Το δάσος της Λήθης 16 - Μουσικές Ιστορίες#3

 

16. Το πρώτο περιστατικό

 

«Θέλω να δω το βασιλιά, είναι ανάγκη!» ανήγγειλε χωρίς περιστροφές στους επικεφαλής της φρουράς στο παλάτι. Ο επικεφαλής γκρίνιαξε αλλά η αποφασιστικότητα του Άλαντ ήταν τέτοια που δεν έδινε περιθώρια. Σε λίγο είχε περάσει στο παλάτι και βρίσκονταν μπροστά στον βασιλιά Ζάρεκ.

 «Τι συμβαίνει Άλαντ τέτοια ώρα;»

«Είναι κάτι σοβαρό βασιλιά μου, κάτι που θέλω να κουβεντιάσουμε».

«Σε ακούω λοιπόν».

«Σου είπα βασιλιά μου και την προηγούμενη φορά για τις γραφές που βρήκα και έχω ξεκινήσει την προσπάθεια να ερμηνεύσω».

«Ναι είχαμε μιλήσει για αυτές τότε που είχαν βρει τους τελευταίους στρατιώτες νεκρούς, τι έγινε λοιπόν;»

«Συνεχίζω μεθοδικά τη μελέτη και θέλω να θίξω κάποια πράγματα…»

«Τι έχεις κατά νου;»

«Η Υψηλότητά σας θα πρέπει να δείξει κατανόηση στα λεγόμενά μου».

«Τι τρέχει δάσκαλε πάλι;»

«Οι στροφές μέχρι τώρα και οι στίχοι σε μια εξήγηση με παραπέμπουν βασιλιά αλλά θέλω τη δική σας γνώμη».

«Σε ακούω λοιπόν, είμαι περίεργος τι θα μου αραδιάσεις αυτή τη φορά».

«Κάποια πράγματα έχουν συμβεί στο Δάσος της λήθης και όλα τα γεγονότα έρχονται να τα φέρουν στην αυλή σας υψηλότατε».

Ο Ζάρεκ κοκκίνισε.

«Τι είναι αυτά που μου λες, τι θέλεις να πεις;»

«Βασιλιά μου. Πρέπει να θυμηθείτε καλά τι ακριβώς έχει γίνει στο δάσος πριν πολλά χρόνια με το οποίο είχατε, κατά κάποιο τρόπο, σχέση. Τα γεγονότα που σημαδεύει η γραφή του Ράνουλφ εκεί παραπέμπουν».

Ο Ζάρεκ αντέδρασε έντονα και επιθετικά:

«Πάψε να ακολουθείς ανόητες σκέψεις Άλαντ. Που ήξερε σε χρόνια βαθιά στη λήθη, ο γνωστός εκείνος για το τώρα, για μας, για το βασίλειο; Με ποιες δυνάμεις;»

«Μην γυρεύετε να εξηγήσετε φαινόμενα με τη λογική μονάχα βασιλιά μου. Οι κόσμοι που ζούμε έχουν πολλές όψεις. Εμείς οι άνθρωποι συνηθίζουμε να κάνουμε ένα μεγάλο λάθος. Νομίζουμε ότι μέσα στην παντοδυναμία μας μπορούμε να ελέγξουμε τις δυνάμεις της φύσης. Έτσι περιφρονούμε άλλες μορφές και σκιές του κόσμου που δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε. Ήρθα εδώ να σας βοηθήσω όπως έχω καθήκον. Υπάρχει μια ευθεία γραμμή που συνδέει τον τρομερό εκείνο , τον Σάγκρος, το Δάσος της λήθης, αυτή τη φονική μορφή και ...εσάς!»

Ο Βασιλιάς αντέδρασε ακόμα πιο έντονα.

«Τίποτα δεν μπορεί να υπάρχει ανάμεσα σε μένα και σε ότι αναφέρεις Άλαντ. Αλλού ψάξε για την άκρη. Καιρό τώρα κανείς σας δεν μπορεί να ερμηνεύσει τίποτα. Έχουμε γίνει έρμαιο στις επιλογές μιας σκιάς που παίζει μαζί μας. Και εσείς γύρω ασχολείστε με προφητείες και...καταραμένους ξεχασμένους από το παρελθόν».

«Δεν σας έκανα την αναφορά αυτή βασιλιά Ζάρεκ για να σας ταράξω. Να βοηθήσω θέλω. Και θα συνεχίσω να το κάνω. Για σας ως βασιλιά, όπως έχω χρέος απ τη θέση μου αλλά και για τους δικούς σας, τη βασίλισσα Άλμπα και τον γιο σας που φυσικά ξέρετε ότι τον βλέπω σαν παιδί μου».

«Και πολύ καλά θα κάνεις δάσκαλε! Αυτή είναι η δουλειά σου λοιπόν. Φύγε τώρα και αν έχεις κάτι λογικό να μου πεις σε περιμένω».

 Ο Άλαντ αποχώρησε από το κεντρικό δώμα του παλατιού προβληματισμένος. Η αντίδραση του βασιλιά δεν ήταν αυτή που θα μπορούσε να βοηθήσει. Κάθε άλλο μάλιστα. Του προξένησε πολλά περισσότερα ερωτήματα.

Ο Ζάρεκ έμεινε πίσω ταραγμένος έντονα και γεμάτος ανησυχία. Τώρα που ήταν μόνος μπορούσε να εκφραστεί ελεύθερα. Αυτό το καταραμένο μέρος. Κάτι που να τον συνδέει από παλιά μαζί του. Κάτι μεγάλο που να επαναφέρει γεγονότα. Το μυαλό του ταξίδευε, χρόνια πίσω. Πολλά χρόνια πίσω. Έκανε διαδοχικά ταξίδια στους περασμένους καιρούς και έφτασε στα νιάτα του. Εκεί… πριν εικοσιπέντε χρόνια περίπου. Όταν ήταν πρίγκηπας. Εκεί… αυτή… Όχι! Όχι! Δεν είναι δυνατόν! Δεν μπορεί μια νεκρή να δίνει σημεία ύπαρξης. Είναι αφύσικο! Κάποιος άλλος ή μάλλον κάποιοι άλλοι είναι. Μα και η αναφορά στον  καταραμένο Σάγκρος είναι αφύσικη… Αλλά υπάρχει… και όσο και αν ήθελε να μην το παραδεχτεί ως δήθεν ισχυρός, δεν θα τολμούσε ποτέ να επιχειρήσει να διαβεί τις κορυφές του Βουνού των Σκιών. Άρχισε να σκέφτεται και αυτός δυνατά:

«Αν υπάρχει σχέση ανάμεσα στον Σάγκρος και…αυτήν…τότε…ο θάνατος, αυτή η μορφή…»

Γέλασε καγχάζοντας. Σαν να περιγελούσε τον εαυτό του.

«Κινδυνεύω να γίνω περίγελος στα μάτια του πιο ασήμαντου», είπε με αποστροφή.

«Κινδυνεύω να φοβάμαι τον ίσκιο μας νεαρούλας; Αυτό…αυτό βασιλιά Ζάρεκ είναι κατάντια», είπε δυνατά να αποδώσει ευθύνη στη σκέψη του.

 Εκείνη τη στιγμή μπήκε στο δώμα η βασίλισσα Άλμπα. Στην τέταρτη δεκαετία της ζωής της, διατηρούσε την προσωπική της εμφάνιση. Όμορφη, με καστανά μαλλιά και μεγάλα εκφραστικά μάτια.

«Τι συμβαίνει Ζάρεκ γιατί είσαι ταραγμένος;»

Την κοίταξε λες και τον ενοχλούσε η παρουσία της.

«Γιατί με ταράζουν άχρηστοι και περιττοί άνθρωποι, που δεν προσφέρουν στην ουσία τίποτα».

«Σε ποιους αναφέρεσαι;»

«Στον εξαίρετο δάσκαλο του γιου μας».

«Ο Άλαντ; Τι συνέβη μ’ αυτόν;»

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή μπήκε στο μεγάλο δώμα και ο γιος τους.

«Τι συμβαίνει πατέρα άκουσα τις φωνές σου».

«Έλεγα στη μητέρα σου για κάποιους που μας δημιουργούν περισσότερα προβλήματα απ’ ότι λύνουν».

«Για το δάσκαλό σου λέει παιδί μου», πρόσθεσε η Άλμπα.

«Ναι τον είδα λίγο πριν να φεύγει. Και μάλιστα ήταν ταραγμένος γιατί του φώναξα αλλά δεν με άκουσε».

Ο Ζάρεκ βημάτιζε νευρικός στο χώρο.

«Του έχω ζητήσει να μου δώσει εξηγήσεις σε διάφορα πράγματα και αυτός καταγίνεται με...θρύλους, με...φαντάσματα και τέτοιες ανοησίες».

Ο Μέλιαν αντάλλαξε κάποιες ματιές με τη μητέρα του.

«Τι είναι αυτά που λες;» τον ρώτησε εκείνη.

«Εγώ δεν λέω τίποτα απολύτως. Εκείνος ήρθε εδώ να μου μιλήσει για το Βουνό των Σκιών, για τον Σάγκρος, για καταραμένους και μορφές και το δάσος…»

«Το δάσος της λήθης;» ρώτησε ο Μέλιαν με έμφαση.

«Αυτό ναι! Αυτό το καταραμένο και άρρωστο μέρος που μέσα του φωλιάζει αυτός ή αυτοί που βάλθηκαν να σηκώσουν το σπαθί πάνω μας».

«Και τι σου είπε που σε τάραξε», ρώτησε η βασίλισσα.

«Κάτι ποιήματα, κάτι περγαμηνές μου έλεγε, κάτι...αναφορές και συγκρίσεις μαζί μου…ειλικρινά».

«Εσύ τι σχέση μπορεί να έχεις;» τον ρώτησε η γυναίκα του.

«Πατέρα, είναι κάτι που σε συνδέει με αυτό το μέρος από παλιά;» συνηγόρησε ο γιος του. Ο Ζάρεκ εξεμάνη.

«Μα τι πάθατε τέλος πάντων όλοι σας; Παραλογιστήκατε σαν αυτόν τον παράξενο γέρο που δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να μελετάει γραφές και βιβλία και να τρελαίνει το μυαλό του;»

«Πατέρα ο Άλαντ είναι μεγάλη μορφή στο Φόριεν και το ξέρεις. Εσύ με έδωσες στα χέρια του να με μορφώσει…»

«Και τι μ’ αυτό; Αντί να με βοηθήσει με τις σκέψεις και τις γραφές του να βρω τους άθλιους συνωμότες που μας χτυπούν προδοτικά, ψάχνει να βρει φαντάσματα;»

«Αυτό κάνει πατέρα, ψάχνει με τις μέρες και τις ώρες για να βρει τι μπορεί να συμβαίνει… Πατέρα σε ρωτάω ξανά, έχεις κάτι από το παρελθόν σημαντικό που είχε γίνει εκεί και έχει αφήσει πίσω του κάτι;» τον ρώτησε ο Μέλιαν πιο αποφασιστικά.

«Ναι!», απάντησε με ειρωνικό ύφος, «εκεί συνήθισα να κάνω την αγαπημένη μου ιππασία όταν ήμουν νέος. Έχω πολύ σοβαρότερα θέματα να λύσω από τις αναμνήσεις του παρελθόντος», είπε και εγκατέλειψε το μεγάλο δώμα. Η Άλμπα με τον Μέλιαν πίσω να αναρωτιούνται μεταξύ τους για την ένταση του εκνευρισμού του βασιλιά και δικού τους ανθρώπου. Κυρίως ο Μέλιαν μετά από όσα είχε μοιραστεί μαζί του ο Άλαντ.

«Είδες μητέρα αντίδραση;»

Η Άλμπα έδειχνε προβληματισμένη.

«Εντάξει, μην τον συνερίζεσαι έτσι. Είναι πολύ πιεσμένος. Πρέπει να τον βοηθήσουμε».

«Ο Άλαντ μητέρα δεν μιλάει ποτέ αδιάφορα και επιπόλαια. Αν κάτι τον προβληματίσει σημαίνει ότι  έχει αξία».

Δεν ήθελε να πει περισσότερα στη μητέρα του. Μέσα του ένιωθε ότι ο πατέρας του κάτι κρύβει αλλά δεν μπορούσε να πάει μακρύτερα.

 

Λίγες μέρες μετά:

Η μέρα ήταν ηλιόλουστη στο Φόριεν. Ένας φιλικός και λαμπερός ήλιος έλουζε την πόλη και προσπαθούσε να στεγνώσει τις δροσοσταλίδες που είχε αφήσει η υγρασία της προηγούμενης νύχτας. Εκτός των άλλων, σήμερα ήταν και μια ξεχωριστή μέρα καθώς το βασιλικό ζεύγος θα συνόδευαν τον γιο τους με την μνηστή του σε μια ανοιχτή επίσκεψη και δημόσια εμφάνιση σε κεντρικά σημεία της πόλης. Όλα είχαν ετοιμαστεί για να φορέσουν τα “καλά” τους. Οι κάτοικοι αγαπούσαν τον πρίγκηπα και τη μνηστή του. Το έδειχναν με πολλούς τρόπους. Ένιωθαν συμμέτοχοι στη χαρά αυτού του ζευγαριού και από την άλλη εξαναγκασμένοι στις όποιες επιλογές του βασιλιά τους. Ο Μέλιαν για αυτούς ήταν κάτι σαν τον παππού του, τον Φάρκας.

 

Όλα λοιπόν είχαν οργανωθεί κατάλληλα. Το Φόριεν έπρεπε σιγά-σιγά να ξεκινά να μπαίνει στους ρυθμούς του επικείμενου γάμου και να ξεχνά, όσο γινόταν, τα τεκταινόμενα που κατά καιρούς τάραζαν την αυλή. Η πομπή ήταν έτοιμη να ξεκινήσει. Επικεφαλής ήταν μια μεγάλη ομάδα ιππέων του στρατού. Ακολουθούσε η άμαξα στην οποία επέβαιναν ο Μέλιαν με την Ελεάνορ. Πιο πίσω ακολουθούσε ο βασιλιάς Ζάρεκ με την βασίλισσα Άλμπα και πιο πίσω εθιμοτυπικά οι γονείς της νύφης, ο Έντγκαρ με την Έλντα. Το νεαρό ζευγάρι δεν ήταν ενθουσιασμένο με τέτοιες παράτες και προβολές. Προτιμούσαν την απλή και αληθινή επαφή με τους πολίτες της πόλης. Αλλά η πίεση των τύπων της αυλής δυστυχώς καθόριζε τις ετοιμασίες τους. Τα μέτρα ασφάλειας που είχε πάρει ο Ντέμιαν ήταν κάτι παραπάνω από εμφανή κάτω από τις διαταγές του βασιλιά του. Ο λόγος προφανής. Οι διαδοχικές επιθέσεις κατά των στρατιωτών του βασιλείου είχε απλώσει έναν ιδιαίτερο φόβο παντού.

 

Είχαν ήδη ξεκινήσει τη διαδρομή τους από τα κεντρικά στενά. Η ανταπόκριση που γνώριζε το νεαρό ζευγάρι ήταν γεμάτη ενθουσιασμό. Κάτι που γέμιζε και τους ίδιους με χαρά. Όπου και να περνούσαν γέμιζαν ευχές, χαμόγελα και απλούς χαιρετισμούς. Σε όλο αυτό το πέρασμα, εκείνο που κάποιο παρατηρητικό μάτι θα ξεχώριζε ήταν το σφιγμένο, σκοτεινό και βλοσυρό βλέμμα του Ζάρεκ. Το φορεμένο και προσποιητό του χαμόγελο ήταν τόσο ψεύτικο που θα το έλεγε κανείς κάλλιστα και αποκρουστικό.

Είχαν προχωρήσει ήδη πάρα πολύ τη διαδρομή τους. Ο ουρανός είχε κάνει εμφανή κάποια μικρά σύννεφα. Κανείς δεν έδινε σημασία σε κάποιες μικρές λεπτομέρειες που γίνονταν πολύ γρήγορα. Με ένα εντελώς απρόσμενο και αφύσικο για τη λογική τρόπο, τα μικρά αυτά σύννεφα άρχισαν να ενώνονται με μεγάλη ταχύτητα. Το χρώμα και η πυκνότητά τους άρχισε να αλλάζει και το λευκό έδωσε τη θέση του στο ανοιχτό γκρι που φόρτωνε σταδιακά προς το μαύρο.

Και τότε ήταν που το ένιωσαν! Πρώτη ένδειξη τα φύλλα των δέντρων που άρχισαν να κινούνται πιο έντονα. Ένα παράξενο στροβίλισμα ανέμου άρχισε να σχηματίζεται στα βόρεια μέσα από το δάσος. Όλα άρχισαν να επιταχύνονται και να προκαλούν την πρώτη προσοχή όλων. Είδαν τα σύννεφα ξαφνικά να έρχονται με όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα προς το μέρος τους. Όλο και πιο μαύρα, όλο και πιο σκοτεινά. Μα δεν ήταν απλωμένα σε όλο τον ουρανό αλλά σε ένα μικρό κομμάτι του. Ο αέρας τοπικά είχε δυναμώσει και κάτω από τα σύννεφα άρχισε να σχηματίζεται ένας μαύρος στρόβιλος που ταξίδευε γρήγορα προς το εσωτερικό της πόλης. Σε ελάχιστο χρόνο τα μάτια του Ζάρεκ είδαν τα μαύρα αυτά σύννεφα και τον ανεμοστρόβιλο να δυναμώνει όλο και περισσότερο και το κυριότερο να έρχεται προς το μέρος του. Ο κόσμος στα στενά άρχισε να ανησυχεί και σε λίγο άρχισε να ψάχνει τρόπο να απομακρυνθεί από εκεί. Πανικός απλώθηκε παντού. Τα άλογα των ιππέων άρχισαν να φοβούνται και να μην μπορούν να ελεγχθούν.

«Γυρίστε πίσω στο παλάτι!» ακούστηκε απεγνωσμένα η φωνή του Ντέμιαν. Ο Ζάρεκ είδε μπροστά του, με μάτια γεμάτα τρόμο, τον ανεμοστρόβιλο να πλησιάζει τη δική του άμαξα. Όλοι είδαν ότι η άμαξα με τα νεαρά παιδιά έμεινε εντελώς εκτός δίνης και ξέφυγε μπροστά. Μαζί με αυτήν των γονιών της Ελεάνορ. Έμενε μόνη η άμαξα του βασιλιά με τη γυναίκα του να έχουν πάρει το δρόμο μιας επιστροφής γεμάτης πανικό. Λες και τα σύννεφα με την τρομακτική ανεμοδίνη να έχει μετατραπεί σε διώκτη τους. Πολλά από τα άλογα των στρατιωτών τίναξαν τους αναβάτες από την πλάτη τους και σκορπίστηκαν στα στενά της πόλης. Πέτρες, κλαδιά και σκόνη σηκώθηκε για να καταδιώκει με μανία το βασιλικό αμάξι. Ο Ζάρεκ βλαστημούσε τον οδηγό της άμαξας, σχεδόν τον χτυπούσε βάναυσα για να βιαστεί να γλιτώσουν απ’ αυτήν την ανείπωτη αγριότητα. Ένιωθε να κόβεται η ανάσα του απ’ το φόβο. Γυρνούσε κάθε τόσο προς τα πίσω να δει. Δεν υπήρχε καν ορατότητα. Όλα είχαν σκοτεινιάσει γύρω του. Η δίνη του ανεμοστρόβιλου τους είχε φτάσει, τα μαύρα σύννεφα από πάνω τους σκορπούσαν λάμψεις και κρότους παράξενους και ανεξήγητους, βοές και βρυχηθμούς σαν κάποιο γιγάντιο θηρίο να βρυχάται στον ουρανό. Λες και ένα άμορφο ον είχε πια αδράξει το βασιλικό αμάξι και απειλούσε να το συντρίψει. Η ανάσα του Ζάρεκ κόπηκε καθώς η δίνη τους κατάπιε με ένα εξώκοσμο βουητό. Η γυναίκα του η Άλμπα είχε βουτηχτεί σε ένα θανάσιμο πανικό και υστερία αγωνίας. Η άμαξα έχασε την πρόσφυσή της με το έδαφος, πήρε κλίση έντονη και άρχισε να γλιστράει πάνω στο χώμα παρασύροντας πέτρες και διάφορα αντικείμενα. Η δύναμη του ανέμου της έδωσε την τελική της ώθηση και έπεσε με πάταγο σε ένα φράχτη από θάμνους στο δρόμο. Σύρθηκε αρκετά με το πλάι και σταμάτησε. Την ίδια στιγμή ο στρόβιλος πήρε μια απόλυτα κάθετη θέση προς τον ουρανό. Ο Ζάρεκ είχε πέσει πάνω σε θάμνους με τη γυναίκα του πιο κάτω. Σήκωσε το βλέμμα του έντρομος προς τα πάνω και είδε το στρόβιλο να μαζεύεται σε ανάποδη δίνη και να γίνεται ένα σώμα με τα μαύρα σύννεφα που έστεκαν ακριβώς από πάνω τους. Μια τρύπα άνοιξε στον ουρανό και σε χρόνο ελάχιστο τα σύννεφα χάθηκαν μέσα σε αλυσιδωτές λάμψεις και τρομερούς κρότους.

 

Όλα ξαφνικά έγιναν απόλυτα ήσυχα όπως πριν. Ο Ζάρεκ σηκώθηκε τρέμοντας από το χώμα με αρκετές εκδορές στο πρόσωπο και στα χέρια, το ίδιο και η γυναίκα του. Τα ρούχα τους ήταν σκισμένα. Το βλέμμα του ήταν γεμάτο τρόμο και απορία για αυτό που είχε συμβεί. Από μακριά τους ακούγονταν φωνές και καλπασμός αλόγων. Οι ιππείς έτρεχαν κοντά τους και επίσης οι άμαξες με τα παιδιά.

Ο Ζάρεκ στάθηκε στα πόδια του με την ανάσα του να χορεύει τρελά. Σκούπισε το μέτωπό του με τα χέρια του. Ο Μέλιαν με την Ελεάνορ έφταναν κοντά τους, τους φώναζαν αν είναι καλά. Τότε τον είδαν να σηκώνει το βλέμμα του στον ουρανό. Αν ήταν πιο κοντά θα τον άκουγαν που έλεγε δυνατά:

«Τι θέλεις από μένα καταραμένο πλάσμα;» Η φωνή του έγινε κραυγή. «Τι θέλεις από μένα πες μου!»