Ζωή σαν ενοχή

Ζωή σαν ενοχή

Ένιωθα την ανάσα του στο σβέρκο μου, μου προκαλούσε μια ακατάσχετη ανατριχίλα που κλυδώνιζε όλο μου το κορμί. Η καρδιά μου πόναγε και η θλίψη μου ήταν μεγάλη. Θλίψη αναμειγμένη με θυμό, που εξαναγκαζόμουν από έναν δικό μου άνθρωπο να χάσω την νεανική μου φρεσκάδα και ανεμελιά.

Αναρωτιέμαι αν θα έπρεπε να βάλω ένα τέλος σε όλο αυτόν τον τρόμο. Μα, αυτό θα σήμαινε πως θα έπρεπε να δώσω ένα τέλος στη ζωή μου. Να κόψω ίσως το νήμα με μια γρήγορη κίνηση ή ίσως μια χούφτα από τα χάπια της μαμάς θα έκαναν την δουλειά μου. Κάθε τράνταγμα του κορμιού μου ξεδίπλωνε και ένα διαφορετικό τρόπο τέλους.

Από την άλλη όμως δε μπορούσα να μη σκέφτομαι πως ίσως δε θα έπρεπε να είμαι εγώ που θα έπρεπε να δώσει ένα τέλος στην ζωή. Γιατί αλήθεια λέω πως μ’ αρέσει η ζωή, παρόλη την στραβή πορεία που είχε πάρει η ζωή μου. Μου άρεσαν οι μυρωδιές και οι ήχοι της φύσης, αν έκλεινα τα μάτια μου και παραμέριζα τον πόνο μπορούσα να της νιώσω αμυδρά. Μου άρεσαν τα παιχνίδια στο πάρκο με τους φίλους, που ίσως να ήταν και οι μόνοι που θα συγχωρούσαν την αμαρτία μου. Μου άρεσε το σχολείο και όλα τα χρήσιμα πολεμοφόδια που μας χάριζε η γνώση, στιβαρός στυλοβάτης στην ψυχική μου πτώση. Μου άρεσε αυτό το ξανθό παιδί στην τάξη, που ντρεπόμουν να το αντικρύσω μα ήξερα πως με κοιτάζει κρυφά πίσω από την μικρή του κασετίνα.

Μικρές χαρές που δεν έχουν ιδιαίτερο νόημα και ουσία, όμως, εμένα μου έδιναν δύναμη και κουράγιο. Όχι το αναμενόμενο όμως για να μιλήσω, για να πω όλα αυτά που με πονάνε.

Μα σήμερα, καθώς για πολλοστή φορά σκέφτομαι να δώσω ένα τέλος, αυτές τις μικρές χαρές τις αισθάνομαι πιο έντονα από ποτέ. Και πιστεύω πως δε θα έπρεπε να δώσω τέλος στη δική μου ζωή, ίσως θα έπρεπε στο τέρας που αγκομαχά από πάνω μου. Όταν αποκηρύσσεις την ανθρώπινή σου υπόστασή για να ντυθείς με την προβιά του πιο σκοτεινού εφιάλτη, ίσως, και να μην αξίζει να βλέπεις το φως της μέρας, να μυρίζεις και να ακούς την φύση. 

Καθώς τελείωνε το μαρτύριό μου, αποφάσισα πως αυτή η “δική” του ένοχη χαρά θα ήταν και η τελευταία. Πως θα έπρεπε να κόψω δια παντός τον σαθρό νήμα ζωής του, έτσι ώστε να μπορέσω να ζήσω τη ζωή που μου αναλογεί, μια καλή ζωή, μια φυσιολογική ζωή.

 

 

Αύτη ήταν η συμμετοχή μου στο δρώμενο της Mary Pertax του μπλογκ Γήινη ματιά , "Τα γνωμικά εμπμνέουν #1".

Όλες τις συμμετοχές μπορείτε να τις βρείτε εδώ: "Τα γνωμικά εμπνέουν #1 - λήξη"

Εν αναμονή για το 2ο μέρος του δρώμενου.