Ασήμαντες σκέψεις - Μουσικές Ιστορίες#2

Η επόμενη συμμετοχή, ένα ευαίσθητο κείμενο, μας έρχεται από την Μαρίνα του μπλογκ Εκεί που ερωτεύομαι τη ζωή

Ασήμαντες Σκέψεις

Σιωπή.


Αν ο Εγκλεισμός, είχε μουσική επένδυση θα ήταν η σιωπή. Άσχετα, αν οι άνθρωποι πάντα φοβούνται τη σιωπή και γι' αυτό τη σπάνε.

Ο γείτονας της, έπαιζε ένα τραγούδι των Queen. Το " The Prophets Song". Εκείνη χαμένη σε Σκέψεις αναρωτιόνταν.
Γιατί, γενικά οι άνθρωποι, ότι δεν καταλαβαίνουν, τον αγνοούν ή το καλύπτουν;


Να τον Θάνατο για παράδειγμα. Προσπαθούν να τον αποφύγουν. Λες και ο Θάνατος είναι σχέση παλιά, που αν αποφύγεις τα κοινά σας στέκια, θα είσαι εντάξει.


Και εντάξει, έστω αποφεύγουν το πένθιμο, το μελαγχολικό. Τη Ζωή γιατί; Ποια είναι η δικαιολογία τους; Και συν των άλλων, την έχουν παρεξηγήσει.
Γιατί, όχι! Ζωή δεν είναι, οι τίτλοι, το χρήμα. Ζωή δεν είναι, καν η ευτυχία. Η Ζωή είναι αγάπη, είναι ανάσες, στιγμές, δάκρυα, χαμόγελα. Είναι λέξεις και λόγια. Αναμνήσεις.



Η Ζωή είναι πολύχρωμη, πολύπλευρη, βαρυσήμαντη!


Με μια αξία, αμύθητη. Οι άνθρωποι και μόνο που την έχουν, είναι πλούσιοι. Παρότι, δε χωράει σε τσεκ, χαρτονομίσματα, ούτε καν σε χρηματοκιβώτια, χωράει σε ένα τίτλο: Ζωντανός.


Και αυτός είναι ένας βασικός τίτλος, σπουδαίος. Τώρα, γιατί τον θεωρούν δεδομένο, οι άνθρωποι κανείς δεν ξέρει.


Οι Σκέψεις της όμως δε σταμάτησαν εκεί. Όσο συνέχιζε ο ρυθμός του τραγουδιού, έμοιαζαν να βρίσκονται σε έναν αγώνα δρόμου!
Και κάποια από αυτές, άνοιξε νέα πόρτα στο Μυαλό. Εκεί μια φωνή έλεγε:


" Χαμένοι σε virtual προσδοκίες, λαβωμένοι από τη σκληρότητα του κόσμου, κοιτάμε τον Κόσμο με καχυποψία και τη Ζωή με βαρεμάρα. Θεωρώντας την Ευτυχία καλουπωμένη, σε ένα σχήμα που καμαρώνουμε τους άλλους να χαίρονται, λες και δεν ξέρουμε εμείς τις διαστάσεις. Είναι κοινό μυστικό: Η ευτυχία χωράει σ' όλες τις καρδιές. Είναι όμως παράξενη. Αν βρει την πόρτα της Καρδιάς σου κλειστή, δεν παρακαλάει.


Θεωρούμε τη Ζωή μας μέτρια, ζηλεύονταν την Ωραιότητα των άλλων. Να μπορούσα να σου φέρω ένα καθρέφτη, να δεις το είδωλο της Ζωής. Ο πιο σπουδαίος πίνακας, το πιο καλοδουλεμένο άγαλμα, το πιο αισθαντικό ποίημα, η πιο μεγάλη τέχνη, πάντα θα ζηλεύει το άπιαστο της ομορφιάς της Ζωής. Που δεν εγκλωβίζεται, δεν αντιγράφεται, είναι ατόφιο σε κοινή θέα, μα δεν το βλέπουν όλοι.".



Και όλο αυτό ακούγονταν, σαν τα λόγια κάποιου ιεροκήρυκα που διαμήνυαν την αλήθεια της ζωής.


Λίγο πριν τελειώσει το τραγούδι, η Σκέψη, βάδισε με αγέρωχη περπατησιά, ατρόμητα τον διάδρομο του Μυαλού και άνοιξε μια πόρτα, που έμοιαζε βαριά και απρόσιτα. Υπήρχε μια αύρα, τη δεδομένη στιγμή.


Στην πόρτα αυτή, υπήρχε μια παρηγοριά και μια κατάρα και οι δυο στοιβαγμένες σε μια μικρή φράση: Να είσαι άνθρωπος. Παρηγοριά, κάποιος τη σήμερον ημέρα, να 'ναι άνθρωπος. Μα σε έναν απάνθρωπο ντουνιά, φαντάζει και κατάρα. Γιατί ο Άνθρωπος, έχει μέσα του, μια ευαισθησία, μια λεπτότητα, πολύτιμη, που όμως δε χωρά στα δεδομένα.


Το τραγούδι τέλειωσε. Ο γείτονας της, δεν έβαλε άλλη μουσική. Προφανώς, συνέχισε τη ρουτίνα του. Εκείνη, έμεινε να σκέφτεται, πως τώρα γύρισε εκείνος στο δικό του Εγκλεισμό και εκείνη στο δικό της. Ταυτόχρονα, μα διαφορετικά. Σε άλλα σπίτια, άλλες ζωές, με άλλες μεταβλητές και δεδομένα και ζητούμενα, μα με τους ίδιους φόβους και αγωνίες. Τις ίδιες προσμονές.


Και για λίγο, μοιράστηκαν, έστω άθελα τους, μια στιγμή. Ακόμα και αν ο καθένας ήταν βυθισμένος στη δική τους Σκέψη, ταξίδεψαν στο ίδιο πλοίο, αυτό της μουσικής. Μα πόσοι απόψε, θα 'ναι μόνοι τους; Και το μυαλό τους δε θα ξεμακρύνει; Και οι τοίχοι θα μοιάζουν φυλακή. Μια τιμωρία, δίχως λόγο.


Αν ο Εγκλεισμός, είχε αισθήματα, θα ήταν μελαγχολικά. Να συνοδεύσουν τη Μοναξιά όπως της αξίζει.


Ευτυχώς, ο Εγκλεισμός, κάποια στιγμή τελειώνει. Η μοναξιά;


Και με αυτή τη Σκέψη, πήγε στο κρεβάτι της. Και σκέφτηκε πως αύριο θα έβαζε και αυτή ένα τραγούδι. Να γίνει η ρουτίνα τους. Να εμπνέουν ο ένας στον άλλο, Σκέψεις! Και ας ήταν και ασήμαντες. Αρκεί, κάτι να τριγυρνάει στο μυαλό. Γιατί το μυαλό, δεν κλείνεται και δεν κλείνει. Είναι γοητευτικά, ατίθασα ελεύθερο.


Μια υπενθύμιση, αληθινής ελευθερίας!