Ανείπωτα μυστικά - 8

 

Arecibo message

2. Η υπόστασή μου χανόταν και επανέρχονταν σε κάθε νοητικό ταξίδι που έκανα με την βοήθεια του Μαλαού. Κι αυτός με ακολουθούσε σε κάθε μου βήμα, ένας αθέατος συνοδοιπόρος. Κάθε στοιχείο που έβρισκα τον βοηθούσε να σχεδιάσει την σωστή πορεία μες στο δαιδαλώδεις δίκτυο του Ονειροχρόνου. Με την χρήση ενός πόσιμου σκευάσματος, που δεν έκανα τον κόπο να ρωτήσω τι ήταν, μα πολύ αργότερα όταν πλέον ήταν αργά έμαθα πως ήταν μια ανάμειξη βαρβιτουρικών με εκχυλίσματα lsd, μπόρεσα να μπαίνω κατά βούληση στον Ονειροχρόνο. Έτσι βρισκόμασταν και οι δύο σε μια συνεχή κατάσταση συνείδησης, που μας επέτρεπε να έχουμε άμεση επικοινωνία και αλληλεπίδραση με τις άπειρες πτυχές της δομής του κόσμου. Όλη αυτή η γνώση που αποκόμιζα σε κάθε μου στάση ήταν μοναδική. Ήταν σίγουρα μια δύναμη καταστροφική σε χέρια αδαών. Μα αυτό ήταν κάτι που δε γνώριζα εξαρχής. Όλη αυτή η γνώση επέφερε και τον διχασμό του μυαλού και του κορμιού, επηρεαζόντουσαν και τα δύο από την βίαιη χειραγώγηση που προκαλούσε η παρατεταμένη παραμονή στον Ονειροχρόνο.

Επόμενος σταθμός, σύμφωνα με τους παραποιημένους χάρτες που βρήκα στην καταπακτή, ήταν η Μαυριτανία. Είχα βρεθεί στο οροπέδιο Αντράρ της Σαχάρας, μια αχανή περιοχή που φιλοξενούσε τη δομή Richat ή Μάτι της Σαχάρας, ο Δρ. το χαρακτήριζε ως ένα πολύ σημαντικό κατασκεύασμα που θα μπορούσε να ξεκλειδώσει τα μυστήρια των παράλληλων συμπάντων. Ομόκεντροι δακτύλιοι ιζηματογενών πετρωμάτων σχημάτιζαν αυτό το περίεργα άριστα συμμετρικό κατασκεύασμα. Αυτός ο διαβρωμένος θόλος πρέπει να είχε διάμετρο πάνω από σαράντα χιλιομέτρων. Ξεροκατάπια μιας και θα ‘πρέπε να εξερευνήσω αυτό το θεαματικό εύρημα κάτω από τις αντίξοες συνθήκες της περιοχής, ο καυτός ήλιος και η έλλειψη σκιάς δυσχεραίναν την κατάσταση. 

Ανασύνταξα τις δυνάμεις μου και ξεκίνησα την εξερεύνηση της δομής. Είχα χαθεί διασχίζοντας διαδρόμους με μαγματικά πετρώματα, τα οποία η χρονολογία σχηματισμού τους δε θα μπορούσε να αναλυθεί από κανέναν, ώσπου να καταλάβω τον τρόπο όπου ο ένας δακτύλιος συνδεόταν με τον άλλο. Ένα πανέξυπνο σχέδιο που με την χρήση αλγεβρικών τιμών και διανυσμάτων μπορούσα να βρω την ακριβή τοποθεσία της επόμενης διόδου, μια χρονοβόρα μα απαραίτητη διαδικασία ώστε να βρω το επόμενο στοιχείο. 

Τα εσώτερα τοιχώματα της δομής αποτελούταν από πέτρες ρεολίτη. Με μάγεψε η σχεδόν διαφανή τους σύσταση, ήταν σαν να έβλεπε κανείς έναν μεγαλοπρεπή πίνακα φτιαγμένο από λάβα. Καθώς αγνάντευα το φαντασμαγορικό δημιούργημα μπόρεσα να διακρίνω ένα παράξενο μοτίβο, σχεδιασμένο από την εγκλωβισμένη λάβα. Το μοτίβο σχημάτιζε μία σπείρα που συνεχιζόταν από πέτρα σε πέτρα. Ακολούθησα το μοτίβο για πολλή ώρα, παρατήρησα πως πέρασε συνολικά από τρεις δακτύλιους. Ώσπου έφτασα στο κέντρο της δομής, μια αίθουσα ημικυκλικής κατασκευής. Τα τοιχώματα ήταν κατασκευασμένα από ατόφιο χρυσάφι με ιερογλυφικά σχέδια χαραγμένα επάνω, στο κέντρο της αίθουσας βρισκόταν μια θεόρατη πέτρινη δίφυλλη πόρτα. Το μοτίβο είχε σταματήσει τη διαδρομή του μπροστά σε μια λίθινη λεκάνη. 

Πάνω της είχε χαραγμένες εσοχές που αντιστοιχούσαν σε παλάμες, δεν είχαν όμως καμιά σχέση με ανθρώπινες. Σκέφτηκα πως ίσως ενεργοποιούσε κάποιον μηχανισμό και έτσι προσπάθησα να προσαρμόσω τις παλάμες μου μες τις εσοχές. Όταν τα κατάφερα ένιωσα έναν οξύ πόνο σε όλα μου τα δάκτυλα συγχρόνως. Τα αποτράβηξα ξαφνιασμένος και είδα αίμα να ρέει μες στη λεκάνη και από ‘κει να εισχωρεί, από τον κορμό της λεκάνης, μες στα τοιχώματα. Ως αποτέλεσμα η θεόρατη δίφυλλη πόρτα άρχισε να κινείται με ένα υπόκωφο μουγκρητό, μικρά κομμάτια πέτρας έπεφταν καθώς άνοιγε. 

Όταν η πόρτα άνοιξε τελείως είχα πρόσβαση στην αίθουσα που βρισκόταν από πίσω. Μια αίθουσα με στρογγυλά τοιχώματα με λεία υφή που δεν είχαν καμμιά σχέση με τα ιζηματογενή τοιχώματα της όλης δομής. Στο κέντρο της αίθουσας υπήρχε ένας μεταλλικός θρόνος και περιμετρικά τίποτα άλλο. Δεν ήξερα τι θα μπορούσα να μάθω από αυτήν τη περιοχή, ίσως και να ήταν κάποιο πονηρό τέχνασμα των θεών. Τότε άκουσα αχνά μια φωνή μες στο κεφάλι μου, ήταν αυτή του Δρ. που με παρότρυνε να κάτσω στον θρόνο, όπως και έπραξα. Κάθισα διστακτικά και με φόβο επάνω του, η αίσθηση του κρύου μετάλλου πάνω στο κορμί μου μ’ έκανε να ανατριχιάσω σύγκορμος. 

Τότε δύο μεταλλικές δέστρες με ακινητοποίησαν στον θρόνο, η δίφυλλη πόρτα έκλεισε με τον ίδιο τρόπο που άνοιξε και το θολωτό ταβάνι άρχισε να ανοίγει. Από πάνω μου περιστρεφόταν ένα μηχανικό πλανητικό σύστημα. Τότε κατάλαβα πως η όλη δομή ήταν ένα υπερμέγεθες πλανητοσκόπιο. Ο θρόνος κινήθηκε με έναν περίεργο τρόπο και με τοποθέτησε σε οριζόντια θέση προς το μηχανικό πλανητικό σύστημα και ένα μεταλλικό κράνος συνδεμένο με το σύστημα τοποθετήθηκε στο κεφάλι μου. Το πλανητοσκόπιο ξεκίνησε να γυρίζει με μεγάλη ταχύτητα. Άκουγα τα αθέατα γρανάζια να ζωντανεύουν και να γυρίζουν την κατασκευή. Όλοι οι πλανήτες γύριζαν σε συνάρτηση με το κεντρικό περιστρεφόμενο πλανήτη. Όμως αυτό που έβλεπα δε είχε καμμιά σχέση με το δικό μας σύστημα. Κλεφτά θυμάμαι πως είχα δει μια σχεδιαστική αναφορά του παρόντος συστήματος, κατά τις έρευνές μου, στο αρχαίο αστρονομικό σύγγραμμα Αλμαγέστη. Το σύστημα που κινούταν πάνω απ’ το κεφάλι μου βρισκόταν 65 έτη φωτός μακριά, έδειχνε τον γιγάντιο πλανήτη των θεών που ακολουθεί τις Πλειάδες. 

Ένιωσα ένα τσίμπημα μέσα απ’ το μεταλλικό κράνος και ξαφνικά είδα το πλανητοσκόπιο να γυρίζει και να ευθυγραμμίζετε με τα σχέδια που είχα αποστηθίσει από το αρχαίο σύγγραμμα, ήταν σα να διάβαζε την σκέψη μου. Με το που ευθυγραμμίστηκαν όλοι οι πλανήτες και τα άστρα όλη η αίθουσα άρχισε να αλλάζει μορφή, να ζωντανεύει, το ίδιο και το πλανητοσκόπιο. Με το που ολοκληρώθηκε η μετατροπή είχα την αίσθηση πως αιωρούμουν στο βαθύ σκοτεινό διάστημα. 

Και τότε κατάφερα να δω “από κοντά” τη διαδρομή των Θεών. Από τον μακρινό πλανήτη ένα σκάφος με μορφή μετεωρίτη έφυγε και περνώντας μέσα από μαύρες τρύπες έφτασε στο δικό μας σύστημα και στον δικό μας πλανήτη. Το είδα να πέφτει στους αρχέγονους πάγους της Ανταρκτικής και εκεί να δημιουργείτε μια υπόγεια πολιτεία από το πουθενά. Είδα την γέννηση της Ατλαντίδας, που είχε τον ίδιο σχηματισμό με τη δομή που βρισκόμουν τώρα, και της Λεμουρίας. Την γέννηση υπόγειων και υποθαλάσσιων πολιτισμών, την γέννηση ουράνιων πολιτισμών και την γέννηση ενός τεράστιου στερεού θόλου πάνω από την ατμόσφαιρα της γης. 

Η προβολή σταμάτησε εντελώς απότομα, το πλανητοσκόπιο καλύφθηκε από τον θολωτό τοίχο και ο μεταλλικός θρόνος επανήλθε στην όρθια θέση του αποδεσμεύοντάς με. Όταν όλα επανήλθαν στην αρχική τους μορφή και θέση παρατήρησα ένα χαρτί να πέφτει πάνω από το θολωτό ταβάνι. Το έπιασα όταν σταμάτησε η πτώση του δίπλα στα πόδια μου και προσπάθησα να το διαβάσω. Είχε γραμμένο με δυσανάγνωστα γράμματα μια αλληλουχία αριθμών και γραμμάτων που παρέπεμπαν σε συντεταγμένες. Αυτές ήταν, όπως κατάφερα να δω: 38° 41′ 28″ N, 9° 25′ 52″ W. 

Ο Δρ. με επιτυχία αποκρυπτογράφησε τις συντεταγμένες και με την βοήθεια του άγνωστου υγρού σκευάσματος και του Μαλαού μεταφέρθηκα στον επόμενο προορισμό μου, το Στόμα του Διαβόλου στην Πορτογαλία. 

Έπρεπε να παλέψω με τα άγρια κύματα και να αποφύγω με νύχια και με δόντια την τυχόν θανάσιμη επαφή με τους αιχμηρούς βράχους, το γνώριζα πως βρισκόμουν σε φάση ονειρέματος μα σίγουρα ένας επικείμενος θάνατος σ’ αυτή τη φάση θα επέφερε και τον πραγματικό μου θάνατο. Κατάφερα να περάσω το χάσμα που βρίσκεται στους βράχους και να μπω στη σπηλιά πίσω απ’ το στόμα του διαβόλου. 

Εκεί βρήκα μια αμμουδερή παραλία, φωτιζόταν ελάχιστα και μόνο κατά τη διάρκεια της ημέρας απ’ το ελάχιστο φως που κατάφερνε να περάσει από το χάσμα. Καθώς εξερευνούσα την παραλία, σε μια σκοτεινή γωνιά της σπηλιάς εντόπισα έναν σκελετό. Σίγουρα δεν ήταν απόλυτα ανθρώπινος, η μορφολογία του έμοιαζε σαν κάποιο ανθρώπινο υβρίδιο. Αν ήταν ζωντανός κανείς δε θα μπορούσε να καταλάβει τη διαφορά, μα τώρα μπορούσα να εντοπίσω τις διαφορές, στα υπερμεγέθη άκρα του με παραμορφωμένα στελέχη και στο διογκωμένο κρανίο του. Ο σκελετός ήταν καλυμμένος με μια φθαρμένη μαύρη ρόμπα και το κρανίο του καλύπτονταν από ένα ξύλινο τριγωνικό καπέλο. Πάνω στο καπέλο ήταν χαραγμένο ένα σύμβολο, μια σφαίρα μέσα σε μια άλλη σφαίρα και γύρω τους ένα φωτοστέφανο. Υπέθεσα πως έβλεπα μπροστά μου ένα είδος αρχαίου ιερέα, μάλλον τον ιερέα των Θεών, τον ιερέα της Αόρατης Εκκλησίας ίσως. 

Στο σκελετωμένο χέρι του κρατούσε ένα βιβλίο, ήταν επενδυμένο με ανθρώπινο δέρμα όπως φαινόταν. Προσπάθησα να το απεγκλωβίσω από το παράδοξα δυνατό κράτημα του χεριού. Όταν το έπιασα στα χέρια μου ένα αίσθημα αποστροφής και αηδίας μου δημιουργήθηκε, η επένδυση του βιβλίου με έκανε να νομίζω πως είχα στα χέρια μου κάποιον νεκρό άνθρωπο. Στο εσωτερικό του υπήρχαν κείμενα σε κάθε γνωστή και άγνωστη διάλεκτο, απόκοσμα σχέδια και γκραβούρες συμπλήρωναν την κάθε σελίδα. Δεν είχαν συνοχή μα ούτε και συνέχεια, σκόρπιες λέξεις μόνο, σαν κείμενο που έχει υπαγορευτεί από κάποια προανθρώπινη διάνοια. Καθώς γύριζα τις σελίδες, μία προς μία, ένα περίεργο βουητό άρχισε να σχηματίζεται. Ένα βουητό που δυνάμωνε σε κάθε γύρισμα της σελίδας, ένα βουητό που θύμιζε ήχο από ουράνιες τρομπέτες. 

Προς το τέλος του βιβλίου ο ήχος από τις τρομπέτες είχε μετατραπεί σ’ έναν εκκωφαντικό θόρυβο που έσειε το έδαφος και έκανε την σπηλιά να καταρρέει σταδιακά. Δε μπορούσα όμως να εγκαταλείψω ακόμα, τουλάχιστον αυτό μου έλεγε τηλεπαθητικά ο Δρ. μέσω του Μαλαού. Είχα σχεδόν δει όλο το βιβλίο, τα δυσοίωνα σχέδια και οι γραφές θα έμεναν για πάντα αποτυπωμένα στο μυαλό μου, ώσπου στην τελευταία του σελίδα είδα στίχους γραμμένους με αίμα. Εκείνη τη στιγμή δε μπορούσα, ούτε είχα τις γνώσεις, να το μεταφράσω. Όμως προσπάθησα να το απαγγείλω όπως μπορούσα και γρήγορα, μιας και η σπηλιά δε θα άντεχε για πολύ ακόμα. Το είπα και τότε τον εκκωφαντικό ήχο από τις τρομπέτες διαδέχθηκε ένας άλλος ήχος. Ένας ήχος που παρέπεμπε σε σήμα ή σινιάλο που εξέπεμπε για ένα λεπτό περίπου προτού σταματήσει τελείως απότομα. 

Οι ικανότητες του Δρ. ήταν αξιοθαύμαστες και δε μπορούσα να καταλάβω από που πήγαζαν. Ζήλευα όλη αυτή τη γνώση και ήθελα κι εγώ να την αποκτήσω με κάποιο τρόπο. Σαν να με άκουσε μου υποσχέθηκε πως σαν τελείωνα την αναζήτησή μου οι δυνατότητες του μυαλού μου θα επεκτείνονταν και οι γνώσεις του θα γινόντουσαν δικές μου. Μπορούσε και να το έλεγε ως κίνητρο μα εγώ εκείνη τη στιγμή το πίστεψα και η θέλησή μου να ολοκληρώσω την αναζήτησή μου μεγάλωσε. Κατάφερε για ακόμη μια φορά να αποκρυπτογραφήσει εκείνο το περίεργο ηχητικό σινιάλο που είχα ακούσει στη σπηλιά. Ήταν ένα WOW σήμα που αποκάλυπτε συντεταγμένες που βρισκόταν η Αόρατη Εκκλησία και τα διάφορα παραρτήματά της. Ήταν ένα σήμα που ερχόταν από τα βάθη του διαστήματος και συγκεκριμένα από τον πλανήτη των Θεών, τον Αλτεμπαράν. Όλα αυτά ερχόταν σε αντίθεση με το παράδοξο του Φέρμι, γιατί μόλις είχαμε λάβει ένα ηχητικό σινιάλο από έναν εξωγήινο πολιτισμό και σύμφωνα με τα ως τώρα στοιχεία αυτοί είχαν φτάσει ως τον πλανήτη μας.

Συνεχίζεται...