Γοερά δάκρυα - Μουσικές Ιστορίες#1

 

Η τρίτη ιστορία μας έρχετε πάλι από την φίλη Άννα του ΑΤΕΝΙΖΟΝΤΑΣ

Γοερά Δάκρυα

Έβαλε το κλειδί στην πόρτα. Κοντοστάθηκε διστακτικά... πήρε βαθιά ανάσα και μπήκε στο σπίτι του.

Τον τελευταίο μήνα δεν μπορούσε αυτό το χώρο. Να έφευγε; Το σκέφτηκε αλλά... τόσες αναμνήσεις δεν ήθελε να τις πετάξει. Κρατάμε μέσα μας τη ζωή που ζήσαμε λένε, μα και ο χώρος που χτίστηκαν αυτές οι αναμνήσεις, βοηθά να ζωντανεύουν οι στιγμές , όσο και αν πονούν.

Άναψε το φως και πέταξε σακάκι και παπούτσια στην άκρη της κρεβατοκάμαρας. Το άλλοτε όμορφο τακτοποιημένο σπίτι του είχε γίνει ένα συνονθύλευμα καθημερινών αντικειμένων του σήμερα αλλά και του χθες. Το κρεβάτι τους, που δέσποζε στο μεγάλο δωμάτιο με το περίτεχνο κεφαλάρι, είχε μείνει κρύο και ολομόναχο. Είχε ένα μήνα να κοιμηθεί εκεί.

Τον πονούσε η έλλειψη της. Τον στοίχειωνε η απουσία της. Τα πάντα είχαν ποτιστεί από το δικό της μοναδικό άρωμα. Απέναντι από το κρεβάτι ήταν το πορτραίτο της. Πόσο την αγαπούσε!

Κοιτάχτηκαν ένα πρωινό του Σεπτέμβρη και ο κόσμος χάθηκε γύρω τους.

Δεν είχαν ανάγκη να μιλήσουν. Ένα βλέμμα τους έλεγε όσα η καρδιά γεννούσε.

Ζήσανε μαζί 2 ολόκληρα χρόνια. Ερωτευμένοι όσο κανείς. Οι έξόδοι τους, όποτε συνέβαιναν μια και προτιμούσαν να μένουν σπίτι , προκαλούσε τη ζήλια των άλλων για τον έρωτά τους.

Κι αυτό το ερωτικό τους σμίξιμο, πάνω σ' αυτό το υπέροχο κρεβάτι, ήταν φωτιά που τους έκαιγε και αντί να σβήνει, να καλμάρει γινόταν ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Είχε τόσες αναμνήσεις εδώ μέσα. Κάθε εκατοστό του κορμιού του διψούσε για εκείνη. Κάθε κύτταρο της ύπαρξής του αποζητούσε το οξυγόνο του για να ζήσει. Εκείνη!

Η τουαλέτα με τα μύρια καλλυντικά ήταν απείραχτη. Και ο καθρέφτης, όποτε τολμούσε να του ρίξει μια ματιά, του έλεγε ότι ο μήνας αυτός τον γέρασε κατά 10 χρόνια.

Πήγε στην κουζίνα. Έψαξε κάτι να φάει. Delivery ξανά. Όχι πως έτρωγε πολύ πια, ούτε και πεινούσε καθόλου, μα η συνήθεια βλέπεις...Το ψυγείο άδειο, ποιος νοιαζόταν;

Του έλειπε το καλοστρωμένο τραπέζι με τις μοσχοβολιές από το φαγητό να τον υποδέχονται κάθε απόγευμα. Τα κεριά αναμμένα, και τα κολονάτα ποτήρια έτοιμα να δεχθούν το αγαπημένο τους κρασί. Αχ αυτές οι στιγμές τους... το ποτήρι που κρατούσε έφυγε από τα χέρια του. Έγινε χίλια κομμάτια όπως έχει γίνει η καρδιά του.

Έμεινε ακίνητος να κοιτά τα κομμάτια... του ποτηριού; της καρδιάς του; Δεν ήξερε

Ένιωσε ένα άγγιγμά στον ώμο του. Γύρισε το κεφάλι απότομα... Κανείς!

Του συνέβαινε συχνά τελευταία... Την ένιωθε πλάι του... την αναζητούσε πλάι του. Πήρε άλλο ποτήρι και το γέμισε με το κόκκινο νέκταρ που συνήθιζαν να πίνουν.

''Ακριβά τα γούστα σου '' της έλεγε τότε

''Ναι είναι ακριβά γι αυτό θέλω εσένα πλάι μου. Γιατί είσαι ανεκτίμητος!'' Ξαφνιάστηκε. Τώρα δα θα ορκιζόταν ότι το άκουσε ξανά.

Πήγε στο σαλόνι.

''Μην ανάψεις φως '' του είπε

Καθόταν εκεί, στον καναπέ όπως πάντα και τον κοιτούσε σοβαρή, μα με λατρεία στα μάτια

''Δάφνη μου!!!"'

''Ήλθα για μια τελευταία επίσκεψη '' του είπε

Τα φώτα του δρόμου έριχναν έναν απαλό φωτισμό στο χώρο

Τα σκούρα χρώματα του καναπέ τόνιζαν τα φωτεινά χρώματά της. Κόκκινα μαλλιά, αλαβάστρινο δέρμα και πράσινα της γης μάτια όταν είναι ντυμένη με το φρέσκο ανοιξιάτικο χορτάρι.

Δεν χόρταινε να την κοιτάζει. Πλησίασε να κάτσει δίπλα της

''Όχι κάθισε απέναντί μου Αλέξη, θέλω να μιλήσουμε''

''Να πούμε τι; Τι έμεινε να πούμε;''

''Είναι 7 το απόγευμα Αλέξη και κάθε μέρα εδώ και ένα μήνα γυρνάς νωρίς. Πώς κι έτσι;''

''Δεν έχω πλέον λόγο να δουλεύω ως αργά. Ήθελα να βελτιώσω τη ζωή μας. Να σου προσφέρω τον ουρανό με τ' άστρα. Τώρα; ''

''Εννοούσες υλικά αγαθά έτσι; Δεν σου έφταναν τα έσοδα από τις δουλειές μας. Ήθελες κι άλλα.

''Για σένα... για...''

''Πάψε. Αγαπηθήκαμε με την πρώτη ματιά Αλέξη. Κοιταχτήκαμε και οι παλμοί της καρδιάς μας ξεκίνησαν να χτυπούν στον ίδιο ρυθμό. Ζήσαμε μαζί αγαπημένε μου και οι δουλειές μας ήταν ένα βάσανο, γιατί αναγκαζόμασταν να χωρίζουμε, θυμάσαι;''

''Πάντα ήταν Δάφνη μου, πάντα είναι, ακόμη και τώρα που δεν είσαι εδώ''

''Όχι μη λες δικαιολογίες στον εαυτό σου αγαπημένε μου. Η αρχή ήταν υπέροχη. Μετά, σε κέρδισε η ανέλιξη στη δουλειά σου κι ας σε στερούσε από κοντά μου. Ήθελες πιο πολλά έσοδα για μας, είπες. Να τα ξοδέψουμε πού Αλέξη; Όταν γυρνούσες αργά, κουρασμένος, αγχωμένος και πολλές φορές δεν ήθελες να μιλήσεις. Όταν κουραζόμουν να σε περιμένω και με έπαιρνε ο ύπνος, εσύ τι έκανες όταν έμπαινες στο σπίτι; Έπινες το κρασί σου μόνος. Ούτε ένα βλέμμα ούτε ένα φιλί έστω, στην κοιμισμένη αγαπημένη σου''

''............''

Όχι Αλέξη, απλά έγινα δεδομένη. Ένα καθημερινό αντικείμενο που θα ήταν εδώ όποτε είχες όρεξη να του απευθύνεις το λόγο. Γιατί;''

''Μη λες τέτοια, πώς μπορείς να σκέφτεσαι έτσι;’'

''Καλέ μου δεν σκέφτομαι αυτή τη στιγμή. Περιγράφω τι ζήσαμε τον τελευταίο χρόνο. ''

''Ώστε είχες παράπονα. Γι αυτό δεν...''

''Και γι αυτό Αλέξη μου. Κυρίως όμως για να μην νιώσεις πόνο, να μην νιώσεις δέσμιος από υποχρέωση, να...''

''Υποχρέωση; Μα τι λες Δάφνη; Πώς μετατράπηκε η αγάπη μου σε υποχρέωση; Για σένα ήθελα τον κόσμο όλον. Σε λάτρεψα από την πρώτη στιγμή. Σε νοιάστηκα όσο κανείς. Αγάπη είναι αυτή Δάφνη, μην μαγαρίζεις τη λέξη''

''Αγάπη είναι να κοιτάς τα μάτια μου και να ξέρεις τι θέλω. Εσένα ή υλικά αγαθά; Κι η απάντηση να είναι οφθαλμοφανής

Να κοιτάς τα μάτια μου και να ξέρεις τι νιώθω από τις απουσίες σου. Να βλέπεις το πόσο μου λείπεις

Να ξέρεις τι σημαίνει κάθε δάκρυ που κύλησε απ' αυτά''

''Και η δική σου αγάπη; Εσύ δεν θα έπρεπε να καταλαβαίνεις το δρόμο που ακολουθούσα; ''

'' Το ότι σου ζητούσα να πάψεις την πολύωρη εργασία, να μην πετάξεις τις στιγμές που ζούσαμε μαζί για το χρήμα, το ότι επέμενα ότι δεν θέλω πλούτη και παλάτια αλλά μόνον εσένα, δεν είναι αγάπη; Και φτάσαμε να μην βλεπόμαστε καν. Φτάσαμε στο σημείο να μην κοιμάσαι δίπλα μου, για να μην με ενοχλήσεις, επειδή γυρνούσες αργά, έλεγες, μα είναι ενόχληση η παρουσία του αγαπημένου μου;''

΄΄...........''

''Γιατί διαλυθήκαμε έτσι Αλέξη; Γιατί δεν έδειχνες να νοιάζεσαι για μένα; Γι αυτό Αλέξη όταν συνέβη τα πέρασα όλα μόνη μου. Σου είπα ότι θα πάω στους δικούς μου να τους δω και ένα απλό ''εντάξει'' είπες, θυμάσαι; Κι εγώ πήγα για την επέμβαση που ήταν ρίσκο εξαρχής''

''Δάφνη; Μα τι εντύπωση σου έδωσα; Θεέ μου τι έκανα... πώς άφησα να χαθούμε έτσι; ''

Πλησίασε κοντά της. Άπλωσε το χέρι ...τα δάκρυά του κυλούσαν αβίαστα.

΄'Κλάψε αγαπημένε μου να ξεπλύνεις τον πόνο και το θυμό σου. Και να θυμάσαι ότι δεν μ'αρέσει να σε βλέπω έτσι, σ' αυτήν την κατάσταση. Θέλω να σταθείς ξανά στα πόδια σου καλέ μου και ζήσε! Να θυμάσαι να αφήσεις την αγάπη να σε κυριεύσει, αλλιώς χάνεσαι και χάνεις.''

''Δεν μπορώ Δάφνη το προσπάθησα και δεν μπορώ. Μείνε μαζί μου, μείνε και θα τα διορθώσω όλα''

''Όχι καλέ μου, όχι δεν θα μείνω δεν γίνεται. Εγώ πλέον ανήκω σε άλλους κόσμους και εσύ εδώ στους ζωντανούς.''

Τον είδε να βάζει το κεφάλι στα χέρια και να κλαίει. Οι λυγμοί του τράνταζαν το κορμί. Υπέφερε… Άπλωσε το χέρι να τον αγγίξει να του δώσει δύναμη.

Ένα φως πλημμύρισε το δωμάτιο και ο Αλέξης την είδε να χάνεται.

''Θα ρθω να σε βρω, ακούς;''

Αργά το βράδυ, η γειτονιά ανάστατη, ειδοποίησε την αστυνομία. Το σπίτι του 5ου ορόφου, είχε ανοιχτή την πόρτα και ένα αυλάκι αίματος κυλούσε ως έξω. Οι έρευνες της αστυνομίας κατέληξαν ότι ο θάνατος του θύματος οφείλεται σε αυτοκτονία. Το σημείωμά του είχε βρεθεί.

''Πάω να βρω τη Δάφνη'' έγραφε!