει και πως να την διασχίσει. Για καλή μου τύχη γνώριζα επακριβώς πως να βρω την σήραγγα και πως να περάσω απέναντι. Ο πατέρας μου είχε γεννηθεί εκεί. Αποφάσισε να φύγει πριν προλάβει το Μπρονξ να αποκοπεί. Είχε φύγει από 'κει με την μετέπειτα γυναίκα του, όμως συχνά πήγαινε πίσω για να βοηθήσει τους δικούς του απ' την σήραγγα που άλλωστε είχε βοηθήσει και στην κατασκευή της.     

 

Δευτέρα, 10 Γενάρη 2001, 14:30μμ, Νέα Υόρκη , 3043 Edson Ave , Μπρονξ

 

Έφτασα έξω από την διεύθυνση που ήταν γραμμένη στο γράμμα του κατόχου του κόκκινου βιβλίου. Ήταν ένα παλιό σπίτι που ανέδιδε την ομορφιά και την αθωότητα μιας αλλοτινής εποχής και μετά βίας ήταν συντηρημένο, ίσα-ίσα για να μην διαλυθεί συθέμελα. Έστεκε όμως αγέρωχο αδιαφορώντας για τα τεχνολογικά οικοδομικά τερατουργήματα που υπήρχαν στην αντιπέρα όχθη. Έφτασα μπροστά απ' την πόρτα και, πριν χτυπήσω το ρόπτρο, έμεινα να χαζεύω με θαυμασμό τα περίτεχνα σκαλίσματα πάνω στην ξύλινη πόρτα. Υπέροχα σχέδια αφηρημένης τέχνης τα οποία είχαν σκαλιστεί με μεράκι.

Χτύπησα δύο φορές το ρόπτρο και περίμενα να μου ανοίξει ο άγνωστος αποστολέας την πόρτα. Έπειτα από λίγο άκουσα βήματα να πλησιάζουν και κάποιος κοντοστάθηκε πίσω από την πόρτα και ρώτησε με δυνατή φωνή "Ποιος είναι;". Όταν του είπα το όνομα μου και του έδειξα τον φάκελο με το γράμμα, έπειτα από απαίτηση του, μου άνοιξε την πόρτα. Ο άγνωστος ήταν ένας άντρας αρκετά μεγάλης ηλικίας, το ρυτιδιασμένο του και ζαρωμένο στον λαιμό πρόσωπο του το μαρτυρούσε. Με υποδέχτηκε στο σπίτι του χωρίς να μου πει τίποτα, με μια απλή υπόδειξη του χεριού του. Φορούσε ένα μαύρο t-shirt και είχε το πρόσωπο του καλυμμένο με την κουκούλα. Πριν κλείσει την πόρτα έριξε μια καχύποπτη ματιά αριστερά και δεξιά του δρόμου και αφού βεβαιώθηκε πως κανείς δεν με είχε ακολουθήσει έκλεισε την πόρτα και ήρθε μαζί μου στο μικρό σαλονάκι και καθίσαμε στις ρουστίκ πράσινες πολυθρόνες.

"Κε. Λοτρέκ αργήσατε θαρρώ, πάρα πολύ".

Δεν είχα κάτι να του πω επί του θέματος και δεν ήθελα να του αναφέρω πως επί τρεις μέρες δεν ήξερα καν το περιεχόμενο του φακέλου. Κατευθείαν όμως μπήκα στο ψητό και τον ρώτησα που είχε το κόκκινο βιβλίο.

"Το κόκκινο βιβλίο! Αυτό το βιβλίο, κόκκινο σαν αίμα αλλά και κόκκινο σαν τη ζωή. Κατάφερα και της το πήρα με κίνδυνο της ίδιας μου της ζωής". Κατάλαβα πως μονολογούσε, δεν ήθελα όμως να τον διακόψω. "Δεν το άνοιξα, παρόλο που εκείνος με παρακινούσε με τις τρομακτικές του ψαλμωδίες. Κατέβαλα κάθε προσπάθεια να αντισταθώ, η δύναμη του όμως είναι μεγάλη. Είναι τόσο παχύ και τόσο επιβλητικό. Κάθε μέρα αυξάνετε ο όγκος του όλο και πιο πολύ. Δεν έχω ιδέα τι μπορεί να περιέχει ούτε και αν διαλυθεί κατά το άνοιγμά του. Ξέρω όμως πως το θέλω συνέχεια δίπλα μου, να το βλέπω, να το αγγίζω και να ζω μ' αυτήν την ανασφάλεια της επιλογής". Πήρε μια βαθιά ανάσα, έβαλε το χέρι του κάτω απ' το μαξιλάρι της πολυθρόνας και το έβγαλε πάνω στο τραπέζι. Όντως ήταν τόσο κόκκινο και τόσο επιβλητικό όσο έλεγε. Πήγα να το πάρω στα χέρια μου όμως με κοίταξε με ένα τρελό βλέμμα, σαν αφηνιασμένο θηρίο, και το εγκλώβισε με την παλάμη του. Τον κοίταξα στα μάτια και προσπάθησα να σπάσω αυτό το προσωπείο θυμού που ήταν αποτυπωμένο στο πρόσωπο του.

"Πρέπει να το πάρω το βιβλίο. Θα με βοηθήσει να βρω ποιος σκότωσε και γιατί την νεαρή Ντάρια. Ποιος είναι αυτός ο καλλιτέχνης-δολοφόνος που είναι υπεύθυνος για αυτήν, όπως και άλλες, την θηριωδία". Χαλάρωσε για λίγο το χέρι του και είπε, "Αυτό το βιβλίο κε. Λοτρέκ περιέχει την ιστορία της ανθρωπότητας, λεπτό προς λεπτό δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο. Αυτός  είναι και ο λόγος που συνεχίζει και γίνεται όλο και πιο παχύτερο. Ο Μινώταυρος το έχει κατασκευάσει γι' αυτό τον σκοπό, για να ελέγχει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Αυτός το ελέγχει. Αν το χρησιμοποιήσετε πρέπει να είστε πολύ διακριτικός, δεν πρέπει να υποψιαστεί πως τριγυρνάτε στον χρόνο για να τον βρείτε. Έχω δει τι έχει κάνει σε αυτούς που θέλησαν να παρακάμψουν την εξουσία του, μπαίνει στο μυαλό τους ζωντανεύοντας τους πιο τρομερούς εφιάλτες τους… και ίσως να μην θέλετε να το βιώσετε αυτό".

Αναρωτιόμουν αν ήθελε να με προστατεύσει ή αν ήθελε να με αποτρέψει απ' το να πάρω το βιβλίο.

"Εγώ ζω ήδη με τους πιο τρομερούς μου εφιάλτες. Δεν έχω τίποτα να φοβηθώ. Πρέπει να τον σταματήσω, να βάλω ένα τέλος σε τούτη την τρέλα".

Έβγαλε τελείως το χέρι του πάνω απ' το βιβλίο και μου το παραχώρησε. Το κράτησα στα χέρια και προς στιγμήν ένιωσα το ίδιο δέος και την ίδια ανάγκη και λαχτάρα να το ανοίξω και να το εξερευνήσω επί τόπου. Συγκρατήθηκα όμως. Το τύλιξα με ένα κομμάτι πανί και έφυγα απ' το παλιομοδίτικο σπίτι με τον άμοιρο ιδιοκτήτη να με κοιτάζει με ένα βλέμμα ανακούφισης, λες και ένα μεγάλο βάρος είχε φύγει από πάνω του. Ήταν το ίδιο βάρος που είχα αρχίσει να το νιώθω ήδη στο στομάχι μου.

Συνεχίζεται...