Το δάσος της Λήθης 17 - Μουσικές Ιστορίες#3

 

17. Το σημάδι του Άζερον

 

Το περιστατικό με τον ανεμοστρόβιλο και όλα εκείνα τα παράξενα που σημάδεψαν την διακοπή της περιοδείας του βασιλικού ζεύγους και των νεαρών μνηστευμένων, είχαν σημαδέψει την ατμόσφαιρα στην πόλη του Φόριεν. Ο τραυματισμός του βασιλιά Ζάρεκ και της γυναίκας του Άλμπα, είχαν γίνει αντικείμενο συζήτησης σε κάθε καπηλειό, σε κάθε γωνιά και σπίτι. Για όσους ήταν μπροστά στο γεγονός, είχε μείνει ένα δέος και ένας τρομερός φόβος για αυτό που αντίκρισαν στα απορημένα μάτια τους.

Η ανησυχία του Ζάρεκ, γινόταν ολοένα και πιο έντονη και πολλές φορές μπορούσες να τον δεις με τις σκέψεις του χαμένο σε αναζητήσεις και αίτια. Ο Άλαντ, ο δάσκαλος, ήταν εκείνος που δέχονταν επίσης μεγάλη πίεση καθώς ο βασιλιάς ζητούσε από αυτόν να δώσει απαντήσεις και εξηγήσεις σε όσα συνέβαιναν. Έτσι ο γηραιός σοφός και μελετητής περνούσε πολλές ώρες σκυμμένος σε περγαμηνές, βιβλία και κάθε λογής ευρήματα. Είχε πάρει απ την αρχή τα βιβλία που βρήκε με τις γραφές του Ράνουλφ, του παλιού εκείνου βασιλιά αλλά και άλλων μάγων παλιών εποχών.

Οι βραδινές ώρες, γεμάτες ησυχία και σιωπή, ήταν για αυτόν οι καλύτερες στιγμές για να συγκεντρωθεί και να βουλιάξει στις έρευνές του. Το μεγάλο του δωμάτιο στο κάστρο, κάθε βράδυ έδινε τις παράξενες ανταύγειες και σκιές που έκαναν τα κεριά και τα φανάρια με τους τοίχους και τα αντικείμενα. Σε κάποιες από αυτές του τις μελέτες και αναζητήσεις, ένα βράδυ, καθώς μελετούσε έναν επόμενο τόμο από τα βιβλία εκείνα του αρχαίου τραγικού βασιλιά της Κράγια, έφτασε σε μια κενή σελίδα. Σκισμένη, φαγωμένη απ το χρόνο, δεν είχε τίποτα γραμμένο παρά στο κέντρο της ήταν με το χέρι αποτυπωμένο ένα μεγάλο σχέδιο. Πολλές καμπυλωτές γραμμές κατέληγαν σε έντονες απολήξεις σαν αγκάθια στις άκρες. Στα δεξιά ψηλά υπήρχε κάτι σαν ψαλιδωτή γλώσσα φιδιού με μεγάλο άνοιγμα ενώ προς τα κάτω σχηματίζονταν σουβλερή μια καμπύλη διπλή, κάτι σαν ουρά. 

Ο Άλαντ έμενε να παρατηρεί αυτό το σχέδιο, το οποίο έβλεπε για πρώτη φορά στη ζωή του. Ήταν για αυτόν μια πρωτόφαντη γνώση. Γύρισε την επόμενη σελίδα και τη βρήκε με έντονα τα σημάδια της φθοράς του χρόνου. Ψηλά στην επόμενη σελίδα μπορούσε να διαβάσει τώρα πια, με τις γνώσεις που είχε κατοχυρώσει στη γραφή αυτή:

 

“Το σημάδι του Άζερον”

 

Ένιωθε να φτάνει σε κάτι καινούργιο και ένιωθε το δέος της πρώτης ανακάλυψης με το άγνωστο. Με χίλιους κόπους άρχισε να διαβάζει τη γραφή και προσπαθούσε να συνθέσει τι ακριβώς ξετυλίγονταν μπροστά του. Ο τραγικός βασιλιάς της Κράγια αναφερόταν σε ένα σημάδι που είχε η δεύτερη γυναίκα του, η Όριελ. Μάλιστα το περιέγραφε ποιητικά, λυρικά ως ένα ιδιαίτερο στολίδι στο όμορφο κορμί της.

 

“Το σώμα της, αλαβάστρινο και ποθητό σαν την ίδια την αγάπη της. Δοσμένη με την αλήθεια της καρδιάς της. Η δική μου Όριελ…και εκεί…στο στήθος της κάτι που πάντα τραβούσε την προσοχή μου…ένα όμορφο σημάδι…ένα παράξενο σημάδι… Ποτέ της δεν μου μίλησε για αυτό. Πάντα όταν την ρωτούσα έδειχνε ένα δέος αλλά το προσπερνούσε με το χαμόγελο και τη φλόγα του κορμιού της. Ήταν σαν δώρο της φύσης... Έτσι πίστευα στην αρχή... Όμως αλίμονο μετά όλα άλλαξαν…”

 

Καθώς διάβαζε, για πρώτη φορά ανατρίχιασε για την ιστορία αυτού του σημαδιού. Ήταν κάτι που έρχονταν από τα βάθη του χρόνου.  Ο Άλαντ συνέχισε να διαβάζει μέσα από την αφήγηση του Ράνουλφ. Η Όριελ ήταν εκείνη που του είπε τελικά για αυτό έχοντας τη γνώση, χωρίς όμως ποτέ να του πει την προέλευση. Το σημάδι πρωτοφάνηκε σε μια εποχή που ήταν στα όρια της καταγραφής του χρόνου. Το είχε ο Άζερον, μια άναρχη και ακαθόριστη μορφή που κανείς δεν μπορούσε να τον κατατάξει στα γένη των έμβιων όντων στη γη. Ο Άλαντ διάβαζε και ένιωθε το βάρος των θρύλων και της ιστορίας να βαραίνει πάνω του με τρόπο καταλυτικό.

Η Όριελ είχε πει στον αγαπημένο της ότι το σημάδι αυτό έδινε την ικανότητα στον κάτοχό του, αν καταραστεί κάποιον βαθιά, αυτός να αποκτήσει υπεράνθρωπες δυνάμεις και να μεταλλαχθεί σε μια τέτοια μορφή σαν τον Άζερον για αμέτρητα χρόνια στους αιώνες. Να ζει καταδικασμένος στα σκοτάδια της ερημιάς αλλά με δυνάμεις που ξεπερνούσαν κάθε λογική και ανθρώπινη φύση. Η δύναμη αυτή όμως ήταν δικασμένη ότι θα χάνονταν για πάντα στο σώμα της γης μαζί μ’ αυτόν που την κουβαλούσε.

 

Έκανε ένα διάλειμμα. Προσπαθούσε να αφομοιώσει όσα μάθαινε. Η Όριελ είπε ακόμα στον άντρα της ότι το σημάδι αυτό έκανε κύκλους και αν βρισκόταν κάποιος να ανανεώσει αυτήν τη δαιμονική δύναμη τότε η καταραμένη αυτή μορφή θα συνέχιζε την δικασμένη πορεία της στη γη. Ένιωσε να τρέμει από φόρτιση αλλά εκείνο που διάβασε στη συνέχεια τον έκανε να καταλάβει μεν πολλά αλλά και να ανατριχιάσει σύγκορμος.

Ο Ράνουλφ περιέγραφε τα στυγερά εγκλήματα του γιου του απέναντι στον ετεροθαλή αδελφό του, τον Άλντις αλλά και τη βεβήλωση της ίδιας της μητριάς του και στην τελική της δολοφονία με τα ίδια του τα χέρια.

 

“...Εκείνη τη δολερή νύχτα που οι σκιές του θανάτου και του μιάσματος άγγιξαν την αγαπημένη μου γυναίκα με τα χέρια του ίδιου μου του αίματος. Του πρώτου μου γιου. Του Σάγκρος…”

 

Ο Άλαντ ένιωθε το δράμα του τραγικού βασιλιά να επιστρέφει στο φως μέσα από το βιβλίο. Συνέχισε ταραγμένος την ανάγνωση:

 

“… Πολλές φορές πριν, η Όριελ ένιωθε στο αίμα της την απειλή γύρω της. Δεν ήταν λίγες εκείνες οι στιγμές που την άκουσα να του λέει ότι της φέρεται σαν να ήταν δαίμονας, κάτι που έκανε το γιο μου να κάνει ένα ακόμα επόμενο βήμα πιο κοντά στο μαύρο πεπρωμένο του. Ποιος άνθρωπος, θα μπορούσε να αντέξει αυτές τις στιγμές. Ποια ανθρώπινη ζωή θα έβγαινε αλώβητη από μια τέτοια τραγωδία. Τι αλήθεια είχα κάνει για να σημαδέψει έτσι το πεπρωμένο μου. Ποια μαύρη μοίρα ακολουθούσε τη ζήση μου. Πρώτα με την Ανκρέτ που έφυγε μακριά μου και ύστερα με την Όριελ. Ο πρώτος μου γιος αιμοσταγής δολοφόνος, το στερνοπαίδι μου πνιγμένο και ή γυναίκα μου μιασμένη και δολοφονημένη. Ποιες δυνάμεις Θεών και δαιμόνων μου έδωσαν τέτοια κληρονομιά. Η βαθιά κατάρα που βγήκε από το στόμα της μητριάς του Σάγκρος, λίγο πριν πνίξει την τελευταία της ανάσα ήταν εκείνη που ενεργοποίησε το σημάδι του Άζερον. Η ενέργεια της αδικίας και της θλίψης που βγήκε απ’ τα σπλάχνα της έχοντας μάθει τη δολοφονία του μικρού της παιδιού…ήρθε να πέσει ολάκερη, χωρίς έλεος και φραγμό στον Σάγκρος…”

 

Ο Άλαντ ένιωθε τα μάτια του υγρά απ τη συγκίνηση. Λες και ταξίδευε στα χρόνια εκείνα και ζούσε τις τραγικές στιγμές.

 

“Το παιδί μου μεταλλάχτηκε σ' αυτό που του άξιζε. Στην τιμωρία που του άρμοζε. Το αίμα μου δολοφόνος και βεβηλωτής. Σε ποιους; Στο στερνοπαίδι μου και στη γυναίκα μου, την αγαπημένη μου Όριελ…χάθηκε απ το πρόσωπο της γης. Τα σκοτάδια και οι σκιές τον πήραν στην αγκαλιά τους. Το Βουνό των Σκιών έγινε η κατοικία του, καταραμένος, κατατρεγμένος και μόνος…”

 

Στη συνέχεια ο ίδιος ο Ράνουλφ έδινε το τι θα συνέβαινε, στο τι ήταν γραμμένο να γίνει και αυτό ήταν το τελικό επιστέγασμα για τον Άλαντ.

 

“Με τα χρόνια η δύναμη του Σάγκρος θα φθίνει, θα χάνεται, θα σβήνει. Μέσα σε αφόρητους πόνους και σε απόλυτη μοναξιά. Και το σκοτάδι της γης θα τον καρτερά σαν τελευταία καταδίκη. Όμως δεν θα μείνει άπραγος. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης του σημαδιού του Άζερον θα τον κάνει να αναζητήσει την ύπαρξή του σε ένα άλλο σώμα. Σε έναν άνθρωπο που θα έχει και εκείνος βιώσει την ίδια τραγωδία και ύβρι που ένιωσε και η λατρεμένη μου γυναίκα. Και τότε θα την καλέσει κοντά του. Να την πάρει με το μέρος του, να την χειραγωγήσει, να της δώσει τις ίδιες δυνάμεις μ’ αυτόν για να κάνει αυτός ο άνθρωπος κακό σε αυτούς που τον πλήγωσαν. Έτσι θα ρουφήξει απ την κατάρα του επόμενου φορέα τη δύναμη που θέλει για να μείνει ζωντανός στη γη…”

 

Ο Ράνουλφ πιο κάτω έκλεινε αυτό το ημερολόγιο φρίκης με τα ίδια του τα λόγια:

 

“Όλα ρήμαξαν ολόγυρα. Οι μέρες σκοτείνιασαν, ο ουρανός πάνω στο βουνό ξερνάει φωτιά και σκοτάδι. Οι κάτοικοι της Κράγια ζουν στο φόβο και στην αγωνία. Και εγώ μόνος! Ρημαγμένος, ανήμπορος και ηττημένος. Δικασμένος να γίνομαι μάρτυρας της ίδιας μου της παρακμής μαζί με τα όνειρα και τις προσδοκίες μου. Ο θάνατός μου είναι κοντά. Τον νιώθω να έρχεται παραδομένος. Αφήνω αυτή μου τη γραφή στο διάβα του χρόνου, στις γενιές των ανθρώπων που έρχονται. Να ξέρουν τι θα βρουν και τι θα συναντήσουν. Η κατάρα είναι ζωντανή, μακάρι κάποιος να σταματήσει αυτόν το μαύρο κύκλο του θανάτου. Ο κάποτε γιος μου, πρέπει να θαφτεί στη γη. Εκεί πια ανήκει, βαθιά στο χώμα της, σκόνη απ αυτήν. Εύχομαι να βρεθεί εκείνος που θα λυτρώσει το γένος των ανθρώπων απ’ την παρουσία του...”

 

Έκλεισε το βιβλίο με δάκρυα στα μάτια και μια ανείπωτη ταραχή. Δεν ήταν εύκολο να διαχειριστεί αυτά που μόλις μάθαινε, μεγαλώνοντας τον κύκλο της γνώσης του για τα γενόμενα και μελλούμενα. Ο Άλαντ θα γινόταν εκείνος που θα καλούνταν να χειριστεί το βάρος αυτής της αλήθειας. Τώρα μπορούσε να ερμηνεύσει καλύτερα. Κατάφερε με δυσκολία να ανοίξει το στόμα του να πει τις σκέψεις του δυνατά ώστε να της ακούσει:

 

«Μια μορφή άγνωστη κινείται στο δάσος της λήθης και σκορπά τον τρόμο στον πορφυρό βασιλιά. Όχι στον ίδιο αλλά στους στρατιώτες του. Μια μορφή που είναι αμείλικτη με υπερφυσικές δυνάμεις. Ποιος να είναι; Είναι άλλο πρόσωπο από τον αρχέτυπο καταραμένο Σάγκρος; Και η αναφορά στη μαύρη βασίλισσα είναι σαφής. Αν αυτή είναι πίσω από τα χτυπήματα και στόχος είναι ο Ζάρεκ, τότε ανάμεσά τους πρέπει να υπάρχει κάποια σχέση. Κάποια ενέργεια να τους δένει. Όπως αυτή που έδεσε την Όριελ με τον Σάγκρος. Και… αυτός ο ανεμοστρόβιλος, αν μπορούμε να τον πούμε έτσι; Ήταν ένα τυχαίο φαινόμενο της φύσης; Μα ήταν φανερό ότι στόχευε τον βασιλιά και τη γυναίκα του…»

 

Ένιωσε το κορμί του να μυρμηγκιάζει.

«Τότε…θα συνεχίσει. Και θα έχουμε και επόμενο χτύπημα αν είναι αυτό που λέω. Αλλά…» τρόμαξε! Δεν ήθελε καν να το σκεφτεί αυτό.

«Αλλά τότε κινδυνεύουν όλοι οι άνθρωποι του βασιλιά. Και η βασίλισσα Άλμπα και ο...Μέλιαν και βέβαια και η μνηστή του η Ελεάνορ».

 

Ένιωσε την απόγνωση να τον κυριεύει. Οργίστηκε για μια στιγμή.

«Τι είναι εκείνο που σε συνδέει με το δάσος της λήθης και τη μαύρη βασίλισσα Ζάρεκ; Τι έχει γίνει εκεί; Μόνο εκεί ή και αλλού;»

Ένιωθε ότι έπρεπε να τα μοιραστεί όλα αυτά με τους ανθρώπους που αγαπούσε και ήθελε να προστατεύσει αφού το ξεκαθάριζε και με τον ίδιο τον πρωταγωνιστή αυτής της ιστορίας. Πολλά γενόμενα έβλεπε να πλησιάζουν στο παλάτι του Φόριεν και ο ύπνος του θα γινόταν όλο και πιο δύσκολος.

 

Συνεχίζεται...