Το δάσος της Λήθης 8 - Μουσικές Ιστορίες#3

 

8. Αγωνία και φόβοι

 

8α. Ένα σπίτι στην αγωνία

 

Η ατμόσφαιρα στο σπίτι της Αρμάντια, πίσω στο Φόριεν, ήταν βουτηγμένη στην απόγνωση και στο φόβο. Οι γονείς της, ο Ιγκώρ με την Ρέυντα ζούσαν έναν εφιάλτη. Ήταν κάτι που στην κυριολεξία ήρθε να αναποδογυρίσει τις ζωές τους. Η κόρη τους έλειπε. Πέρασε η μέρα, μια ολάκερη νύχτα και ο ήλιος της επόμενης μέρας δεν την βρήκε στο σπιτικό της. Η μητέρα της ήταν σε άθλια κατάσταση, ο πατέρας της προσπαθούσε να διατηρήσει κάποια ψήγματα ψυχραιμίας. Εκείνη όμως που ήταν ένα βήμα πιο πέρα σε αυτήν την αναταραχή ήταν η πιστή της παραμάνα, η Μπρέντα. Τα τελευταία νέα της ψυχοκόρης της, σχετικά με την εγκυμοσύνη της, ήταν αυτά που ρίζωναν μέσα της την ανησυχία και την αγωνία. Δεν ήξερε αν έπρεπε να συσχετίσει αυτό το γεγονός με την απουσία της αλλά βαθύτερα στην σκέψη της αυτή η υποψία κέρδιζε συνεχώς έδαφος.

Ρέυντα

Μπρέντα

 

Δεν ήξεραν τι να κάνουν. Είχαν βγει και ρωτούσαν γνωστούς και φίλους μήπως την είχαν δει αλλά κανείς δεν είχε κάτι να τους ενημερώσει. Οι ώρες περνούσαν, ο ήλιος ανέβηκε ψηλά στον ουρανό, αλλά όπου και να πήγαν, η απάντηση ήταν η άγνοια. Και το πέρασμα του χρόνου έκανε την ανησυχία απελπισία.

Ιγκώρ

«Το άλογό της! Ήρθε το άλογό της!» η φωνή του ανθρώπου του σπιτιού έσκασε στα αυτιά τους σαν ήχος καταστροφής. Ο Ιγκώρ πετάχτηκε έξω, ακολούθησε και η γυναίκα του μαζί με την Μπρέντα. Το άλογο έδειχνε αλαφιασμένο, όχι σε καλή κατάσταση, κουρασμένο και με αρκετές εκδορές.

«Κάπου έχει χτυπήσει, κοιτάξτε!» τους είπε ο άνθρωπος δείχνοντας γδαρσίματα του αλόγου πάνω στο σώμα του. Ο Ιγκώρ έλεγχε προσεκτικά.

«Τα λουριά έχουν κοπεί, το αμάξι λείπει, κάτι έγινε…»

«Θεέ μου!» ψέλλισε η Ρέυντα βάζοντας τα χέρια της στο κεφάλι της.

«Κάτι πρέπει να της συνέβη στο δάσος, είχε πάει για νερό και άλλα φορτώματα, της το είχα πει να μην πάει μόνη της αλλά επέμενε, επέμενε…» φώναζε μέσα στην ταραχή η Μπρέντα.

«Πρέπει να πάμε να ψάξουμε, δεν έχουμε άλλη λύση, σε τελική ανάγκη να παρακαλέσουμε τους στρατιώτες του βασιλιά, δεν μπορεί να χάσουμε το παιδί μας!» φώναζε η μητέρα της.

Ο πατέρας της προσπαθούσε να οργανώσει τις σκέψεις και τις ενέργειές του στο μυαλό του.

«Φεύγω, θα πάω στη φρουρά του παλατιού, να ζητήσω βοήθεια και ύστερα θα δούμε τι θα κάνουμε…» γύρισε στους δύο ανθρώπους του σπιτιού δίνοντας οδηγίες “εσείς να είστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε για το δάσος μόλις γυρίσω” είπε και έφυγε με το άλογό του για τη φρουρά.

 

Η Μπρέντα προσπαθούσε να συνεφέρει την Ρέυντα, που ήδη έδειχνε σημάδια κατάρρευσης. Μαζί με εκείνη προσπαθούσε να παρηγορήσει και τον ίδιο της τον εαυτό.

«Που να είσαι καρδιά μου;» ψιθύρισε με πόνο, «τι να σου συνέβη;»

Στη σκέψη της ήρθε η εικόνα της τον τελευταίο καιρό. Μετά την επιβεβαίωση της εγκυμοσύνης της, το βαρύ μυστικό βάραινε την καρδιά της. Ήταν ανήσυχη, φοβισμένη και το κυριότερο έδειχνε βουτηγμένη στην ντροπή και στις ενοχές. Παρά τις προσπάθειες δεν κατάφερε να της αποσπάσει το μυστικό για το ποιος ήταν εκείνος που την ατίμασε και την οδήγησε σε αυτήν την κατάσταση. “Θα το λύσω μόνη μου γλυκιά μου Μπρέντα”, της είχε πει. Μόνη της; Ένα νεαρό κορίτσι που, όσο και δυναμικό να ήταν, δεν έπαυε να είναι μια τρυφερή και ευάλωτη ψυχή. Πως θα μπορούσε η ίδια να λύσει ένα τέτοιο θέμα; Τι θα μπορούσε να κάνει; Να διεκδικήσει τι, από τον ανίερο που δεν τη σεβάστηκε. Εκτός… Όχι, όχι! Η Μπρέντα δεν θέλησε καν να σκεφτεί αυτό το “εκτός”. Ήταν κάτι που της έφερε πανικό, που την έκανε να ανατριχιάσει. Γιατί αυτή η σκέψη παρέπεμπε σε κάτι που δεν θα ήθελε ποτέ της να ζήσει. Η Αρμάντια λάτρευε τους γονείς της. Ήξερε επίσης και ζούσε και τα δικά τους αισθήματα. Και στην ιδέα ότι θα τους προκαλούσε τέτοια ντροπή και όνειδος, η Μπρέντα φοβόταν ότι η απόγνωση μπορούσε να την οδηγήσει στον; Μόλις σκέφτηκε την ιδέα του θανάτου άρχισε να φωνάζει μόνη της, λες και ο πανικός της τραβολογούσε το μυαλό σε μαύρα μονοπάτια.

 

 

8β. Ένα βασίλειο σε κατάσταση σοκ

 

Η είδηση του θανάτου του βασιλιά Φάρκας είχε βυθίσει το Φόριεν στο σοκ και στον πόνο. Τα νέα κυκλοφόρησαν γρήγορα, από στόμα σε στόμα, από κήρυκα σε κήρυκα. Ο βασιλιάς πέθανε στο παλάτι ξαφνικά. Η καρδιά του σταμάτησε να χτυπά έτσι απρόσμενα, χωρίς προειδοποίηση. Αυτό γνωμάτευσαν επίσημα και ανακοίνωσαν οι ειδικοί για αυτά τα πράγματα. Σε κάθε σοκάκι της πόλης πολίτες κάθε ηλικίας και προέλευσης σχημάτιζαν μικρές συνάξεις και συζητούσαν το γεγονός. Ένας μεγάλος πόνος απλώθηκε παντού σιγά-σιγά. Από το ίδιο το παλάτι και προχωρούσε για να φτάσει μοιραία στα σύνορα του βασιλείου. Ο Φάρκας ήταν πολύ αγαπητός στο λαό του. Άρχοντας με ανθρωπιά, με ψηλό το αίσθημα της δικαιοσύνης φρόντιζε να κρατά ένα βασίλειο αρμονικά ισορροπημένο για την εποχή.

 

Ο πρίγκηπας Ζάρεκ κατάλαβε ότι ήρθε η ώρα να παίξει πλέον το δικό του ρόλο. Τα ορίσματα της μοίρας και των πράξεων του οι συνέπειες, τον έφερναν μπροστά σε νέες αποφάσεις. Ήταν ο διάδοχος, μοναχοπαίδι. Συνεπώς μέσα του ήξερε, κατάλαβε, συνειδητοποίησε. Ο νέος ηγεμόνας στο Φόριεν. Σαν μια αδιάφανη αχλή να κύλισε στα σωθικά του βαθιά, να κυρίευε σταδιακά την ψυχή του. Μια πτυχή του εαυτού του σκληρή, αποκρουστική, απάνθρωπη, άγνωστο που και πως κρυμμένη, βρήκε τη διέξοδο που αναζητούσε πάντα και δήλωσε παρούσα να τον διεκδικήσει. Το σοκ του θανάτου του πατέρα του μπροστά στα ίδια του τα μάτια, σαν συνέπεια των σχεδίων του, έδωσε τη θέση του σε ένα βόλεμα εξουσίας και δύναμης που χάιδευε τον εσωτερικό του κόσμο αμβλύνοντας και διαλύοντας κάθε τυχόν ενοχή ή αναστολή σε αυτό που είχε γίνει.

 

Η πόλη γέμισε έφιππους και πεζούς στρατιώτες. Είχε δοθεί εντολή για συναγερμό παντού όπως γίνονταν πάντα σε έκτακτα σοβαρά γεγονότα. Ο Ντέμιαν στη μεγάλη αίθουσα του αρχηγείου της φρουράς συντόνιζε και επέβλεπε τα πάντα. Είχε δώσει τις διαταγές του και είχε συνειδητοποιήσει την νέα κατάσταση. Μια ανατροπή που τον έφερνε να διεκδικεί την μεγαλύτερη για αυτόν πόρτα της δύναμής του. Την υπόσχεση του Ζάρεκ για την αρχηγία του στρατού του βασιλείου. Τις σκέψεις του διέκοψε η είσοδος ενός αξιωματικού.

«Είναι έξω και σας ζητά ένας πολίτης, ένας έμπορος».

«Περίμενα ότι θα το διευθετούσες ο ίδιος και δεν θα με ενοχλούσες μια τέτοια στιγμή».

«Επέμενε και παρακάλεσε πολύ! Είναι σε άθλια κατάσταση και ζητάει τη βοήθειά μας».

«Ποιος είναι; τι είναι;» τον ρώτησε.

«Μου είπε λέγεται Ιγκώρ, έχει ένα εργαστήριο μπύρας, εφοδιάζει λέει και το παλάτι…»

Τα μάτια του Ντέμιαν άνοιξαν διάπλατα. Αυτό το όνομα, τέτοια στιγμή. Όχι δεν μπορούσε να το ξεχάσει. Δεν ξεχνούσε ποτέ ονόματα που είχαν πολύ μεγάλη αξία στις υποθέσεις του.

«Πες του να περάσει», είπε στον αξιωματικό.

Σε λίγο ο Ιγκώρ σε κατάσταση απόλυτης ταραχής παρουσιάστηκε μπροστά του.

«Τι θέλεις; Γιατί μας ενοχλείς; Δεν έμαθες τι έχει συμβεί;» του είπε αυστηρά.

«Όχι φρούραρχε αλλά σας ικετεύω βοηθήστε με!»

«Τι συμβαίνει;»

         «Η κόρη μου, έχει να δώσει σημεία ζωής μια ολάκερη μέρα και νύχτα…» του εξήγησε δίνοντάς του λεπτομέρειες.

«Ποια είναι η κόρη σου;»

«Αρμάντια είναι το όνομά της, νέο κορίτσι…»

Ο Ντέμιαν έκρυψε τη λάμψη από το πρόσωπό του με την άψογη και κτηνώδη ψυχραιμία του.

«Και τι θες από μας λοιπόν;»

«Βοήθεια ζητώ, κάποιες ομάδες από καβαλάρηδες να ψάξουμε στο δάσος».

Ο Ντέμιαν άφησε το μεγάλο του τραπέζι και ήρθε απέναντι από τον Ιγκώρ.

«Άκουσε άνθρωπέ μου. Σε καταλαβαίνω απόλυτα αλλά υπάρχει κάτι άλλο συνταρακτικό σε ολάκερο το βασίλειο και απορώ που δεν το έμαθες. Πέθανε ξαφνικά ο βασιλιάς Φάρκας και καταλαβαίνεις, όλη η φρουρά είναι σε συναγερμό, δεν έχουμε τέτοια δυνατότητα».

Ο Ιγκώρ πάγωσε. Όχι τόσο από την είδηση του θανάτου του ηγεμόνα που, σε άλλη περίσταση θα τον σοκάριζε αλλά για το ότι μια τέτοια κατάσταση τους οδηγούσε σε απελπισία. Ο Ντέμιαν συνέχισε:

«Μόνο αν βρεις κάποιους πολίτες να σε βοηθήσουν, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σας δώσω άλογα, τίποτα άλλο…»

 

Ο απελπισμένος πατέρας κατάλαβε. Έσκυψε το κεφάλι αμίλητος, έκανε κάτι σαν χαιρετισμό και βγήκε από την αίθουσα σαν υπνωτισμένος. Ο Ντέμιαν έμεινε πίσω και σαν ο άλλος χάθηκε από μπροστά του δεν έκρυψε το σατανικό του χαμόγελο. Ένα χαμόγελο με έκδηλη την ικανοποίηση. Αποφάσισε να μην ενημερώσει τον πρίγκηπα. Θα το χειριζόταν και θα το παρακολουθούσε μόνος του. Άλλωστε ήξερε καλά ότι ο διάδοχος άλλα πράγματα είχε αυτήν την ώρα στο μυαλό του.

 

 

8γ. Ο εφιάλτης έρχεται και φεύγει

 

Οι εφιάλτες της Αρμάντια, τις τελευταίες μέρες είχαν επικεντρωθεί σε μια συγκεκριμένη εικόνα. Ένα πρόσωπο ερχόταν και έφευγε μπροστά στα μάτια της συνέχεια. Είχε γίνει πια μόνιμο άγος στην προσπάθειά της να κοιμηθεί. Κάθε φορά το ίδιο. Όλα γύρω της θολά και το πρόσωπο ενός άντρα εμφανίζονταν μπροστά της με αργό βασανιστικό τρόπο. Στην αρχή από μακριά. Όμορφο, γαλήνιο. Με ένα εκφραστικό χαμόγελο στο άμορφο πρόσωπό του. Την πλησίαζε αργά, τη γέμιζε με τη ζεστασιά του. Ένιωθε την καρδιά της ζεστή για αυτόν, ένιωθε τον ερωτικό καημό να την ταράζει. Όμως, καθώς το θολό αυτό πρόσωπο την πλησίαζε, σαν έφτανε κοντά της, άλλαζε όψη. Η παράξενη αυτή ομορφιά έφευγε σαν αερικό. Οι γραμμές του προσώπου σκλήραιναν, το χαμόγελο εξαφανίζονταν και στη θέση τους μια αποκρουστική μορφή ερχόταν να την απειλεί ευθέως με τη ζωή της, να απλώνει τη σκιά του επάνω της, να την αρπάζει, να της κόβει την ανάσα.

 

Πετάχτηκε πάνω με μια παραμορφωμένη κραυγή. Λουσμένη στον ιδρώτα. Η ίδια επίσκεψη του εφιάλτη μια ακόμα φορά. Οι νύχτες της είχαν γίνει μαρτυρικές. Η πόρτα του δωματίου της άνοιξε και μπήκε μέσα ο Έλνταρ. Ήταν αλαφιασμένος, ανήσυχος. Πήγε κοντά της, γέμισε μια κούπα νερό από την κανάτα και της την έδωσε.

«Πάλι τα ίδια;» τη ρώτησε σιγανά.

Εκείνη είχε κλείσει τα μάτια της. Έδειχνε τόσο κουρασμένη.

«Η ίδια εικόνα… Το ίδιο πρόσωπο χωρίς να το βλέπω…»

«Ησύχασε Αρμάντια, θα θυμηθείς…» προσπάθησε να την γαληνέψει.

«Πόσο θα κρατήσει αυτό;» τον ρώτησε με αγωνία, «και αν δεν τα καταφέρω; αν μείνω για πάντα στο σκοτάδι;» του είπε γεμίζοντας πάλι τα όμορφα μάτια της με δάκρυα.

Έκατσε στο κρεβάτι κοντά της.

«Ας μην κάνουμε άσχημες σκέψεις παιδί μου, μην πιέζεσαι. Όπως ήρθε αυτό το σκοτάδι στο μυαλό σου, έτσι και θα φύγει. Χωρίς να το περιμένεις. Ξαφνικά».

Τον κοίταξε βαθιά στα μάτια με ευγνωμοσύνη. Μέσα της τον ντρεπόταν. Είχε γίνει αφόρητο βάρος για έναν ξένο άνθρωπο που έμενε δίπλα της σαν δικός της.

«Οι δικοί μου; τι να γίνονται οι δικοί μου; Δεν θα έχουν τρελαθεί απ την αγωνία τους;» τον ρώτησε με ένταση.

«Αυτό ναι είναι αλήθεια. Και πρέπει ίσως να πάω στο Φόριεν, να ρωτήσω, να μάθω. Αλλά προς το παρόν σε τέτοια κατάσταση δεν μπορώ να σε αφήσω. Έπειτα είναι και αυτές σου οι κρίσεις με ζαλάδες και ναυτία που νιώθεις. Μόνο αν νιώσεις καλά θα πάω. Πρέπει να πάω».

«Να πάμε μαζί!» του είπε.

«Όχι! Αυτό, προς το παρόν θα το ξεχάσεις», της απάντησε κατηγορηματικά.

«Μα γιατί;»

«Αρμάντια, οι στρατιώτες ήθελαν το κακό σου. Σε κυνηγούσαν να σε σκοτώσουν! Δεν ξέρω τι γύρευαν από σένα. Κάτι της στιγμής ή κάτι άλλο;»

«Σαν τι άλλο;»

«Αυτό μόνο αν φύγει το πέπλο της λήθης απ το νου σου θα το μάθουμε. Όμως… κοιμήσου τώρα, δεν είναι ώρα για κουβέντες, θα μείνω δίπλα σου…»

«Σας παρακαλώ, νιώθω άσχημα, έγινα βάρος…» τον ικέτεψε.

Είχε ήδη σηκωθεί και έφτιαχνε πρόχειρα πιο πέρα μια μεγάλη ξύλινη πολυθρόνα.

«Εγώ νιώθω άσχημα με αυτά που λες».

 

Η νύχτα αγκάλιασε σιγανά τη σκέψη τους. Ξάπλωσε πρόχειρα στην πολυθρόνα βάζοντας τα πόδια του σε ένα μεγάλο σκαμνί. Σκεπάστηκε καλά και έμενε εκεί να την κοιτάζει. Είχε γύρει στο προσκέφαλό της. Με τα κλειστά της μάτια και τις σκιές που έκανε το φως του φαναριού στο πρόσωπό της έμοιαζε με νεράιδα. Μια τρομαγμένη και πληγωμένη νεράιδα σε τούτο το ξύλινο αγροτόσπιτο καταμεσής του δάσους.

 

 

 

8δ. Ο Βασιλιάς πέθανε, ζήτω ο βασιλιάς

 

Ολάκερο το Φόριεν ντύθηκε στο πένθος. Ο Φάρκας ήταν αγαπητός σε όλους, με αίσθημα δικαίου και αξιοπρέπειας. Ο χαμός του ήρθε σαν άγγελος κακού στον τόπο τους. Οι μέρες που ακολούθησαν ήταν μέρες απόδοσης τιμών. Όμως ήταν και μέρες που το παρασκήνιο δούλευε πυρετωδώς για να αλλάξει χέρια η πολυπόθητη εξουσία στο βασίλειο. Ο αρχηγός της φρουράς, ο Ντέμιαν και ο πρίγκηπας Ζάρεκ ήταν δεμένοι κάτω από ένα τρομερό μυστικό. Έναν σχεδιασμένο φόνο και μάλιστα διπλό και μια έμμεση δολοφονία σε έναν άνθρωπο που δεν άντεξε το συναισθηματικό βάρος του εγκλήματος του γιου του.

 

Το κενό στη διαδοχή έπρεπε να διευθετηθεί το συντομότερο. Έτσι, πέντε μέρες μετά την τελετή της ταφής του Φάρκας στην τελευταία του κατοικία, η βασίλισσα Ζάρια, χήρα γυναίκα του βασιλιά, σε μια σεμνή τελετή όρισε τον νόμιμο διάδοχο του άντρα της, τον νεαρό πρίγκηπα Ζάρεκ ως νέο βασιλιά στο Φόριεν. Μια επίσημη τυπική τελετή που, κατά τα πρεπούμενα, αναγγέλθηκε με τους συγκεκριμένους τύπους και στην επικράτεια του βασιλείου.

 

Δεν είχε να αλλάξει και πολλά ο νέος ηγεμόνας στο βασίλειο. Έτσι κι αλλιώς όλα λειτουργούσαν όπως έπρεπε, ήταν και η δική του άγνοια για πράγματα της εξουσίας και έτσι δεν προχώρησε σε σημαντικές ανακατατάξεις. Μόνο μία ήταν αυτή που έγινε και φυσικά είχε την απόλυτη εξήγησή της. Ο διοικητής της φρουράς, ο Ντέμιαν, έγινε πλέον και επίσημα αρχηγός του στρατού στο βασίλειο του Φόριεν. Τα δύο αυτά πρόσωπα δέθηκαν σε μια παγερή συνωμοσία σιωπής που θα ήταν πλέον ζωτική για την ίδια τους την επιβίωση και τη λήθη που θα έπρεπε να σκεπάσει τις δόλιες πράξεις τους.

 

 

 

Ο Ζάρεκ λοιπόν νέος βασιλιάς στο Φόριεν. Μια καινούργια σελίδα ανοίγει στην ιστορία του βασιλείου. Με ένα μιαρό έγκλημα να βαραίνει κατά συρροή τους πρωταγωνιστές.

 

Και οι γονείς της Αρμάντια σε απόγνωση. Τι θα καταφέρουν άραγε να βρουν;

Φως μνήμης θα μπορέσει να επανέλθει στο πληγωμένο μυαλό της νεαρής τους κόρης και πως;

Όλα ανοιχτά για τη συνέχειά μας.