Το μέλλον του κόσμου - Μουσικές Ιστορίες #1

 

the future world? - Danny Hermann

Η δεύτερη ιστορία (που στην πράξη κάνει και μια άτυπη επανεκκίνηση της σελίδας) είναι της καλής φίλης Άννας από το πολύ όμορφο μπλογκ ΑΤΕΝΙΖΟΝΤΑΣ.

Η ιστορία που εμπνεύστηκε από το πολύ όμορφο και συναισθηματικό αυτό τραγούδι είναι η παρακάτω.

Το μέλλον του κόσμου

    Η ματιά της περιπλανήθηκε τριγύρω. Ψυχή ζώσα δεν υπήρχε ως εκεί που έφτανε το βλέμμα της. Σταμάτησε να περπατά να πάρει μια ανάσα. Ήδη ένιωθε βαριά τα μέλη της. Είχε λίγη ώρα μπροστά της, ως να αρχίσουν να την ψάχνουν. Θα προλάβαινε;

Κοίταξε τον ουρανό ψηλά. Στ' αριστερά της απλωνόταν ένα βαθύ γαλάζιο που δεν το σκίαζε ούτε ένα συννεφάκι. Στα δεξιά της ο ίδιος απέραντος γαλάζιος κόσμος. Μα από πάνω της ακριβώς, σαν να έβλεπε την καρδιά ενός θυμωμένου ουρανού. Μαύρα σύννεφα πάλευαν το ένα να κυριαρχήσει του άλλου. Μικρές αστραπές έκαναν την εμφάνισή τους, δίνοντας ένα απόκοσμο φως στη σκοτεινιά του ουρανού. Οι κεραυνοί ακόμη ήταν χαμηλής έντασης. Αντάρα μεγάλη αναμενόταν. Μια κοιλιά έτοιμη να καταπιεί τον κόσμο. Σου πλάκωνε την ψυχή, σε κατέθλιβε, σε απειλούσε ολοφάνερα.

Έπρεπε να βιαστεί. Θα έβρεχε καταρρακτωδώς και ήταν σίγουρη ότι η βροχή που θα έπεφτε θα ήταν επικίνδυνη και για εκείνη. Πέραν του δέοντος όξινη. Το ήξερε, το είχε δει με τα ίδια της τα μάτια και είχε θορυβηθεί. Σηκώθηκε και ξεκίνησε να περπατά. Αισθανόταν να κινείται σαν σε αργή κίνηση, αν και έβλεπε τα βήματά της να είναι γρήγορα και σταθερά.

Έπρεπε να φτάσει στη συστάδα των βράχων. Την έβλεπε να ορθώνεται απέναντι περήφανη με τους τρεις λείους βράχους να αγγίζουν τα ουράνια. Εκεί ήταν η σωτηρία της.

Το επικίνδυνο ήταν η γυμνή έκταση που έπρεπε να διασχίσει. Δεν υπήρχε κανείς να τη δει αλλά κι αν παρουσιάζονταν δεν θα είχε πού να κρυφτεί. Συνέχισε να προχωρά. Το βλέμμα της σάρωνε τη γύρω περιοχή. Το σακίδιο στη πλάτη τη βάραινε, αλλά δεν μπορούσε να το αφήσει. Της ήταν πολύτιμο.

Και ξαφνικά σκοτείνιασε. Η βροχή ήλθε ορμητική για να καταστρέψει κάθε ίχνος ζωής τριγύρω. Είχε προνοήσει να φοράει τη φόρμα της την αδιάβροχη, αλλά και την κάσκα της που την προστάτευε από το όξινο νερό. Την ήθελε τη βροχή γιατί ήξερε ότι θα εμπόδιζε τους κυνηγούς της να βρεθούν στο κατόπι της. Μα και τη φοβόταν μια και η προφύλαξή της ήταν στοιχειωδώς η πρέπουσα. Το όξινο νερό στο βαθμό που περιείχε οξείδια του αζώτου και του θείου σε μεγάλες ποσότητες, ήταν επιβλαβές για ό,τι άγγιζε. Γι αυτό σ'αυτήν την περιοχή δεν φύτρωνε ούτε χορταράκι. Αλλά και το νερό στον οργανισμό προκαλούσε επικίνδυνα νοσήματα. Ακόμη και το δέρμα αν βρεχόταν, πάθαινε εγκαύματα. Οι μηχανές που χρησ/σαν για να κινηθούν οι διώκτες της, οξειδώνονταν αν βρέχονταν, έτσι ένιωθε σίγουρη ότι δεν θα έβγαιναν για να την ακολουθήσουν. Όπως ήξερε μετά βεβαιότητας ότι αυτή η μαύρη κοιλιά του ουρανού γεμάτη δηλητήριο , ήταν στο κατόπι της, σταλμένη μόνο για εκείνη.

Έπρεπε να βιαστεί. Να φτάσει στους λείους βράχους. Να ενημερώσει και να προστατευτεί.

Οι αστραπές έβαζαν φωτιά στα ουράνια και οι κεραυνοί έπεφταν στη γη τρομαχτικοί κανονιοβολισμοί και ο ένας πίσω από τον άλλο.

Έδινε εντολή στον εγκέφαλό της, να προχωρήσει γρηγορότερα. Η αίσθηση της ταχύτητάς της ήταν διαφορετική από την πραγματική. 

Το βρόχινο νερό έγινε ρυάκι γρήγορα. Η γη με τόσο δηλητήριο από συνεχή πειράματα, ήταν πλέον νεκρή για να διψά. Έτσι άφηνε το νερό να κυλά προς κάθε κατεύθυνση. Το ρυάκι έγινε ποταμάκι μέσα σε λίγα λεπτά και το ποταμάκι γινόταν ποτάμι σκούρο και επικίνδυνο. Σίγουρα θα γινόταν χείμαρρος αν δεν έπαυε να βρέχει. Μα η καταιγίδα συνέχιζε σταθερά να ξερνά αρρώστια και θάνατο.

Πόσο δύσκολο της ήταν να περπατήσει. Ένας πόνος τη δίπλωσε στα δυο. Η φωνή της καλύφθηκε από το βροντερό μπουμπουνητό , μια φωνή δυνατή, γεμάτη απόγνωση και απελπισία. Είχε ταλαιπωρηθεί πολύ αυτές τις ημέρες. Να μαζέψει στοιχεία των πειραμάτων της επιστημονικής βάσης που κανείς δεν ήξερε με τι ασχολείται. Να στερείται ύπνου για τα σχέδιά της. Και το άγχος μην γίνει αντιληπτή, να είναι στα ύψη. Νηστική και αφυδατωμένη ήταν στα όριά της.

Στα σύνορα της χώρας, η μοντέρνα οικοδομική κατασκευή φανέρωνε το χώρο που επιστήμονες μελετούσαν την τρύπα του όζοντος. Μα έκρυβε επιμελώς την αλήθεια. Πειράματα πάσης φύσεως για τον έλεγχο της ανθρωπότητας. Αυτό ανακάλυψε, αυτό έκρυβε το σακίδιό της. Αποδείξεις! Ο οργανισμός που υπήρχε πίσω από την επιστημονική βάση ήταν καθόλα νόμιμος και αξιοσέβαστος.

Όσοι υποπτεύονταν, έμπαιναν στο περιθώριο με τους συνωμοσιολόγους. Τους λοιδωρούσαν και τους χλεύαζαν. Δημοσιογράφοι και επιστήμονες που ήθελαν να επισκεφθούν το χώρο κάθε μέρα αυξάνονταν. Οι φωνές θα γίνονταν κύμα που θα γκρέμιζε συθέμελα τα πάντα. Αυτό ανησυχούσε τους κυβερνώντες. Γι αυτό την κάλεσαν...

Λαχάνιαζε... έπρεπε να φτάσει στα βράχια.

Κι όμως τα βλεπε να ξεμακραίνουν. Θα πρέπει να έχει καλύψει τη μισή απόσταση ως τα τώρα μα δεν μπορούσε να δει καλά. Η βρόχινη κουρτίνα της μισοέκρυβε τη θέα. Θυμόταν μικρό κοριτσάκι πόσο της άρεσε να περπατά στη βροχή και η μαμά της της φώναζε ότι θα κρυώσει. Μα δεν θυμάται ποτέ να αρρώστησε από τη βροχή. Μεγαλώνοντας λάτρευε το βροχερό καιρό. Έβγαινε έξω να περπατήσει με τη βροχή να τη δέρνει αλύπητα. Κι εκείνη άνοιγε τα χέρια της και στριφογύριζε σιγοτραγουδώντας.

Πόσο άλλαξαν όμως όλα με την δηλητηρίαση του περιβάλλοντος! Δεν ήταν μόλυνση απλή, ήταν κάτι περισσότερο επικίνδυνο. Λάτρευε τη φύση. Την προστάτευε από παιδί. Την καλόπιανε και την κανάκευε μεγαλώνοντας. Γι αυτό σπούδασε χημεία περιβάλλοντος. Ήθελε να την προστατέψει και κυρίως να μάθει τους άλλους να την σέβονται. Γι αυτό εντάχθηκε σε κάθε οργάνωση που νοιαζόταν για το κυρίως σπίτι μας. Γι αυτό μελετούσε και ερευνούσε τα πάντα στο περιβάλλον. Κάθε της έρευνα γινόταν αιτία συζήτησης αλλά κανείς δεν μπορούσε να την αντικρούσει έτσι επιστημονικά και τεκμηριωμένα που τα παρουσίαζε. Όλοι οι συνάδελφοί της έφταναν με τις μελέτες τους σε συμπεράσματα. Εκείνη πήγαινε ένα βήμα παραπέρα. Εκείνη μπορούσε και έβρισκε λύσεις.

Έξυπνη, ιδιοφυής μάλιστα ήταν ο χαρακτηρισμός των ανωτέρων της. Μεθοδική και ακούραστη. Με αξίες και ιδανικά μη διαπραγματεύσιμα, ήταν γραμμένα στο βιογραφικό της. Μετά τις σπουδές της και τα μεταπτυχιακά της αμέσως ''την άρπαξαν '' κυριολεκτικά να καλύψει σπουδαία θέση στον Δημόσιο Οργανισμό για τη μελέτη του Περιβάλλοντος και της Κλιματικής Αλλαγής .

Σκόνταψε... κοίταξε τριγύρω ασθμαίνοντας. Πονούσε και ήξερε τι ήταν αυτός ο πόνος. Πλημμύρισε ο τόπος. Ήδη το νερό έτρεχε ορμητικό όπου έβρισκε διέξοδο. Συνέχισε να βαδίζει. Έσφιγγε τα δόντια και προχωρούσε. Έπρεπε να φτάσει γρήγορα.

Ο νους της δούλευε πυρετωδώς. Η ομάδα που κρυφά μελετούσε το τι συνέβαινε στην περιοχή συστάθηκε από το κράτος και της προτάθηκε η συμμετοχή της. Φυσικά και δέχτηκε. Φυσικά ενδιαφερόταν να μάθει τι γινόταν σε εκείνη τη βάση κοντά στα σύνορα. Τι συνέβαινε και η φύση πέθαινε αρκετά χιλιόμετρα γύρω.

Ήταν εκείνη που επιλέχθηκε να μπει κρυφά στη βάση. Είχαν άλλοι συνάδελφοί της βρει τα περάσματα. Μα εκείνη ήταν περισσότερο ικανή να διαβάσει αρχεία και εξισώσεις.

Πλησίαζε πια στα βράχια, το έβλεπε. Η βροχή σταμάτησε ξαφνικά. Ο ουρανός δεν έδειχνε τίποτα από την προηγούμενη αντάρα. Ανησύχησε.

Τώρα; θα προλάβαινε να φτάσει; Τώρα με τα προστατευτικά καλύμματα στους τροχούς μπορούσαν να βγουν οι διώκτες της να την αναζητήσουν. Μερικά μέτρα τη χώριζαν από το κρυφό εργαστήριο στο εσωτερικό των βράχων. Η κυβέρνηση το ετοίμασε αστραπιαία και τους κάλεσε να το επισκεφτούν. Υπό πλήρη μυστικότητα όπως τους είπαν.

''Θα έχετε κάθε βοήθεια'' τους είπαν. 8 επιστήμονες από τους πιο ισχυρούς αγωνιστές ενάντια στη δολοφονία της φύσης αποτελούσαν την ομάδα της.

Διπλώθηκε ξανά από τον πόνο. Έναν οξύ πόνο στα πόδια από το νερό της βροχής που είχε κατορθώσει να εισχωρήσει στις γαλότσες της. Πόνο και στο λαιμό που το οξύ έκαψε το δέρμα στο κενό της στολής από την κάσκα... Ο πόνος ισχυρός, η αντοχή της στα όρια της κατάρρευσης και ο ήχος μηχανής που πλησίαζε την απέλπισε.

Λιποθύμησε!

Όταν άνοιξε τα μάτια, ήταν ξαπλωμένη στο ιατρικό τραπέζι του εργαστηρίου τους, με το γιατρό της δικής της ομάδας πάνω της.

''Έπαθες εγκαύματα από την όξινη βροχή αλλά ευτυχώς αντιμετωπίσιμα και η έλλειψη ύπνου, η κούραση, η έλλειψη φαγητού, η αφυδάτωση κυρίως, σε έκαναν να λιποθυμήσεις'' της είπε χαμογελαστά

''Το...σακίδιό μου;'' ρώτησε αχνά

''Αυτό;'' άκουσε μια αντρική φωνή να ρωτά κρατώντας το σακίδιο ανοιχτό μπροστά της

Τα χασε. Αυτός, ...αυτός είναι ο επικεφαλής της βάσης του θανάτου, όπως την έλεγε

'' Τι δουλειά έ..χεις εδώ;'' Προσπάθησε να ανασηκωθεί. Μα ήταν δεμένη στους καρπούς. Κοίταξε το γιατρό με απορία.

''Τι... συμβαίνει;''

''Θα σου πω'' της είπε εκείνος ο μισητός άνθρωπος που δήλωνε επιστήμονας με ''ιδανικά'', επικεφαλής των πειραμάτων στη βάση στα σύνορα

''Οι αντιδράσεις για τα πειράματά μας, ανάγκασαν την κυβέρνηση να στείλει μια ομάδα, εσάς, για να ψάξετε. Πόσο αφελείς είστε!! Μέσα στην ομάδα σας την 8μελή, υπήρχαν 4 άτομα της βάσης. Όλοι σας επιστήμονες. Σας αφήσαμε να ψάξετε, θέλαμε να δούμε και την τρύπα στην ασφάλειά μας. Αν τα κατορθώνατε, θα ξέραμε τι να διορθώσουμε.

Ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα από την επιτυχία σας. Μα ήμουν ενημερωμένος συνεχώς. Βλέπεις, ήξερα πώς να μπω στο κρησφύγετο σας μέσα στο βράχο. Νόμιζες ότι η κυβέρνηση θα ετοίμαζε εργαστήριο κρυφά από εμάς; Εμείς σας το ετοιμάσαμε και την επικοινωνία σας εμείς την ελέγχαμε...''

''Μα ποιοι είστε; ''

'' Η ίδια η κυβέρνηση αγαπητή μου''!!

...........

'' Τώρα θα υπογράψεις αυτήν την έρευνά σου και...''

''Ποτέ!!'' ήρθε η απάντησή της

'' Εντάξει μην κουράζεσαι δεν χρειάζεται, αυτή η έρευνα θα δημοσιευτεί στο επιστημονικό περιοδικό που δημοσιεύεις συχνά με το όνομά σου και την υπογραφή σου και μετά...'' είσαι δική μας

'' Τι θα με κάνετε;''

''Αγαπητή μου εσύ και τα τρία άλλα επιστημονικά μέλη της ομάδας θα γίνεται τα δικά μας πειραματόζωα . Βλέπεις, πρέπει να βελτιώσουμε το μυαλό σας, να σταματήσουμε την αγωνιστική σας διάθεση. Αρκετά δεν γίνατε βραχνάς σε κάθε πρόοδο της χώρας μας;''

''Μα... πώς;;''

'' Έλεγχος του νου αγαπητή!! Αυτό είναι το μέλλον του κόσμου. Κι εσείς θα βοηθήσετε να αποδείξουμε την επιτυχία μας. Και μετά ... θα είστε ελεύθεροι''!