Το δάσος της Λήθης 5β+γ - Μουσικές Ιστορίες#3

 

5β. Τετ-α-τετ της απόγνωσης

Είχε ώρα που τον περίμενε στις παρυφές του δάσους. Εκεί στο μεγάλο βράχο όπου από τα σπλάχνα του ανάβλυζε το καθάριο νερό που ταξίδευε από πέρα μακριά στο μεγάλο βουνό. Έριξε λίγο νερό στο πρόσωπό της για να δροσίσει τη φλόγα που έκαιγε κάθε εκατοστό του κορμιού της από την αγωνία. Με μεγάλη δυσκολία κατάφερνε να κρατήσει τους γονείς της μακριά από όλο αυτό που περνούσε. Αν δεν είχε κοντά της την αγαπημένη της την Μπρέντα και εκείνη δεν ήξερε τι θα είχε απογίνει.

Τον είδε από μακριά να ζυγώνει με το άλογό του και η καρδιά της άρχισε να χτυπά σε χορούς άγνωστους. Η έκφραση που αντίκρισε στο πρόσωπό του της είπε πολλά. Η Αρμάντια άρχισε να καταλαβαίνει. Ξεπέζεψε, έδεσε το άλογό του και ήρθε κοντά της. Έστεκε δίπλα της σαν ξένος, σαν κάτι άλλο, σαν ένα πρόσωπο που δεν είχε ποτέ του μοιραστεί κάτι με εκείνη.

«Τι αποφάσισες λοιπόν;» τον ρώτησε αν και ήξερε την απάντηση, η οποία ήρθε με φωνή παγωμένη σαν τα αισθήματά του.

«Όλα θα μείνουν εδώ μεταξύ μας, σου εξήγησα τους λόγους, ήταν κάτι πολύ όμορφο αλλά τελειώνει εδώ», της είπε.

«Τόσο απλά! Ξεπερνάς ακόμα και τον ίδιο σου τον εαυτό…»

«Μην το κάνουμε πιο δύσκολο Αρμάντια. Ξέρουμε και οι δύο τη θέση μας».

Η κοπέλα περήφανα ύψωσε το κεφάλι της για να τον δει κατά πρόσωπο.

«Κρίμα μονάχα για τη ζωή που κουβαλώ μέσα μου Ζάρεκ! Κρίμα που θα έχει και το δικό σου αίμα! Μόνο για αυτό λυπάμαι ειλικρινά».

«Αυτό το λες εσύ! Είναι η δική σου άποψη!» της απάντησε κυνικά.

«Τι θες να πεις;» άστραψε το βλέμμα της.

«Θέλω να πω ότι δεν είναι δικός μου λογαριασμός οι αμαρτίες σου», της πέταξε με ανείπωτο θράσος.

Το χέρι της έπεσε σκληρό στο πρόσωπό του.

«Σε είχα για άντρα!» του είπε. Την ίδια στιγμή την άρπαξε από τα χέρια και την ταρακούνησε.

«Τι γυναίκα νομίζεις ότι είσαι λοιπόν; Ποια είσαι που θα σηκώσεις το χέρι σου στο γιο του βασιλιά; στον αυριανό κύρη σου; Ποιος θράσος σε κάνει αγρίμι σωστό;»

«Κύρης μου δεν είσαι και δεν θα γίνεις ποτέ! Γιατί δεν το αξίζεις! Και αν έγινα αγρίμι, καθώς λες, με έκανες εσύ με τη στάση και την ατιμία σου. Και μην νομίζεις ότι οι άνθρωποι γύρω σου είναι σκουπίδια».

Πήγε να οργιστεί περισσότερο αλλά έκανε μια προσπάθεια να φανεί διαλλακτικός όμως παράλληλα και απίστευτα προσποιητός.

«Άκου Αρμάντια, λογικέψου. Κάποια βαριά πουγκιά με χρυσάφι θα φτάσουν στην οικογένειά σου και σε σένα. Θα είναι η προίκα σου για το αύριο, για να φτιάξεις τη ζωή σου. Φύγε απ το Φόριεν, θα φροντίσω εγώ για όλα και για τώρα και για μετά….» της είπε.

Τον έβλεπε μπροστά της σαν ολετήρα της ζωής της πριν καν καλά-καλά ξεκινήσει. Έναν εφιάλτη που κυρίευε την ψυχή της. Γέμισε δάκρυα και οργή:

«Φύγε πρίγκηπα του Φόριεν! Λυπάμαι για μένα ειλικρινά που έδωσα την καρδιά μου σε ένα τίποτα, σε κάτι άδειο. Φύγε!»

Την κοίταξε οργισμένος, καβάλησε το άλογό του και πριν ξεκινήσει να καλπάζει γύρισε και της είπε:

«Σκέψου το καλά! Είναι η τελευταία μου λέξη».

«Φύγε!» του φώναξε με όση δύναμη είχε μέσα της. Τον είδε να ξεμακραίνει προς τα πέρα αφήνοντας πίσω του σκόνη αλλά και ένα κράμα οργής και πίκρας πίσω του.

Περίμενε εδώ και ώρα τον Ντέμιαν να έρθει στο δώμα του. Ήταν ανήσυχος και οργισμένος. Να σηκώσει το χέρι της, ποια; μια νεαρή γυναίκα στο πρόσωπο του διαδόχου του Φόριεν πήγαινε πολύ. Ήταν αποφασισμένος να διώξει απ τη ζωή του αυτό το μικρό στίγμα που του προκαλούσε μύρια όσα προβλήματα. Κράτησε τα πάντα μυστικά. Ο πατέρας του, ο βασιλιάς Φάρκας, ήταν άλλος άνθρωπος. Παλιών παραδόσεων και ηθικής δεν θα σήκωνε τέτοιο παράπτωμα απ τον εκλεκτό του. Πολλές φορές πολλοί έλεγαν αν ήταν όντως βασιλιάς ή κάτι άλλο γιατί οι απόψεις του δεν ταίριαζαν με τη θέση του. Δεν θα του έλεγε λοιπόν λέξη.

Ο Ντέμιαν μπήκε στο δώμα του. Διασφάλισαν και οι δύο τη μυστικότητα της συνάντησής τους και ξεκίνησαν την κουβέντα τους.

«Λοιπόν; τι έκανες πρίγκηπά μου;» τον ρώτησε ο φρούραρχος.

«Πήγα, τη βρήκα».

«Όπως το είπαμε; Θέλω να πω την πίεσες;»

«Φυσικά!»

«Και λοιπόν;» ρώτησε ο Ντέμιαν.

Τα μάτια του Ζάρεκ ήταν γεμάτα σκοτάδι και το πρόσωπό του είχε μια φορεσιά μοχθηρίας.

«Δεν μου άφησε περιθώρια, είχε το θράσος να σηκώσει το χέρι της, κατάλαβες;» του είπε οργισμένος.

«Θρασίμι! Ένα γύναιο είναι και τίποτα παραπάνω, μην της δίνεις σημασία, δεν θα λογοδοτήσεις για ένα σκουπίδι», απάντησε ο Ντέμιαν.

«Όχι! Δεν είναι μόνο αυτό, δεν ξέρω πως θα φτάσει όλο αυτό στον πατέρα μου, τον ξέρεις τώρα με τις ...παρωχημένες απόψεις του, κάτι τέτοιους που θα κλαφτούν τους παίρνει στα σοβαρά».

«Ναι αλλά μην ξεχνάς, κανονίζει το γάμο σου».

«Έπειτα είναι και κάτι άλλο…» του είπε κοιτάζοντάς τον στα μάτια.

«Τι;»

«Δεν είμαι συνηθισμένος να μου μιλούν έτσι, θέλω αυτή η γυναίκα να τιμωρηθεί…»

Ο φρούραρχος άρχισε να καταλαβαίνει. Άνθρωπος της εξουσίας και των διαδρόμων. Ήξερε ότι για να έχει την εύνοια του Ζάρεκ στις μέρες που θα πάρει το θρόνο, θα έπρεπε να τον υπηρετήσει με κάθε θυσία. Όσο ακραία να ήταν αυτή. Άλλωστε δεν θα είχε και τις όποιες τύψεις για ένα πιθανό...ατύχημα σε ένα γύναιο της σειράς.

«Τι θέλεις να κάνουμε;» τον ρώτησε.

Ο Ζάρεκ τον έπιασε από τους ώμους. Ήταν πιο αιμοβόρος από ποτέ.

«Θέλω να βγει απ τη μέση! Μια για πάντα», του είπε με τρόπο παγωμένο.

«Οι γονείς της;» τον ρώτησε ο άλλος.

«Και τι θα μάθουν οι γονείς της; Θα φροντίσεις προσωπικά να γίνει κάπου έξω απ την πόλη, στο δάσος. Ας κόψουν το λαιμό τους να βρουν απαντήσεις».

«Κι αν τους έχει μιλήσει για σας;»

«Τότε θα δούμε τι θα κάνουμε. Ντέμιαν θέλω από σένα καθαρές λύσεις. Δεν ξέρω πως αλλά αυτή η γυναίκα θέλω να εξαφανιστεί, να πεθάνει! Κατάλαβες;»

Ο άλλος κατάλαβε. Ο Ζάρεκ συνέχισε να του μιλάει σε άλλο τόνο.

«Και άκου κάτι! Ο πρίγκηπας δεν έχει μάθει να ξεχνάει αυτούς που τον υπηρέτησαν πιστά. Η θέση του αρχηγού του στρατού σε περιμένει στο αυριανό βασίλειο του Φόριεν. Κατάλαβες;»

Ο άλλος ενθουσιάστηκε μέσα στη σκοτεινή του ψυχή.

«Εντάξει, πότε θες να γίνει;»

«Πολύ γρήγορα και κοίτα να έχεις ελάχιστους μάρτυρες για αυτό. Δεν νομίζω να χρειάζεσαι πολλούς για να ξεκάνεις μια γυναίκα. Φρόντισε λοιπόν να γίνει καλά και το κυριότερο σίγουρα. Γιατί αλλιώς μένεις χωρίς κάλυψη».

Ο Ντέμιαν κατάλαβε το βάρος μια τέτοιας εντολής.

«Θα σε ενημερώσω, πες μου που θα την βρω».

«Βγαίνει με ένα μικρό αμάξι για να μαζέψει νερό απ την πηγή στο δάσος, θα στην δείξω πρώτα εγώ, για να ξέρεις. Φύγε τώρα και κανόνισε να ετοιμαστείς γρήγορα. Α! Μια στιγμή… αυτά εδώ είναι δικά σου έτσι για να πιστοποιήσουμε την αρχή της συνεργασίας μας…» του είπε και έβγαλε από το συρτάρι του γραφείου, τρία χοντρά πουγκιά γεμάτα χρυσά νομίσματα που κατέληξαν στα χέρια του Ντέμιαν που τα υποδέχτηκε με το πεινασμένο γυαλιστερό του βλέμμα. Ύστερα υποκλίθηκε και έφυγε. Η ευκαιρία που περίμενε για να κερδίσει θέση στην διάδοχη κατάσταση στο Φόριεν λύθηκε. Τούτη εδώ ήταν μια πρώτης τάξης ευκαιρία και δεν σκόπευε να τη χάσει για τίποτα.

5γ. Το καρτέρι

Οι μέρες πέρασαν αλλά και λιγόστευαν διαρκώς για την νεαρή Αρμάντια. Για την κοπέλα που είχε το “θράσος” για μερικούς να διεκδικήσει το δικαίωμα στη ζωή της και στον έρωτά της. Μίλησε με την πιστή της Μπρέντα για το αδιέξοδο στη ζωή της αλλά δεν άνοιξε το στόμα της να ομολογήσει τον ένοχο. Και φυσικά κράτησε και τους γονείς της μακριά από την αλήθεια. Την έβλεπαν, τη ζούσαν ανήσυχη, προβληματισμένη. Κάποιες στιγμές στα όρια του πανικού αλλά παρά τις πιέσεις τους δεν της έπαιρναν λέξη. Όλο αυτό όμως είχε ένα σύντομο χρονικό ορίζοντα για να τερματιστεί. Γιατί η αλήθεια θα έβγαινε στο φως και η Αρμάντια έπρεπε να βρει τρόπο να το διαχειριστεί με την οικογένειά της.

Όμως η μοίρα της είχε ήδη προγραφεί. Οι δολερές αποφάσεις του Ζάρεκ και των συνεργατών του έστεκαν πάνω από τη ζωή της σαν μαύρη κηλίδα που γύρευε απλά τον τρόπο να χτυπήσει και να την σκεπάσει για πάντα. Ο Ζάρεκ και δύο στρατιώτες του ήξεραν πλέον ποια είναι, γνώριζαν καλά τις συνήθειες της και που κινούνταν. Και σαν τα φίδια περίμεναν να χτυπήσουν. Ο εκλεκτός διάδοχος καραδοκούσε πάντα να μάθει τα “ευτυχή” νέα ενώ ο Ντέμιαν τραβήχτηκε στο παρασκήνιο, αθέατος και αυτός έχοντας δύο από τα τομάρια του ως εκτελεστικά όργανα.

Εκείνο το πρωί στο Φόριεν έλαμπε ένας όμορφος ήλιος της Άνοιξης. Η φύση είχε ήδη αρχίσει να λουλουδιάζει για να βιώνει την αναγέννησή της. Η Αρμάντια πήρε τον κλασικό της δρόμο με το μόνιππό της. Μέσα στις παραδοσιακές της δουλείες ήταν και το νερό απ’ την πηγή στο δάσος. Περίμεναν στη φονική ενέδρα να γίνει με τις άριστες συνθήκες δηλαδή να είναι μόνη της γιατί πολλές φορές πήγαινε με άλλους χωριανούς της. Έτσι λοιπόν εκείνο το πρωί η Αρμάντια κάλπαζε με τη μικρή της άμαξα προς την πηγή του δάσους έχοντας, χωρίς να ξέρει, ραντεβού με το δολοφονικό χέρι του παλιού της αγαπημένου. Ποιος θα το πίστευε πριν λίγο καιρό. Ο άνθρωπος που κούρνιαζε στην αγκαλιά του να αποτελεί τώρα πια την απειλή της καταστροφής της.

Η επίθεση έγινε από μακριά. Ο θόρυβος και η αντάρα που έκαναν τα άλογα των δύο διωκτών της δεν ήταν δυνατόν να μην τραβήξουν την προσοχή της στο δάσος. Είδε πίσω της στην ευθεία, τους δύο ένοπλους καβαλάρηδες να την πλησιάζουν. Κάτι μέσα της την προειδοποίησε ότι κάτι άσχημο συμβαίνει. Κέντρισε με το μικρό ραβδί της το άλογό της και άρχισε να τρέχει προσπαθώντας να βρει ένα τρόπο να επιστρέψει προς το χωριό. Όσο πιο βαθιά την τραβούσε το δάσος, τόσο πιο θανάσιμη γίνονταν η θέση της. Έπρεπε να βρει τρόπο να στρίψει προς τα πίσω μέσα από κάποιο μονοπάτι. Οι διώκτες της πλησίαζαν απειλητικά. Όλα ήταν θέμα χρόνου. Το μικρό αμάξι άρχισε να χορεύει πάνω στις πέτρες και να χάνει την πρόσβασή του στο μονοπάτι. Η Αρμάντια χώνονταν όλο και πιο πολύ στο βάθος του δάσους σε μέρη και μονοπάτια που πλέον δε ήξερε. Η στροφή στο μονοπάτι προς τα δεξιά αποκάλυψε στα αριστερά της μια πλαγιά κατηφορική με πλούσια βλάστηση. Στο τέλος της η μεγάλη λίμνη του Μπέλουαρ. Οι διώκτες της πλέον την είχαν φτάσει σε απόσταση ενός αλόγου. Το δικό της άλογο αγκομαχούσε, η αγωνία είχε περάσει πλέον σε κάθε κύτταρο του κορμιού της. Σχεδόν δεν έβλεπε καν μπροστά της. Και εκεί στην πλαγιαστή στροφή, το άλογο γλίστρησε σε κάποιες πέτρες, το αμάξι πλάγιασε εντελώς, έχασε την πρόσφυσή του στο χώμα και κύλησε στην απόκρημνη πλαγιά. Η Αρμάντια πιάστηκε δραματικά από το εσωτερικό του αμαξιού. Εκείνο που ένιωθε είναι να κυλά ανεξέλεγκτα με το αμάξι στην πλαγιά μαζί με δεκάδες μικρές ή μεγάλες πέτρες. Το μόνο που έβλεπε ήταν όλα γύρω της να τρέχουν με ταχύτητα, τα μάτια της να θολώνουν και στο τέλος ένα χτύπημα. Και ύστερα σκοτάδι. Απέραντο σκοτάδι. Και σιωπή, παγερή, καθολική.

Λίμνη Μπέλουαρ

Οι δύο στρατιώτες από ψηλά κατάφεραν την τελευταία στιγμή να βαστάξουν τα δικά τους άλογα να μην παρασυρθούν στην ολισθηρή πλαγιά. Είδαν το άλογο της Αρμάντια να ανεβαίνει την πλαγιά, έχοντας κόψει τους ιμάντες της μικρής άμαξας. Η τελευταία ολίσθησε και βούτηξε στα νερά της λίμνης. Στάθηκε εκεί αργά για λίγο και στη συνέχεια άρχισε το ρεύμα της λίμνης να την παρασύρει στα βαθύτερα και να βουλιάζει.

«Την βλέπεις;» φώναξε ο ένας από τους διώκτες της στον άλλο.

«Όχι, αλλά πρέπει να είναι μέσα στο αμάξι, βουλιάζει…»

Κοιτούσαν ανήσυχοι τόσο στο αμάξι που βούλιαζε όσο και στο μονοπάτι ολόγυρα.

«Πρέπει να βεβαιωθούμε τι απέγινε…» φώναξε ο ένας στον άλλο.

«Είσαι τρελός; Πως θα φτάσεις εκεί κάτω; Θες να πνιγείς στη λίμνη; Δεν βλέπεις βουλιάζει; η κατάληξή της είναι στο βυθό. Κανείς δεν βγαίνει ζωντανός από το βάλτο του Μπέλουαρ, πάμε να φύγουμε».

«Θα βρούμε το μπελά μας στον Ντέμιαν, αν δεν του πούμε ότι την είδαμε νεκρή».

«Μην είσαι ηλίθιος! Τι θες; Κατέβα λοιπόν να πας να δεις!» του είπε ο άλλος.

«Δες το άλογό της, γυρίζει προς τα πίσω».

«Αυτό είναι το καλύτερο, θα γυρίσει στην πόλη, θα το βρουν, θα την ψάχνουν για πάντα. Και εμείς ξέρουμε ότι βρίσκεται στο βυθό της λίμνης».

«Βουλιάζει εντελώς».

Πράγματι, στάθηκαν εκεί αρκετά ώστε να βεβαιωθούν. Η άμαξα χάθηκε κάτω από τα νερά της λίμνης. Ύστερα από λίγο η απόλυτη ηρεμία επανήλθε στην επιφάνειά της.

«Ωραία τροφή για τα ψάρια της λίμνη», είπε ο ένας με νοσηρή μοχθηρία.

Τράβηξαν τα γκέμια απ’ τα άλογά τους και πήραν το δρόμο της επιστροφής με μεγάλη ταχύτητα.

Η απόλυτη σιωπή κάλυψε το δάσος παντού. Μια σιωπή του θανάτου και της κακίας του ανθρώπου εκείνου που μεταχειρίστηκε την Αρμάντια με περισσή δολιότητα, ψέμα και σκληρότητα.

Συνεχίζεται...