Το δάσος της Λήθης 27 - Μουσικές Ιστορίες#3

 

27. Αλήθειες που γίνονται γνωστές

 

«Αρμάντια είναι το όνομά μου, κόρη του Ιγκόρ και της Ρέυντα, παραμάνα μου η Μπρέντα… κάτι σου λένε αυτά τα ονόματα έτσι δεν είναι;»

 

Ακόμα στα αυτιά του ηχούσαν τα λόγια της! Τα λόγια που του είπε μπροστά του, σε εκείνη την τόσο παράξενη εμφάνισή της. Αλήθεια δεν περίμενε ποτέ να συναντήσει μια γυναίκα σε μια τέτοια εμφάνιση. Είχε τόσα ακούσει και τόσα διαβάσει για γυναίκες αμαζόνες, για βασίλισσες που υπερασπίστηκαν τη γη τους με το σπαθί στο χέρι. Για μάγισσες που διάβαιναν τα τείχη και τα περάσματα του χρόνου και των κόσμων. Για πλάσματα αλλόκοτα και σκιερά μιας άλλης ζωής. Να που ήρθε η στιγμή στη ζωή του να προσθέσει μια ακόμα εμπειρία.

Από την ώρα που κράτησε στα χέρια του, μαζί με τον Φάρελ, το ημερολόγιο του γέροντα Έλνταρ στο δάσος και από τη στιγμή που τα αλλόκοτα σκληρά αλλά συνάμα και μελαγχολικά μάτια της διασταυρώθηκαν με τα δικά του, δεν μπορούσε να ησυχάσει. Μέτραγε τις ώρες για να κλειστεί στο δικό του κόσμο και χώρο, για να ξεκινήσει να διαβάζει τις σελίδες της εξομολόγησης. Παρά τα χρόνια και τη σοφία του, για πρώτη φορά ένιωθε τέτοια συγκίνηση και αγωνία. Ήξερε ότι πλησίαζε όλο και περισσότερο σε κάτι πολύ μεγάλο και βαρύ. Κάτι που θα επηρέαζε τις ζωές όλων.

 

«Είμαι η εκπλήρωση όσων έρχονται Άλαντ, όσων μέλλουν να γενούν στην αυλή του πορφυρού βασιλιά…»

 

Όχι, δεν μπορούσε να ξεχάσει μια τέτοια κουβέντα. Ανατρίχιασε ξανά καθώς την έφερε πρόχειρη στη σκέψη του. Η εκπλήρωση όσων έρχονται! Να λοιπόν που τα γεγονότα πλησιάζουν να αγγίξουν την αυλή του πορφυρού βασιλιά. Τα λόγια της άγνωστης, για αυτόν, εκείνης γυναίκας, έρχονταν να συνδεθούν με τις γραφές του τραγικού βασιλιά Ράνουλφ. Να που το μακρινό παρελθόν και τα πανάρχαια χρόνια καλούνται να συναντηθούν με το σήμερα. Η “μαύρη βασίλισσα” λοιπόν! Η μορφή καταλύτης των γεγονότων. Όμως γιατί; Γιατί τώρα;

 

«Μια αλήθεια που στέκει κρυμμένη στα δολερά σκοτάδια του βασιλιά σου εδώ και είκοσι πέντε χρόνια…»

 

Αυτά της τα λόγια ήρθαν να επιβεβαιώσουν τις υποψίες του. Όσα έλεγε και εκείνα που πίστευε. Η σχέση που έχει ο βασιλιάς Ζάρεκ με το παρελθόν. Πλησίαζε ναι! Όμως ήταν έτοιμος να διαχειριστεί αυτό που θα διαβάσει; Όλα εξωτερικά τού απαντούσαν θετικά. Τον έδειχναν σίγουρο για τον εαυτό του. Άλλωστε ήξερε ότι δεν είχε και άλλη επιλογή. Αυτός ό προσδιορισμός όμως “δολερά σκοτάδια” τον τρόμαζε πολύ.

Μετρούσε με αγωνία τις ώρες να πάρει ο ήλιος το ταξίδι του προς τη Δύση. Να κοπάσουν οι θόρυβοι της μέρας. Να πέσει το δείλι και μετά να αφεθεί να τον αγκαλιάσει το σκοτάδι της νύχτας για να ξεκινήσει το διάβασμα. Το ταξίδι στην αλήθεια. Έδωσε εντολή ολόγυρα στους ανθρώπους του, να μην τον ενοχλήσει κανείς. Είπε στον συνεργάτη του τον Φάρελ να είναι διαθέσιμος σε οτιδήποτε μπορούσε να χρειαστεί. Έλυσε κάθε του εκκρεμότητα μέσα στη μέρα και ήταν πια έτοιμος να αναμετρηθεί με το παρελθόν.

Όταν ο ήλιος διάβηκε στην αγκαλιά της δύσης και τα χρώματα του ουρανού φόρεσαν το κοκκινόμαυρο φόρεμα του δειλινού ο σοφός δάσκαλος του Φόριεν ξεκινούσε το ραντεβού του με τις μέρες και τα γενόμενα που περιέγραφε ο Έλνταρ στο προσωπικό του ημερολόγιο. Στην αρχή έμαθε για τον άνθρωπο του οποίου τη γραφή είχε στα χέρια του. Για τον ίδιο, την ιστορία του, τη ζωή του. Τα μικρά και μεγάλα του δράματα. Τα όνειρα και τις στιγμές. Ύστερα ένιωσε την πρώτη αναταραχή όταν ο Έλνταρ ξεκινούσε την αφήγηση του μεγάλου κεφαλαίου που τύχαινε στη ζωή του με την ανακάλυψη της νεαρής κοπέλας στα βράχια της λίμνης του Μπέλουαρ. Και βίωσε το πρώτο σοκ σαν έμαθε το λόγο που η Αρμάντια είχε το ατύχημα που παρ’ ολίγο να στοιχίσει την ίδια της τη ζωή. Οι στρατιώτες του βασιλιά στο κατόπι της! Άραγε γιατί; Έγινε ένα με την σπαρακτική της αγωνία να γλιτώσει από τη φονική καταδίωξη με τελική κατάληξη τη συντριβή του αμαξιού της στην όχθη της λίμνης.

Η αφήγηση είχε ήδη πάρει το δρόμο της και το ημερολόγιο βάθαινε πια στα γεγονότα. Ο Άλαντ ήταν σαν είχε μπροστά του τα πάντα. Πρόσωπα, καταστάσεις, στιγμές. “Είδε” με τρόμο την νεαρή αυτή κοπέλα να έχει επώδυνες κρίσεις αμνησίας, να υποφέρει, να πονά. Ένιωσε την καρδιά του να σφίγγεται καθώς γινόταν κοινωνός στο προσωπικό της δράμα. Κατάλαβε ότι ακόμα υπάρχει ανθρωπιά καθώς διάβαζε το πως ένιωθε ο ίδιος ο Έλνταρ για εκείνη και την αγάπη με την οποία την περιέλαβε. Σιγά-σιγά καθώς κυλούσαν οι σελίδες, η Αρμάντια έπαιρνε στη σκέψη και στην καρδιά του Άλαντ, μια ηγεμονική θέση τυλιγμένη στην συμπόνοια, στη συμπάθεια και γιατί όχι στην αγάπη.

Και εκεί που ήρθε το επόμενο σοκ, ήταν όταν μάθαινε από τα “λόγια” του γηραιού αυτού άντρα για τις ενδείξεις που είχε ότι η νεαρή κοπέλα κουβαλούσε κάποιο μεγάλο μυστικό στη ζωή της. Την εγκυμοσύνη της! Εκεί ο Άλαντ έκλεισε τα μάτια του σφιχτά για να πάρει τις πρώτες ανάσες. Το μυαλό του άρχισε να πλάθει ερωτήματα και όταν αυτά του έδιναν πιθανές απαντήσεις τότε ένιωθε τον εφιάλτη να ζυγώνει πλάι του. 

Ναι, δυστυχώς δεν γελάστηκε! Μακάρι αυτό που διάβαζε να ήταν ψέμα! Να ήταν πλάνη δική του και του κουρασμένου του μυαλού. Να μην γινόταν ποτέ! Να μην έφτανε ποτέ σε αυτήν την αλήθεια. Όμως αυτή ήταν μπροστά του! Στα τρεμουλιαστά γράμματα του Έλνταρ όταν έγραφε για την ιστορία που έμαθε από την ίδια την φιλοξενούμενή του όταν βρήκε ξανά τη μνήμη της εκείνο το τραγικό βράδυ. Δάκρυα έκαναν την εμφάνισή τους στα μάτια του σοφού δάσκαλου, σημάδι της φόρτισής του. Η Αρμάντια! Ερωτευμένη με τον Ζάρεκ. Και το παιδί της δικό του! Δεν κατάλαβε πως γλίστρησε το παλιό ημερολόγιο από τα χέρια του. Θα ήταν την ώρα που άρχισε να τρέμει σύγκορμος. Ένιωσε την ανάγκη να κάνει ένα διάλειμμα, να πάρει μια ανάσα. Γέμισε μια κούπα με νερό και το ήπιε αχόρταγα. Βγήκε λίγο στο αίθριο να νιώσει το δροσερό αεράκι της νύχτας μήπως και ηρεμήσει λίγο η αντάρα μέσα του. Στο βάθος του ορίζοντα, εκεί που έστεκε φοβερό το βουνό των σκιών, ο ουρανός άρχισε παράξενα να ανανταριάζει με κόκκινες αναλαμπές και χθόνιες βροντές να φτάνουν στα αυτιά του. Ζύγωνε η αλήθεια λοιπόν και τα μηνύματα ολόγυρα πολλά.

Επέστρεψε στο γραφείο του. Έπρεπε να συνεχίσει. Και η ανάγνωση δεν είχε σταματημό. Όλη η αλήθεια στο φως για τη σχέση του μετέπειτα βασιλιά του Φόριεν μαζί της. Για το αδυσώπητο κυνήγι του σε κάθε τι δικό της. Το κεφάλι του πήρε φωτιά σαν διάβασε για τον θάνατο-δολοφονία της οικογένειάς της. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο, η εικόνα του για το βασιλιά Ζάρεκ, τυλίχτηκε σε ένα μαύρο σκοτάδι απέχθειας και αποστροφής. Χωρίς να μένει έξω και η αηδία που ένιωσε για εκείνον. Πως μπόρεσε; Αν είναι δυνατόν πως μπόρεσε; Προς στιγμήν αναρωτήθηκε αν ήταν πράγματι παιδί του ο Μέλιαν; Αν αυτός ο νεαρός άντρας με την έντιμη και ανθρώπινη καρδιά μπορούσε να έχει το ίδιο αίμα με εκείνον; Πως κατάφερε να ξεχωρίσει και να σώσει την ψυχή του;

Εκείνο όμως που δεν άντεξε ήταν όταν άρχισε, μέσα από την αφήγηση, να μαθαίνει για την επιρροή που ασκούσε το τέρας του βουνού πάνω της. Εκεί τα έχασε! Ο Έλνταρ είχε πια δει το σημάδι του Άζερον στο στήθος της χωρίς να ξέρει φυσικά τι αυτό σήμαινε. Το μόνο που έβλεπε ήταν ο τρόπος και αυτό το παράξενο “κάτι” που έφερνε το ανομολόγητο πλάσμα του τρόμου κοντά σε αυτήν την νεαρή γυναίκα. Και όταν πια έγινε κοινωνός των γεγονότων της νύχτας που η νεαρή αυτή δυστυχισμένη γυναίκα, έγινε μητέρα και έφερε στον κόσμο το παιδί της, τότε έπιασε το κεφάλι του σφιχτά με τα δυο του χέρια να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς γεννιόταν στο δάσος του Φόριεν. Η αρχή όλων λοιπόν για την πόλη του! Και η αιτία του τρόμου! Η υπέρτατη θυσία για εκείνη! Η απώλεια του παιδιού της! Η παράδοσή του στα χέρια του ανθρώπου που την φρόντισε σαν δεύτερος πατέρας της. Τι συγκίνηση!

Η αφήγηση του Έλνταρ συνεχιζόταν φωτίζοντας την επόμενη πτυχή του δράματος. Για το δάσος που άλλαξε σε μια νύχτα. Για το σκοτεινό πέπλο που το αγκάλιασε ως απόρροια της αρνητικής δύναμης που κουβαλούσε πια η Αρμάντια. Αλλά και για τον αγώνα του γηραιού εκείνου άντρα να κρατήσει ζωντανό το νεογέννητο. Μέσα από τις ιδιόχειρες σελίδες του, μάθαινε για την τρομερή του αγωνία να βρει τρόπο να το φροντίσει. Για τις άπειρες και τρομερές δυσκολίες. Την απελπισία του, το φόβο του μην το χάσει. Και την εναπόθεση των ελπίδων του να βρει γονείς σε αυτό το μικρό κορίτσι. Και λες και ήταν εκεί παρών και ο Άλαντ σαν διάβασε στο ημερολόγιο, την πρώτη φορά που ο Έλνταρ γνώρισε το ζευγάρι εκείνο των ανθρώπων που ενδιαφέρθηκαν πραγματικά για να υιοθετήσουν εκείνο το μωρό. Ζεστάθηκε η ψυχή του μαζί τους λες και τους έβλεπε μπροστά του να το κρατούν στην αγκαλιά τους, να το φροντίζουν, να δείχνουν έμπρακτα τη θέλησή τους να το κάνουν δικό τους παιδί. Η περιγραφή του Ελντάρ ήταν τόσο παραστατική πάνω σε αυτό ώστε καταλάβαινες και τη δική του αγαλλίαση.

Διάβασε για τις πρώτες τακτικές επισκέψεις τους, για την οριστική τους θέληση να το πάρουν μαζί τους στο Φόριεν, να προστατέψουν την ανωνυμία του. Του έκανε εντύπωση ότι ο Έλνταρ δεν τους είπε ποτέ για την πραγματική μητέρα του μωρού πόσο δε μάλλον για τον πατέρα του, το βασιλιά! Αν το έκανε ήξερε ότι πιθανά μελλοντικά να έβαζε σε κίνδυνο την ίδια τη ζωή του και μαζί με αυτού και των θετών γονιών του. Ο Ζάρεκ ήταν αδίστακτος. Θα σκότωνε ξανά και ξανά για να επιβάλλει τη σιωπή! Όπως επίσης του έκανε εντύπωση ότι ο γηραιός άντρας δεν έκανε την παραμικρή αναφορά στα ονόματα των θετών γονιών του παιδιού της Αρμάντια. Ίσως, με τη σειρά του, ήθελε να  τους προστατέψει από τυχόν προβλήματα αν το ημερολόγιό του έπεφτε σε κακά χέρια. Το μυστικό για το ζευγάρι που έγιναν οι θετοί γονείς του άτυχου παιδιού θα κρατούσε για πάντα, σφαλισμένο στην ανωνυμία που εξασφάλισε ο ίδιος ο δεύτερος πατέρας της τραγικής νεαρής γυναίκας.

Οι κόκκινες αναλαμπές από το βουνό έντυναν στο ορίζοντα το χρώμα της φωτιάς και γίνονταν όλο και πιο δυνατές. Λες και όλα ζούσαν μαζί του την ανάγνωση της αλήθειας. Λες και τα πλάσματα που μπλέκονταν σε αυτήν την τραγική αλληλουχία έστηναν το δικό τους χορό παραλογισμού αλλά και παρουσίας. Ίσως η Αρμάντια, με τις δυνάμεις της, να διάβαζε νοερά μαζί με τον Άλαντ την αλήθεια. Η συνέχεια του ημερολογίου ήταν το πέρασμα της ζωής του Έλνταρ στην ρουτίνα των τελευταίων καιρών της πολυτάραχης ζωής του. Ο υπέροχος αυτός άνθρωπος είχε φροντίσει για κάθε λεπτομέρεια μέχρι το θάνατό του που ήρθε ήρεμα και γαλήνια όπως άξιζε στην καθάρια καρδιά του και στα χαρίσματά του. Στο ημερολόγιο, ο Άλαντ διάβασε και για τις λίγες εκείνες επισκέψεις που μπόρεσε να κάνει η Αρμάντια στον ίδιο. Με πόση έντονη γραφή περιγράφει την πρώτη τους συνάντηση ύστερα από τη φυγή της στο βουνό στην αγκαλιά του Σάγκρος. Τότε που της ανακοίνωσε την τύχη του παιδιού της. Και ύστερα, το τέλος, το πέρασμα στην αιωνιότητα.

 

Ο Άλαντ έκλεισε το βιβλίο με τα μάτια του μουσκεμένα από τα δάκρυά του και την καρδιά του σφιγμένη όσο ποτέ άλλοτε. Ήταν πολύ μεγάλο το βάρος των γεγονότων που έμαθε και άπειρα τα συναισθήματα που γεννήθηκαν μέσα του. Σηκώθηκε αργά από την πολυθρόνα του. Φύλαξε το ημερολόγιο με προσοχή σε κάποιο ιδιαίτερα κρυφό μέρος του γραφείου του. Από εδώ και πέρα ήξερε ότι κάθε του κίνηση έπρεπε να είναι μελετημένη και άκρως προσεκτική. Βγήκε λίγο έξω στο αίθριο να πάρει λίγο αέρα. Τα χέρια του έτρεμαν μαζί με τα χείλη του.

 Γιατί τώρα όλα αυτά; Γιατί αυτή η μακροχρόνια αναμονή τόσων χρόνων. Είκοσι πέντε ολάκερα χρόνια στη διάθεση της Αρμάντια να πάρει την εκδίκησή της. Γιατί μετά από τόσον καιρό; Δεν μπορεί να είναι τυχαίο σκέφτηκε. Κάτι πρέπει να το προκαλεί. Και ναι, οι γραφές μιλούσαν για σημάδια. Για τη γιορτή στην αυλή του βασιλιά. Του διέφευγε αυτή η τελευταία λεπτομέρεια.  Ένας παράξενος άνεμος είχε σηκωθεί και σάρωνε το Φόριεν. Κατέβαινε πάνω από το βουνό μαζί με την αντάρα από τις παράξενες φλόγες που έβγαιναν σαν γλώσσες από εκεί. Και τότε το είδε! Στο βάθος κάτω χαμηλά πέρα στο χωμάτινο δρόμο ανάμεσα στα δέντρα. Ένα μαύρο άλογο με μια γυναικεία μορφή πάνω του. Μια μορφή τυλιγμένη σε ένα αλλόκοτο φως και φλόγες. Ήταν εκείνη! Παρά τη μεγάλη απόσταση ένιωσε τα βλέμματά τους να ενώνονται στην ευθεία γραμμή. Ήταν τότε που το άλογό της σηκώθηκε στα δύο πίσω του πόδια χλιμιντρίζοντας το δικό του παράξενο τραγούδι μέσα στη νύχτα. Το έκανε δύο και τρεις φορές. Ήταν μια παράξενη συνεννόηση μεταξύ τους. Ένα μήνυμα χαιρετισμού.

 

“Στα απαλά γκρίζα πρωινά οι χήρες κλαίνε,

οι σοφοί μοιράζονται ένα αστείο.

Τρέχω να προφτάσω τα σημάδια

για να επαληθεύσω αυτά που έχουν ειπωθεί”

 

Η τελευταία στροφή! “Οι χήρες που κλαίνε στα απαλά γκρίζα πρωινά… ενώ οι σοφοί μοιράζονται ένα αστείο..” Ο θάνατος που ερχόταν ολοταχώς. Ο Άλαντ είδε μέσα σε λίγες ώρες την ευθύνη του να γίνεται τεράστια. Είχε πάνω του πια όλες τις πτυχές της αλήθειας και έπρεπε να βρει τρόπο να τις χειριστεί, να δει τι θα κάνει. Τα όσα συνειδητοποίησε πλέον για το τι ακριβώς έκρυβε ο πατέρας του μαθητή του και βασιλιάς, ξεγύμνωσαν και κάθε αναστολή που έκρυβε μέσα του. Τον φοβόταν τον Ζάρεκ με την πορεία που είχε πάρει αλλά αυτήν την ταυτότητα μήτε στον πιο φριχτό του εφιάλτη δεν περίμενε να δει. Έπρεπε γρήγορα να πάρει αποφάσεις. Η πρώτη του επιλογή ήταν να ενημερώσει τον ίδιο το βασιλιά! Ναι, αυτό έπρεπε να κάνει! Και να τον βάλει μπροστά στις τραγικές του ευθύνες. Η επόμενη επιλογή ήταν να φροντίσει να προστατέψει τους ανθρώπους που άξιζαν κάθε στήριξη. Το αύριο της πόλης άκουγε στο όνομα Μέλιαν! Και θα έπρεπε να τον σώσει από κάθε κίνδυνο και συναισθηματικό σοκ. Όπως και στην Ελεάνορ. Αλλά και στη βασίλισσα. Η μέρα που ξημέρωνε θα ήταν μεγάλη και έπρεπε ήδη να ετοιμαστεί για το τι θα αντιμετωπίσει στα βασιλικά ανάκτορα.

 

Συνεχίζεται...