Το δάσος της Λήθης 1+2 - Μουσικές Ιστορίες#3

 

Το υπέροχο ταξίδι στον υπέροχο κόσμο που έχτισε ο Γιάννης - ΗΔΥΠΟΤΟΝ, για το τρίτο σκέλος των μουσικών ιστοριών (εμπνευσμένος και απ' τα δύο τραγούδια), ξεκινάει με τα δύο πρώτα καυτά κεφάλαια. 

Το δάσος της Λήθης

1. Η πρώτη περγαμηνή

Η νύχτα είχε πέσει για τα καλά. Ο Βοριάς ούρλιαζε  έξω απ το κάστρο  καθώς κατέβαινε από τα αντικρινά βουνά. Σάρωνε το βασίλειο του Φόριεν όπως το έκανε αρκετά βράδια τώρα. Στο μεγάλο κάστρο βασίλευε ησυχία καθώς οι ένοικοί του είχαν αφεθεί στην αγκαλιά του ύπνου και των ονείρων τους. Σε ένα από τα δώματα ψηλά, μπορούσε κάποιος εξωτερικά να διακρίνει τις σκιάσεις που έκανε το φως των κεριών.

 Ο Άλαντ, ο σοφός δάσκαλος του Φόριεν ξαγρυπνούσε. Ήταν μέρες τώρα που δεν μπορούσε να βρει την ησυχία που θα έπρεπε να απολαμβάνει λόγω της ηλικίας του. Πηγαινοέρχονταν κατηφής και σκεπτικός στο μεγάλο δώμα παρέα με τις φλόγες από το μεγάλο τζάκι που έκαιγε στο κέντρο. Τα δύο μεγάλα κηροπήγια τρεμόπαιζαν δίνοντας παράξενες σκιάσεις στο χώρο. Στάθηκε στο μεγάλο πέτρινο παράθυρο και το βλέμμα του απλώθηκε πέρα μακριά στα βάθη του σκοτεινού ορίζοντα. Απέναντί του τα ψηλά βουνά, επιβλητικά με τον όγκο τους. Και στα πόδια τους ξεχώριζε μέσα στη νύχτα σαν κάτι μαύρο σκούρο το μεγάλο δάσος της λήθης. Αυτό το παράξενο όνομα συνόδευε το πυκνό και αγριωπό αυτό δάσος που εδώ και χρόνια πολλά προκαλούσε φόβο και τρόμο στους κατοίκους αλλά και στους επώνυμους του βασιλείου. Ο ίδιος στα τόσα του χρόνια στον τόπο αυτό είχε βιώσει τη μεγάλη αυτή αλλαγή σε αυτό το μεγάλο κομμάτι της γης. Έγινε ξαφνικά και κανείς δεν μπορούσε να το εξηγήσει. Το πανέμορφο αυτό δάσος, γεμάτο κάθε λογής δέντρα, βελανιδιές, πλατάνια, σφενδάμους και πιο ψηλά πεύκα και έλατα, ήταν γεμάτο χρώμα και ήταν φιλόξενο σε κάθε του επισκέπτη. Όμως πριν πάρα πολλά χρόνια, όλοι έζησαν μια μεγάλη αλλαγή. Μια παράξενη ομίχλη κατέβηκε από το βουνό των Σκιών και αγκάλιασε το δάσος. Έγινε αφιλόξενο και αγριωπό. Ύστερα άρχισαν οι διαδόσεις, οι φήμες αλλά και τα γεγονότα. Πολλά τα θανατικά μέσα στις στράτες του. Θανατικά άγρια, ανεξήγητα, παράξενα. Και το κυριότερο επιθέσεις που είχαν στόχο αξιωματούχους και στρατιώτες του βασιλιά. Μιλούσαν για τον Σάγκρος, το δαιμονικό αυτό πλάσμα που κυριαρχούσε πάνω ψηλά στις άβατες κορυφές του Βουνού των Σκιών. Οι μαρτυρίες όμως μιλούσαν για ένα σκοτεινό πλάσμα που μπήκε στην καρδιά του δάσους και το τύλιξε στη λησμονιά και στο αίμα. Κανείς δεν το είχε δει, κανένας δεν μπορούσε να δώσει μια περιγραφή. Μονάχα για μια μεγάλη μαύρη σκιά καβάλα σε ένα εξίσου τρομερό άλογο. Όλα ερήμωσαν στο εσωτερικό του δάσους και εκείνοι οι απόμακροι που κατοικούσαν εκεί το εγκατέλειψαν με τα χρόνια. Όλα αυτά ο Άλαντ τα ήξερε από πρώτο χέρι. Έβλεπε, άκουγε, μάθαινε.

 Εδώ και μέρες ο σοφός μελετητής ήταν ανήσυχος. Κάτι του έκαιγε τη σκέψη. Σε κάποιες από τις αποθήκες του κάστρου, εκεί που βρίσκονταν καταχωνιασμένα βιβλία και γραφές, ο βοηθός του βρήκε μια παλιά περγαμηνή, τυλιγμένη σε ρολό μέσα σε ένα ξύλινο σκοροφαγωμένο μπαούλο. Είχε βαλθεί, εδώ και μέρες, να δουλεύει μαζί της προσπαθώντας να την αποκρυπτογραφήσει. Δεν είχε μεγάλα εμπόδια παρά μονάχα την έντονη φθορά του χρόνου. Πριν λίγο είχε αξιωθεί να συναρμολογήσει την περγαμηνή. Ήταν απλωμένη μπροστά του και ακόμα στο κεφάλι του επαναλάμβανε το τι ακριβώς είχε καταφέρει να διαβάσει:

 “Οι σκουριασμένες αλυσίδες στις φυλακές,

διαλύονται απ το φως του ήλιου.

Περπατώ σε ένα δρόμο που οι ορίζοντες αλλάζουν.

Η παράσταση αρχίζει,

ο αυλητής παίζει το δικό του σκοπό,

οι χορωδίες τραγουδούν απαλά τρία νανουρίσματα σε μια αρχαία γλώσσα,

στην αυλή του πορφυρού βασιλιά”

 Κάτι σαν ποίημα. Του έκανε εντύπωση ο λυρισμός και η περιγραφή. Αλλά το κυριότερο, η αναφορά στον “πορφυρό βασιλιά”. Έτσι ήταν το προσωνύμιο του βασιλιά Ζάρεκ εδώ και χρόνια. Έχοντας αγγίξει πια τα πενηνταπέντε του χρόνια, το χρώμα των μαλλιών του ακόμα κρατούσε ατόφιο το έντονο πορφυρό τους χρώμα, που του έδωσε και τον συγκεκριμένο τίτλο. Έτσι τον φώναζαν από νεαρό, έτσι του έμεινε στο πέρασμα των χρόνων.

 Ποιος άραγε να ήταν ο συγγραφέας αυτής της περγαμηνής. Και τι να σήμαιναν οι αναφορές στα λόγια του; “Οι σκουριασμένες αλυσίδες διαλύθηκαν στον ήλιο”, “οι ορίζοντες αλλάζουν”, “η παράσταση αρχίζει”. Άραγε ποιες τελετές σκεφτόταν. “Οι χορωδίες τραγουδούν απαλά τρία νανουρίσματα σε μια αρχαία γλώσσα για την αυλή του πορφυρού βασιλιά”.

 Άνθρωπος της σκέψης, δεν άφηνε τίποτα που να μην προσπαθεί να βρει το ιδιαίτερο νόημά του. Και εδώ όλα μέσα του φώναζαν ότι αυτό το κείμενο κάτι ήθελε να πει, να προϊδεάσει. “Οι χορωδίες που τραγουδούν”, στην αυλή του βασιλιά. Έξυσε το κεφάλι του με κόπο. “Η παράσταση αρχίζει”. Ποια;

 Το πρόσωπό του άστραψε! Ναι! Πως δεν το είχε σκεφτεί πριν. Οι τελετές που ήταν να γίνουν στο βασίλειο του Φόριεν είχαν να κάνουν με τον επικείμενο γάμο του πρίγκηπα Μέλιαν, γιού του Ζάρεκ αλλά και μαθητή του με την νεαρή όμορφη Ελεάνορ, κόρη του του Έντγκαρ, υψηλού αξιωματούχου του βασιλείου. Η περγαμηνή ήταν όμως παλιά. Αν δεχόταν τη σύνδεσή της με αυτό το γεγονός, πως το ήξερε ο συγγραφέας της και πριν από πότε. Πρόσεξε ακόμα πως στο τελείωμα της περγαμηνής υπήρχαν σβησμένες σημειώσεις. Ήταν σίγουρο ότι υπήρχε και συνέχεια. Όλα αυτό έδειχναν. Κράτησε στη σκέψη του σημείωση να πει στους βοηθούς του να ψάξουν πάλι καλά το μέρος που βρέθηκε. Εκτός αν όλα τούτα δεν ήταν τίποτα  άλλο παρά από τις μόνιμα υπερ-αναλυτικές του σκέψεις σε κάθε τι γύρω του. Άφησε το κορμί του να πέσει κουρασμένο στην μεγάλη ξύλινη πολυθρόνα του, που την έφερε αντικριστά στο μεγάλο παράθυρο. Άναψε την ξύλινη πίπα του και απόλαυσε το άρωμα και τη γεύση του καπνού. Τα μάτια του έμειναν καθηλωμένα εκεί απέναντι, στον σκούρο όγκο του δάσους της λήθης και στους ζοφερούς θρύλους που το συνόδευαν.

2. Εικοσιπέντε χρόνια πριν ζώντας τον έρωτα

Άφησε το σώμα της να γείρει στο ολάνθιστο χορτάρι του δάσους. Πρώιμο καλοκαίρι εκείνες τις μέρες και μπορούσαν να χαρούν με όλες τους τις αισθήσεις το όμορφο δάσος. Άπλωσε τα χέρια της  ανοίγοντας την αγκαλιά της. Οι ακτίνες του ήλιου περνούσαν μέσα από τα πανύψηλα δέντρα κάνοντας άπειρες δέσμες φωτός που κρυστάλλιαζαν και έπαιζαν με έναν θαυμάσιο τρόπο στο υπέροχο πρόσωπό της. Τα εικοσιένα της χρόνια έλαμπαν σε όλη της την ύπαρξη. Στο πλατύ της μέτωπο έλαμπαν τα εκφραστικά και καστανά της μάτια ενώ τα πυρόξανθα μαλλιά χύνονταν στους ώμους της σε όμορφους κυματισμούς. Λεπτά χαρακτηριστικά και γραμμένα χείλη.

“Πόσο όμορφος είσαι!” ψέλλισε καθώς τα μάτια της έμειναν να κοιτάζουν το λαμπερό του πρόσωπο που έφεγγε δίπλα της. Ήταν γοητευτικός, με μια σκληρή έκφραση, στα τριάντα του χρόνια. Την κράτησε στα στιβαρά του χέρια. Τα κόκκινα ολοπόρφυρα μαλλιά του, τον χαρακτήριζαν. Αυτό το χρώμα έδινε στο πρόσωπό του μια παράξενη και εντυπωσιακή ανταύγεια.

“Αρμάντια!” άκουσε τη φωνή του να την καλεί γλυκά εκεί ακριβώς με τα χείλη του κοντά στα δικά της.

“Τι μπορεί να είμαι εγώ για σένα; Του είπε τρομαγμένη”

“Πάψε να το λες αυτό! Σ’ αγαπώ! Δεν αρκεί;”

“Αγαπάς εμένα; Μια απλή κοπέλα, χωρίς τίποτα. Χωρίς αίγλη, χωρίς όνομα, χωρίς αξία. Εσύ; Ο Ζάρεκ ο γιος του Φάρκας, ο  πρίγκηπας του Φόριεν;”

“Ναι εγώ αγαπημένη μου!”

Σοβαρεύτηκε και τον κοίταξε με μελαγχολικό βλέμμα.

“Ζάρεκ, θα είσαι ο βασιλιάς αυτού του τόπου αύριο. Και εγώ; Τι μπορεί να είμαι εγώ δίπλα σου;”

Κράτησε το πρόσωπό της απαλά στα χέρια του. Το χάδι του απλώθηκε στα μαλλιά της.

“Είσαι η γυναίκα της καρδιάς μου, δεν αρκεί αυτό;”

“Στο δικό μου κόσμο ναι, είναι τα πάντα αγαπημένε. Είναι αυτό που προσδοκώ, αυτό που ονειρεύομαι. Τον έρωτα να γεμίζει τη ζωή μου. Αυτό το χτυποκάρδι που μου δίνει ζωή. Αυτό το χρώμα στα μαλλιά σου, το σχήμα στα μάτια και στα χείλη σου. Όμως για το δικό σου κόσμο τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δεν το βλέπεις;”

Σοβάρεψε ξαφνικά.

“Άκου να σου πω. Εμείς καθορίζουμε τις ζωές μας. Τη μοίρα μας εμείς τη διαγράφουμε. Σ’ αγαπώ Αρμάντια. Αυτό είναι που με νοιάζει. Άφησε να ζήσουμε τις στιγμές που αξίζουμε και το αύριο θα έρθει μόνο του, σίγουρο, ώριμο και δυνατό”

Του χαμογέλασε.

“Να μπορούσα να αντισταθώ σε αυτή σου τη μαγεία…” του είπε.

 Έγειρε πάνω στο σώμα της. Αφέθηκαν να τους αγκαλιάσει το χορτάρι του δάσους. Τα χέρια του απλώθηκαν τρυφερά και ερωτικά στο πρόσωπό της, στα χείλη της, στο στήθος της. Τη φίλησε τρυφερά, απαλά, σαν αν ήταν ένα λουλούδι ευαίσθητο. Ένιωσε να ανατριχιάζει σύγκορμη. Πρώτη φορά στη ζωή της τα χάδια του γίνονταν τόσο τολμηρά. Την είχε φιλήσει ξανά ναι. Στην πηγή του δάσους, στην όχθη του μεγάλου ποταμού που διέσχιζε το βουνό των σκιών, χωρίζοντάς το στα δύο. Στην κορυφή του λόφου που αγνάντευε ολάκερο το Φόριεν. Όμως τώρα ένιωθε να ριγά στα χέρια του. Μια πρωτόγνωρη αίσθηση την αγκάλιαζε σαν ομίχλη καθώς το σώμα του σκέπαζε το δικό της και τα χέρια του κατέβαιναν στο στήθος της. Ένιωθε την ανάσα της να κόβεται καθώς τα δάχτυλά του άγγιξαν το γυμνό της στήθος. Κατάλαβε την καρδιά της να χτυπά άναρχα καθώς η αίσθηση των χαδιών του συναντούσε ολάκερο το κορμί της σε ένα ταξίδι ηδονής που δεν το ήξερε και το γνώριζε κάτω από το χορό που έστηναν οι ακτίνες του ήλιου και το κρυφτό που έπαιζαν με τα φυλλώματα των δέντρων.

“Ζάρεκ!” ψιθύρισε.

“Μη μιλάς Αρμάντια, σε παρακαλώ…” μόλις κατάφερε να τον ακούσει. Είχε χαθεί στην επαφή του. Το βλέμμα της χάθηκε στο φως του ουρανού που έγινε εκτυφλωτικό από πάνω της και κάλυψε τα πάντα. Έναν άγνωστο, για αυτήν, πόνο, που έγινε μια ευχαρίστηση που δεν ήξερε και τώρα συναντούσε. Χωρίς να μπορεί να εξηγήσει, τον έσφιξε δυνατά στην αγκαλιά της ανταποκρινόμενος στη δική του. Αφέθηκε στον κυματισμό του, μέσα της γέμιζε με μια αίσθηση πρωτόγνωρη και βασανιστική σαν να ήθελε κάπου να φτάσει, σε έναν αλλόκοτο Παράδεισο. Και σαν έφτασε στην πόρτα του κατάλαβε ότι έγινε κάτι άλλο. Μια άλλη γυναίκα, μια ύπαρξη που αφέθηκε να ζήσει, να αναστενάξει, να φωνάξει, να κινηθεί. Ώσπου όλα αυτά σταμάτησαν ξαφνικά μέσα σε μια γαλήνια θάλασσα απόλαυσης. Είχε γείρει στο πλάι της. Ένιωθε και τις δικές του αναπνοές να τρέμουν από το σβήσιμο του πόθου. Μέσα της ήθελε να κλάψει και να φωνάξει μαζί.

 “Τι είναι αυτό το σημάδι;” άκουσε τη φωνή του βλέποντας να την κοιτάζει στα μάτια.

Καθώς πάτησε ξανά στη γη, ένιωσε ότι το στήθος της ήταν γυμνό μπροστά στα μάτια του. Έβαλε το χέρι της στο μέρος με το σημάδι. Τράβηξε το φόρεμά της με ενοχή.

“Λες για αυτό εδώ; Δεν ξέρω. Το έχω από τη γέννα μου” του απάντησε.

Ήταν ένα ακαθόριστο σχήμα πάνω στο δέρμα της. Κάποιες καμπύλες, που κατέληγαν σε κάποιες αιχμηρές απολήξεις.

“Είναι όμορφο, το λες και μικρή ζωγραφιά στο δέρμα σου” της απάντησε.

“Εγώ το φοβάμαι, πάντα το φοβόμουν, από μικρή…”

“Μα γιατί;”

“Μια φορά το είδε μια περιπλανώμενη παράξενη γυναίκα. Δεν την έλεγες μήτε νέα μήτε όμως και γριά. Της έδωσα λίγο φαγητό στο δρόμο. Με κοίταζε παράξενα. Την πέρασα για ζητιάνα αλλά δεν ήταν. Σαν έσκυψα πάνω της να την βοηθήσω το είδε. Θυμάμαι τον τρόπο που με κοίταζε σαν να είχε δει κάτι που τη φόβισε…”

“Ανοησίες… μπορεί να ήταν καμιά από αυτές που τριγυρίζουν και παριστάνουν τις μάγισσες για να εντυπωσιάσουν τους αφελείς περαστικούς” της είπε.

“Δεν ξέρω… μόλις με κοίταξε την άκουσα να λέει ‘το σημάδι του’  και μετά μου είπε ‘Κόρη μου κάλεσμα σε προσμένει σκοτεινό, σε μονοπάτια αδιάβατα και λησμονημένα’  Θυμάμαι πολύ καλά τα λόγια της”

“Έλα σταμάτα τώρα, είμαστε νέοι και πιστεύουμε στη ζωή και όχι στις δοξασίες του καθένα” της απάντησε αποφασιστικά.

Τον είδε να ανασηκώνεται αργά-αργά και να συμμαζεύει τα ρούχα του. Πράγμα που έκανε και εκείνη με το δικό της φόρεμα. Ένιωθε γεμάτη ενοχές και έναν παράξενο φόβο, μια έκδηλη αγωνία.

“Μην νιώθεις έτσι” της είπε, “είναι κρίμα να χαλάς μια τέτοια στιγμή”.

Την είδε που κρεμόταν επάνω του γεμάτη αγωνία και φόβο. Έδειχνε τόσο ευάλωτη στα μάτια του. Άπλωσε το χέρι του στο δικό της.

“Πάμε να φύγουμε…” της είπε.

 Σηκώθηκε, άφησε το χέρι της στο δικό του. Ακολούθησε τα βήματά του προς το άλογό του για να το πάρουν στο δρόμο της επιστροφής. Για μια ακόμα φορά, χωρίς να ξέρει το γιατί, έριξε το βλέμμα της πίσω εκεί. Κάτω από τη μεγάλη βελανιδιά. Ένιωθε σαν κάτι δικό της να είχε μείνει εκεί, κάτω από το μεγάλο δέντρο, στο μεγάλο δάσος της λήθης.

 

Συνεχίζεται….