Το δάσος της Λήθης 21 - Μουσικές Ιστορίες#3

 

21.  Σκέψεις και αναζητήσεις

Η μέρα που είχε ξημερώσει ήταν φορτωμένη στον απόηχο της χθεσινής αυγής στο παλάτι του βασιλιά. Ο Άλαντ δεν μπορούσε ακόμα να συνειδητοποιήσει αυτά που είχαν συμβεί. Ήταν τόσο σοκαριστηκά που τον είχαν βγάλει εντελώς έξω από τα νερά του. Η βίαιη επίθεση του Ζάρεκ ενάντιά του είχε γκρεμίσει μέσα του όλα εκείνα τα σταθμά που είχε χρόνια τώρα χτίσει για τη σχέση του με το γιο του Φάρκας. Ούτε στον πιο απεχθή του εφιάλτη δεν θα μπορούσε να περιμένει τέτοια συμπεριφορά από τον άνθρωπο που χρόνια τώρα είχε αναλάβει την πνευματική εκπαίδευση του παιδιού του. Τελικά πόσο έξω είχε πέσει. Ναι, ένιωθε ότι ο Ζάρεκ ήταν ένας άλλος άνθρωπος από το σεβάσμιο πατέρα του αλλά αυτό που το σημερινό ξημέρωμα αντίκρισε τον είχε συγκλονίσει. Αυτή η κακία, η μοχθηρία. Ταράχτηκε πολύ. Και με όλα εκείνα που βίωσε.

Για μια ακόμα μέρα, στο ιδιαίτερο δώμα του, αργά απομεσήμερο, προσπαθούσε να συγκεντρωθεί. Αυτή η γυναίκα! Αυτή η τρομακτική παρουσία. Η ευθεία απειλή κατά του βασιλιά. Ποτέ άλλοτε στη ζωή του δεν είχε έρθει τόσο άμεσα κοντά με μια τέτοια παρουσία.

«Βασιλιά Ζάρεκ, ποια είναι η Αρμάντια;» αυτή ήταν η ερώτηση που είχε απευθύνει στο βασιλιά αμέσως μετά τα γεγονότα της αυγής. Όταν έμειναν πάλι μόνοι οι δυο τους. Εκείνος τον κοίταξε στα μάτια με βλέμμα βαθύ.

«Δεν σε καταλαβαίνω τι με ρωτάς Άλαντ», του απάντησε προσπαθώντας να ξεγλιστρήσει από το ερώτημά του.

 «Το όνομα της μορφής αυτής, έτσι την αποκάλεσες».

«Μάλλον παράκουσες γέροντα…» του είπε αλλάζοντας κάθε διάθεση να μιλήσει για αυτό το θέμα.

«Βασιλιά μου, ζήτησες τη βοήθειά μου, αν μένουν πράγματα και γεγονότα στο σκοτάδι δεν μπορώ να το κάνω», του είπε.

Ο Ζάρεκ τον κοίταξε. Έδειξε να αλλάζει ύφος. Προσπάθησε να τον πλησιάσει με άλλο ευγενικό τρόπο.

«Συγχώρεσε με για χθες.. ήρθαν όλα τόσο μαζεμένα, τόσο απότομα. Ένιωσα μεγάλη πίεση. Ομολογώ ήμουν επιθετικός μαζί σου… Έχω ανάγκη από τη βοήθειά σου πραγματικά».

Ο σοφός δάσκαλος έδειξε πως κατανοεί. Όμως μέσα βαθιά στη σκέψη του η αντίληψη ότι ο βασιλιάς προσποιούνταν δεν άλλαζε εύκολα. Χώρισαν με την υπόσχεση να συνεχίσει τις προσπάθειες του. Τώρα, για μια ακόμα φορά ήταν μπροστά σε νέες προκλήσεις. Η τρομερή παρουσία αυτής της γυναίκας χθες άνοιξε διάπλατα καινούργιους δρόμους που έπρεπε να διανύσει. Για να φτάσει στην αλήθεια. Όσο μαρτυρική και αν ήταν αυτή. Ποια είναι αυτή η Αρμάντια; Και τι ακριβώς είναι εκείνο που την συνδέει με το βασιλιά; Αυτό, κατά τη γνώμη του, ήταν το σημείο κλειδί για να πάρει απαντήσεις.

 

Η άφιξη του νεαρού ζευγαριού στο δώμα, τον επανάφερε στην πραγματικότητα. Ο Μέλιαν με την Ελεάνορ ήταν πάλι εκεί, κοντά του. Και αυτή τη φορά ζητούσαν και εκείνοι απαντήσεις. Ένα από τα ερωτήματα που περίμενε ήταν αυτό που εκφράστηκε από τον Μέλιαν:

«Δάσκαλε, ξέρεις ποια ήταν αυτή η μορφή που έφευγε χθες από το κάστρο πάνω στο άλογο;» τον ρώτησε προσμένοντας με αγωνία κάποια απάντηση.

«Δεν ξέρω παιδί μου! Την ίδια ερώτηση έκανα και στον πατέρα σου αλλά δεν μου είπε τίποτα».

«Ξέρουμε κάτι για αυτήν;» ρώτησε η Ελεάνορ με ενδιαφέρον.

«Αρμάντια! Αυτό πιστεύω ότι είναι το όνομά της. Σας λέει κάτι;»

Τα παιδιά κοιτάχτηκαν, «Όχι! Τίποτα απολύτως», απάντησε ο Μέλιαν συνηγορώντας και η μνηστή του.

Ο Άλαντ κούνησε το κεφάλι του με σκεπτικισμό.

«Αυτό είναι δική μου δουλειά να το ανακαλύψω παιδιά μου», τους είπε.

Το βλέμμα του Μέλιαν περιπλανιόταν στα ανοιχτά βιβλία του δασκάλου του. Κάποια στιγμή το μάτι του έπεσε πάνω σε ένα που  έχασκε  ανοιχτό. Αυτό που του τράβηξε την προσοχή ήταν ένα σχέδιο που ήταν αποτυπωμένο στην ανοιχτή σελίδα του.

«Δάσκαλε τι είναι αυτό;» ρώτησε τον Άλαντ. Εκείνος γύρισε προς το μέρος του. Το μάτι του κατευθύνθηκε στο σημείο που του έδειχνε ο μαθητής του.

«Αυτό είναι το σημάδι του Άζερον», απάντησε. Το βλέμμα του Μέλιαν έμεινε μαγνητισμένο στο γνωστό περίτεχνο σχέδιο που μελετούσε προ ημερών ο σοφός δάσκαλός του. Κοντά τους έσπευσε και η Ελεάνορ. Και το δικό της βλέμμα έμεινε προσκολλημένο στο συγκεκριμένο σχέδιο. Ήταν τόσο εντυπωσιακό που τους είχε μαγνητίσει.

«Δηλαδή; Ποιος είναι ο Άζερον;»

«Όλο αυτό παιδί μου είναι μια μεγάλη ιστορία», απάντησε.

«Την οποία είμαστε έτοιμοι να ακούσουμε!» συμπλήρωσε κατηγορηματικά η Ελεάνορ. Στάθηκαν κοντά του. Τα μάτια τους δεν έδειχναν να ξεφεύγουν από εκεί. Ο Άλαντ ξεκίνησε αναλυτικά να τους λέει την ιστορία του. Όπως ακριβώς την έμαθε και εκείνος από τις γραφές του τραγικού βασιλιά της Κράγια.

Άκουγαν με μεγάλη προσοχή. Βούλιαξαν πάλι στην πανάρχαια εκείνη τραγική ιστορία. Ταξίδεψαν στα πάθη της βασίλισσας Όριελ, στην απάνθρωπη μοίρα του βασιλιά Ράνουλφ, στον καταραμένο γιο του. Έμαθαν για τον Σάγκρος! Για τις πράξεις του. Για την κατάρα και την ιστορία της. Για το κάλεσμα του σημαδιού. Για το δάσος της λήθης. Και καθώς ο Άλαντ βάθαινε την αφήγησή του και οι δύο έδειχναν συγκλονισμένοι και εμφανώς ταραγμένοι.

«Έτσι λοιπόν εξηγούνται όλοι οι φόβοι για το δάσος!» έκανε ο Μέλιαν, «θυμάσαι τότε Ελεάνορ που αφεθήκαμε στο εσωτερικό του;»

Η νεαρή κοπέλα ήταν αφοσιωμένη στις σκέψεις της. Έδειχνε να μην ακούει, να μην είναι εκεί. Η σκέψη της έτρεχε προφανώς επηρεασμένη από όσα άκουγε.

«Ελεάνορ! Θυμάσαι;» την ρώτησε πάλι ο Μέλιαν. Εκείνη ανταποκρίθηκε απότομα σαν να επέστρεφε από ένα μακρινό ταξίδι.

«Ναι! Σκεφτόμουν την αντίδραση των γονιών μου, τους φόβους τους, την ανησυχία τους όταν τους είπα ότι φτάσαμε εκεί».

«Κάθε πολίτης τούτης της πόλης κορίτσι μου έχει την ίδια άποψη με τους γονείς σου για το δάσος. Ένα δέος!» σχολίασε ο Άλαντ.

«Δάσκαλε, αυτό το κάλεσμα που μας είπες μέσα από το σημάδι είναι τρομερό, είναι έξω από κάθε σκέψη». σχολίασε η Ελεάνορ.

«Κόρη μου, στη ζωή είναι πράγματα που δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε με τη λογική που ξέρουμε. Είναι γεγονότα που γίνονται έξω από εμάς, σε άλλους κόσμους. Υπάρχουν δυνάμεις που δεν ελέγχουμε, που δεν εξηγούνται… κάποια πράγματα είναι ορισμένα να γίνουν», απάντησε ο Άλαντ.

«Τι μπορεί για κάποιον να σημάνει αυτό το σημάδι; Ισχύει πάντα αυτό που έγινε με την Όριελ;» ήταν σειρά του Μέλιαν να ρωτήσει.

«Η επιρροή της κακής ενέργειας, της ύπαρξης ενός κακού, συσσωρευμένης σε κάποιον άνθρωπο, αν αυτός την μεταφέρει σε κάποιον τότε μπαίνει στην αλυσίδα εκείνων που ακολουθούν», είπε ο Άλαντ.

«Τι μπορεί να γυρεύει ο Σάγκρος δάσκαλε τώρα;» επανήλθε με ρώτημα η Ελεάνορ.

«Από ό, τι καταλαβαίνω, την διαιώνιση της δύναμής του. Από κάποιο μεγάλο κακό που έπαθε άνθρωπος με το σημάδι, αυτή η ενέργεια θα τον ανανεώσει. Θα κοιτάξει να τον καλέσει κοντά του, θα ζητήσει την κατάρα του για να αρπάξει τη δύναμή του».

Η νεαρή κοπέλα ανατρίχιασε σύγκορμη.

«Και πως μπορεί να σταματήσει αυτός ο κύκλος; Πρέπει να υπάρχει ένα τέλος σε όλο αυτό. Η Όριελ του έδωσε αυτές τις τρομακτικές δυνάμεις γιατί τον καταράστηκε βαθιά. Η βεβήλωσή της την γέμισε με πίκρα, με θλίψη, με θάνατο. Αν κάποιος το επαναλάβει θα ανανεωθεί. Αν όχι δεν ξέρω… δεν έχω απαντήσεις. Προφανώς δεν έχει καμία αξία αν κάποιος δεν μεταφέρει απ την αρχή αυτήν την αρνητική κακία, όπως δηλαδή το έκανε η τραγική βασίλισσα».

 

 Δεν είχαν κάτι άλλο να συζητήσουν. Όσα ακούστηκαν μπροστά τους ήταν αρκετά να τους κάνουν να αισθανθούν σαν μια ολάκερη ιστορία χρόνων και αιώνων να πέρασε ισοπεδωτικά από πάνω τους. Κρίματα, πόνος, δόλος, θάνατος, οργή, μίσος, μαγεία. Πόσο μακριά μπορεί να στείλει τον άνθρωπο η ίδια του η φύση. Σε ποια αβυσσαλέα σκοτάδια μπορεί να τον οδηγήσει η δίψα του για επιβολή, για κυριαρχία των νοσηρών αισθημάτων του. Φεύγοντας άφησαν πίσω τους τον Άλαντ να συνεχίζει τις δικές του αναζητήσεις. Για μια ακόμα φορά, οι δυο τους, έκαναν αυτό που αγαπούσαν, αυτό που τους ξεκούραζε και τους έδινε ανάσες. Πήραν τα άλογά τους και απομακρύνθηκαν από την πόλη. Είχαν την ανάγκη να μείνουν μόνοι τους. Μακριά από τα βλέμματα των τρίτων. Τράβηξαν πάλι στο αγαπημένο τους μέρος. Στις παρυφές του δάσος της λήθης. Σαν κάποια δύναμη πάντα να τους τραβούσε προς τα εκεί. Ξεπέζεψαν σε μια όμορφη κρήνη. Η Ελεάνορ ξεκίνησε να περπατά και σε λίγο εκείνος την ακολούθησε. Ήρθε κοντά της, τα χέρια τους σφίχτηκαν με θέρμη και στήριξη.

«Φοβάσαι;» την ρώτησε.

«Ναι! Αυτή τη φορά ναι!» του απάντησε.

«Άλλαξε κάτι και νιώθεις έτσι;»

«Όλα αυτά που μας είπε ο δάσκαλος είναι τρομερά, όλα όσα έγιναν εκεί πάνω και αυτό που ζει εκεί».

«Και ‘γω…» της αποκρίθηκε, «σε σχέση με τον πατέρα μου είναι πιο δύσκολο, νιώθω να τον χάνω Ελεάνορ, σαν να έχω μπροστά μου έναν άλλον άνθρωπο».

Τον κοίταξε προσεκτικά.

«Τι σε φοβίζει ς’ εκείνον;»

«Δεν είναι αυτός ο πατέρας μου, είναι κάτι άλλο. Νιώθω να κρύβει μέσα του πράγματα που με τρομάζουν».

Η Ελεάνορ έγειρε στον ώμο του σαν να γύρευε ένα καταφύγιο.

«Όλοι μας έρχεται μια στιγμή που ερχόμαστε αντιμέτωποι με πράγματα που ποτέ δεν ξέραμε ότι κουβαλάμε. Έρχεται μια στιγμή που ξαφνικά τα βλέπουμε μπροστά μας και τότε έρχεται το άγνωστο να μας τυλίξει. Που θα μας πάνε; Τι σημαίνουν για μας; που θα μας οδηγήσουν;»

Άπλωσε το χέρι του στα μαλλιά της. Κάθισαν σε κάποια βράχια, στο βάθος τα δέντρα πύκνωναν. Ακούγονταν μονάχα ένα ελαφρύ ποιητικό θρόισμα αγέρα. Την χάιδεψε τρυφερά. Εκείνη άφησε το κορμί της να στηριχτεί στο στήθος του. Το βλέμμα της απλώθηκε μπροστά.

«Μέλιαν… κοίτα τα δέντρα! Πόσο αγέρωχα δείχνουν, δες τις μορφές τους. Κοίτα πως αγκαλιάζουν το χώμα της γης. Ποια μυστικά άραγε να κρύβουν; Κοίτα εκεί πέρα ψηλά, στο βουνό των σκιών. Εκεί καραδοκεί εκείνος, αυτή η τρομακτική βέβηλη μορφή, εξορκισμένη από το δικό μας κόσμο. Βουτηγμένος στη μοναξιά του…»

«Νιώθεις οίκτο για τον Σάγκρος;» τη ρώτησε.

«Πλάσμα δικασμένο από τα δικά του κρίματα. Περιφέρεται στους άναρχους χρόνους και αποζητά τη συνέχιση της θλιβερής του ύπαρξης. Έναν ακόλουθο ψάχνει. Έναν ξενιστή στην ουσία να στραγγίξει την κακία που αναζητά», του είπε.

«Φοβάμαι Ελεάνορ!» ακούστηκε.

«Και εγώ καλέ μου… όμως μαζί θα το αντιμετωπίσουμε, να είσαι σίγουρος».

«Εσύ γιατί; Δεν πρέπει να σε παρασύρει ο φόβος, δεν σε αφορά».

«Ποτέ δεν ξέρεις με ποιον τρόπο μπορεί να σε αγκαλιάσει το κακό Μέλιαν. Πού παραμονεύει και πού καραδοκεί. Σε ποιο κάλεσμα της μοίρας είσαι το υποκείμενο. Ο εκλεκτός…»

Γύρισε προς το πρόσωπό του, τον χάιδεψε στο πρόσωπο.

«Όμως αυτό που μετράει είναι ότι, σε αυτήν την ιστορία είμαστε μαζί, να το θυμάσαι».

Έπιασε τα δύο της χέρια, τα φίλησε τρυφερά.

«Σ’ αγαπώ πολύ, νιώθω τη ζωή μου δεμένη κοντά σου. Κομμάτι της καρδιάς μου αναλλοίωτο», της είπε.

«Και εγώ», αποκρίθηκε με της σειρά της.

«Καιρός να γυρίσουμε, μαζεύει πάλι σύννεφα κατά τον ορίζοντα μακριά».

Ξεκίνησαν να γυρίζουν. Δεν είχαν δα απομακρυνθεί και πολύ. Ολόγυρά τους επικρατούσε μια παράξενη ηρεμία. Δεν ήταν δυνατόν να δουν ότι όχι πολύ μακριά από εκεί, τα κλαδιά στα δέντρα σάλευαν ταραγμένα από μια ξένη παρουσία στο δάσος. Κρυμμένο πίσω από τα ασφυκτικά πυκνά φυλλώματα και σε αρκετό ύψος ένα άλογο με τον αναβάτη του παρακολουθούσε την επιστροφή των δύο νέων μέσα στη σιωπή.

 

Την ίδια στιγμή πίσω στο Φόριεν, ο Άλαντ έστεκε βλοσυρός μπροστά στο μεγάλο άνοιγμα του δωματίου του. Ένα άνοιγμα που οδηγούσε σε ένα όμορφο αίθριο. Από εκεί, λίγο ψηλά, έβλεπε σχεδόν όλη την πόλη. Για εκείνον, μία επιλογή πλέον υπήρχε. Ψιθύρισε τη σκέψη του φωναχτά να την ακούσει:

«Αρμάντια! Η γυναίκα κλειδί. Πρέπει με κάθε τρόπο να μάθω για σένα κυρά μου. Τι πλάσμα είσαι, από που έρχεσαι. Ποια σχέση έχεις με το βασιλιά. Πρέπει να μάθω και σύντομα μάλιστα».

 

 

Στα βασιλικά δώματα, δύο άντρες έστεκαν σκεπτικοί ο ένας απέναντι στον άλλον. Ο βασιλιάς Ζάρεκ είχε απέναντί του τον Ντέμιαν. Και οι δύο ήταν προβληματισμένοι. Ο αρχηγός του στρατού και στενός συνεργάτης του Ζάρεκ, δεν περίμενε ποτέ ότι θα άκουγε μια τέτοια είδηση από το βασιλιά του.

«Ήταν εδώ! Απέναντί μου! Ολοζώντανη, τρομακτική, απειλητική!» είπε στον Ντέμιαν.

«Βασιλιά μου», έκανε εκείνος, «Πως είναι δυνατόν… θέλω να πω… μα έχουν περάσει τόσα χρόνια… είναι νεκρή!»

Ο Ζάρεκ του έριξε μια ματιά γεμάτη μίσος.

«Τι θες να πεις; Είμαι τρελός; Ή τα έχασα στην ηλικία μου;»

«Είστε σίγουρος; Μήπως όλο αυτό είναι δουλειά κάποιας μάγισσας, κάποιας μορφής να σας εξαπατήσει, να παίξει με το μυαλό σας. Γιατί τα απειλητικά μηνύματα αυτό φανερώνουν».

«Κάτι δεν έγινε σωστά τότε Ντέμιαν! Αυτοί οι άχρηστοι οι δικοί σου… σου είπαν ψέματα ή έγινε κάτι άλλο που μας διαφεύγει».

«Και γιατί να εμφανιστεί μετά από τόσα χρόνια;»

Ο Ζάρεκ πλησίασε επιθετικός μπροστά του, τον άρπαξε από τον μανδύα του δυνατά, τα μάτια του γυάλιζαν.

«Φρόντισε να την βρεις…. Δεν ξέρω τι θα κάνεις, φρόντισε να την βρεις. Το κεφάλι σου είναι ένα μ’ αυτήν την ιστορία, το ξέρεις δα καλά αυτό».

«Θα σου μιλήσω τότε όπως τότε που τα σχεδιάζαμε όλα αυτά», του είπε και συνέχισε:

«Κάποιος προσπαθεί να ελέγξει το μυαλό σου. Ζάρεκ! Σύνελθε! Η Αρμάντια είναι εδώ και χρόνια στο βυθό της λάσπης στη λίμνη του Μπέλουαρ. Στη μορφή που εμφανίστηκε μπροστά σου είδες αυτό  που εκείνη  ήθελε να δεις. Ίσως ξέρει αυτό που έγινε τότε, ίσως το υποπτεύεται. Έρχεται λοιπόν τώρα και παίζει με τη λογική σου. Είναι αυτό που σου ξυπνάει που του δίνεις  σάρκα και οστά. Καταλαβαίνεις;»

Ο Ζάρεκ ένιωσε μέσα του να δίνει βάση σε αυτό το επιχείρημα.

«Και τι πλάσμα είναι αυτό μου λες που έχει τέτοιες δυνάμεις;»

«Μόνος σου δίνεις απάντηση! Ας υποθέσουμε ότι είναι ζωντανή, που βρήκε τις δυνάμεις αυτές; Πες μου!»

«Ίσως να έχεις δίκιο! Τι θα κάνουμε;»

«Να προσέχεις αυτόν τον Άλαντ, δεν ξέρω που φτάνουν οι σκοτεινές σχέσεις του και με ποιους κόσμους».

Έκλεισαν την κουβέντα εκεί. Μια άλλη οπτική μπήκε στο λογισμό του. Που οδηγούσε σε μια εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Κάτι άλλο από αυτό που φαίνονταν να είναι.

 

Συνεχίζεται...