Η παράδοξη υπόθεση των αρτίστικ δολοφονιών - 6

Zdzislaw Beksinski, http://www.lazerhorse.org/2013/05/12/terrifying-visions-hell-murdered-polish-painter/

6.

Οι ίδιες και ίδιες εικόνες με κατατρώνε. Δεν μπορώ να ηρεμήσω μα ούτε και να συγκεντρωθώ στην υπόθεση. Η ίδια μορφή, αυτή η τόσο οικεία, με στοιχειώνει. Το πρόσωπο του άλλες φορές είναι θαμπό στα όνειρα μου και άλλες έχει την μορφή του σχεδίου του Μινώταυρου από το ημερολόγιο της Ντάριας, όμως όλο το σουλούπι και οι κινήσεις του θυμίζουν τις δικές μου. Τον βλέπω να κάνει αποτρόπαιους φόνους, ακρωτηριασμούς και εγώ να παραμένω θεατής σ' ένα φρικιαστικό Γκραν Γκινιόλ, χωρίς να έχω την παραμικρή εξουσία πάνω στο ίδιο μου το κορμί. Τον βλέπω στην συνέχεια να μου μιλάει, όμως να μην μπορώ να τον ακούσω μήτε να ξυπνήσω, γαμώτο. Τον βλέπω να με ξεσαρκίζει και να μην μπορώ ούτε καν να αντιδράσω. Το κορμί μου όλο εσωτερικά είναι τεχνητό με μηχανικά κινούμενα μέλη και νεύρα οπτικών ινών να το περικλείουν και αυτός να συνεχίζει χωρίς κανέναν δισταγμό. Μόνο σαν ξυπνάω μπορώ να νιώσω ένα κάποιο είδος ανακούφισης, μέχρι την επόμενη φορά. Τα φάρμακα φυσικά δεν βοηθάνε την κατάσταση αντιθέτως τον κάνουν ακόμα πιο ζωντανό, τον φέρνουν ακόμα πιο κοντά, όμως αυτή την στιγμή δεν υπάρχει άλλη λύση πρέπει να τελειώνω με αυτήν την καταραμένη υπόθεση πριν να είναι πολύ αργά, πριν χάσω εντελώς τα λογικά μου.

___________________________

Πρέπει να οργανώσω πολύ προσεκτικά τα επόμενα μου βήματα. Νιώθω πως πλέον είμαι αρκετά κοντά στο να καταλάβω για πιο λόγο γίνονται αυτά τα απεχθή εγκλήματα, όμως δεν μπορώ να καταλάβω προς τι όλη αυτή η κωλυσιεργία από τους συναδέρφους μου. Απ' όταν ανέλαβα προσωπικά την υπόθεση και με τις πληροφορίες και τα στοιχεία που έχω αποκομίσει, οι πάντες στο τμήμα με κοιτάνε με καχυποψία. Έτσι νομίζω δηλαδή. Ο κακός ύπνος και το περίεργο μείγμα φαρμάκων, που αναγκαστικά παίρνω, ίσως μου δημιουργεί παραισθήσεις. Από την άλλη όμως πόσο έξω μπορεί να πέφτω.

Πέμπτη,  6 Γενάρη 2001, 08:25πμ

Βρήκα έναν φάκελο κάτω από την πόρτα, δεν είχε τίποτα γραμμένο επάνω του παρά μόνο το επίθετό μου με κεφαλαία γράμματα. Δεν τον άνοιξα γιατί δεν είχα χρόνο, σήμερα θα πήγαινα από το τμήμα, με είχαν ειδοποιήσει πως ο αρχηγός ήθελε να μου μιλήσει. Το δίπλωσα και το έβαλα στην εσωτερική τσέπη του σακακιού μου. Σε όλη την διαδρομή αναρωτιόμουν τι να με ήθελε, ίσως να ήταν επειδή είχα ξεχάσει να του δώσω αναφορά, αυτή η υπόθεση με έχει συνεπάρει ολοκληρωτικά. Καθώς έμπαινα στο γραφείο του η απότομη στάση του σίγουρα δεν προμήνυε κάτι καλό. Με έβαλε να καθίσω απέναντί του και παρέμεινε αμίλητος, με ένα τσιγάρο στο στόμα του, να σκαλίζει κάτι φακέλους στο γραφείο του. Παρέμεινα να εξερευνώ με το βλέμμα μου το καταθλιπτικό, από κάθε άποψη, γραφείο του. Ήταν σκοτεινό και η λάμπα πυρακτώσεως σίγουρα δεν βοηθούσε στο επαρκή φωτισμό, όλη η διαρρύθμιση δε έμοιαζε να ξεθάφτηκε από κανένα ξεχασμένο χρονοντούλαπο. Δεν μου άρεσε που βρισκόμουν εκεί, είχα σημαντικότερα πράγματα να κάνω και αυτός ο μπάσταρδος δεν λέει να μιλήσει. Ξαφνικά σταμάτησε να κάνει το οτιδήποτε και με κοίταξε.

"Λοτρέκ, πως προχωράει η υπόθεση;", μου είπε με εκείνον τον απότομο και άξεστο τρόπο του.

Του ανέφερα, όσο εκτενέστερα γινόταν, όλη την πορεία μου και ο, τι είχα καταφέρει να βρω καθώς και τις επόμενες μου κινήσεις. Δεν πήρα καμιά απάντηση. Τράβηξε μια μεγάλη τζούρα και φύσηξε τον καπνό προς το μέρος μου, ήταν αυτά τα παιδαριώδη παιχνίδια εξουσίας που τα εκτελούσε με τόση μαεστρία.

"Ωραία. Κοίτα να δεις, τις τελευταίες μέρες πολλοί μου έχουν κάνει παράπονα για 'σένα".

"Ποιοι είναι αυτοί οι πολλοί;"

"Δεν σου πέφτει λόγος!", είπε σχεδόν φωνάζοντας και συνέχισε με πιο ήπιο τόνο. "Πιστεύω πως αυτή η υπόθεση σε έχει κουράσει, ίσως να πρέπει να ξεκουραστείς".

"Μα αρχηγέ δεν γίνεται αυτό, είμαι τόσο κοντά".

Χτύπησε το χέρι του στο γραφείο και σηκώθηκε όρθιος.

"Αυτό δεν είναι παράκληση, είναι διαταγή. Παρέδωσε το σήμα και το όπλο σου, από σήμερα είσαι σε διαθεσιμότητα".

Η στάση του δεν σήκωνε αντιρρήσεις. Σηκώθηκα έντονα νευριασμένος και έβγαλα το σήμα και το όπλο μου και τα πέταξα μπροστά του στο γραφείο, το όπλο που είχα αποκομίσει από την επιδρομή μου στο διαμέρισμα του Λεόν το είχα κρατήσει, μπορεί να χρειαζόταν. Ήθελα να τον ρωτήσω τόσα πράγματα που μου ερχόντουσαν στο μυαλό την ώρα που στην ουσία παρέδιδα τα όπλα. [Τι θα γινόταν τώρα με την υπόθεση; Είχα δώσει τόσα πολλά απ' τον εαυτό μου. - Τι θα γινόταν με το μυστήριο των αρτίστικ δολοφονιών, θα το αποσιωπούσαν ώσπου να ξεχαστεί, ή μάλλον ως την επόμενη δολοφονία; Ίσως και να μην έδιναν τόσο βάση γιατί το θύμα ήταν ένα κορίτσι χωρίς παρελθόν, χωρίς ρίζες και χωρίς μέλλον.]

Δεν μπορούσα να τα παρατήσω, όχι ακόμα. 

Σάββατο, 8 Γενάρη 2001, Kreuzberg, Βερολίνο

Με την πρώτη διαθέσιμη πτήση έφτασα στο Βερολίνο, με τις πυραυλικές πτήσεις πλέον έφτανες σε τρεις ώρες, αν φυσικά δεν σε έπιανε ίλιγγος ή ναυτία από την ταχύτητα. Είχα να έρθω εδώ στην ουσία απ' το '77, όταν έκανα το χωροχρονικό μου ταξίδι για να βρω στοιχεία για την Ραμόνα. Τα πάντα είχαν αλλάξει, μάλλον προς το χειρότερο. Η έλευση την νέας χιλιετίας έφερε πολλές αλλαγές, ιδιαίτερα τεχνολογικές. Το Βερολίνο ως πρωτεύουσα του πρόωρου εκσυγχρονισμού είχε φτάσει στο ζενίθ, οχήματα που κινούταν στον αέρα πάνω σ' ένα αόρατο χαλί, κτίρια αιωρούμενα με ειδικούς προωθητήρες ώστε να βρίσκονται λίγο πιο πάνω από την στρατόσφαιρα - (λόγω της μόλυνσης οι έχοντες την οικονομική δυνατότητα έμεναν σ' αυτές τις υπερπολυτελείς και βιώσιμες κατοικίες) - ανθρωποειδή κατασκευάσματα υπήρχαν για να εκπληρώσουν την οποιαδήποτε ανάγκη ή επιθυμία, η εξέλιξη των εμφυτευμάτων δε εδώ είχε περάσει σε άλλο επίπεδο ώστε να καλύπτει όλα τα περίεργα γούστα για αλλαγή. Στην κυριολεξία επικρατούσε μια χαώδη κατάσταση. Προσπαθούσα να ανασύρω από την μνήμη μου που ακριβώς βρισκόταν ο περίεργος ναός της Ραμόνας.

Για άλλη μια φορά κατάφερα να βρω εκείνο το σκοτεινό αδιέξοδο, φυσικά με ταλαιπώρησε μιας και όλα τα σημεία κλειδιά που με διευκόλυναν στην εύρεση του είτε ήταν κλειστά, είτε δεν υπήρχαν. Με την βοήθεια των μπλε εμφυτευμάτων των ματιών μου είδα μπροστά μου την αχρεία πόρτα του Καυκασιανού κέντρου αυτοκτονίας ή καλύτερα του διεστραμμένου ναού της Ραμόνας Στόουν. Μπροστά από την επιβλητικά τερατώδη πέτρινη πόρτα υπήρχε μια ανανεωμένη έκδοση του περίεργου φύλακα. Έπρεπε να κινηθώ πολύ προσεκτικά στην συνέχεια, έπρεπε να ενσωματωθώ με το περίεργο πλήθος του ναού. Κρύφτηκα πίσω από ένα πλαστικό δοχείο, είχε μια επιγραφή που έγραφε: "ΤΟΞΙΚΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΑΠΟΒΛΗΤΑ". Δεν ήθελα να φανταστώ από που ακριβώς προέρχονταν τα συγκεκριμένα απόβλητα.

Μετά από λίγο είδα δύο άτομα, φορούσαν μαύρες ολόσωμες ρόμπες και κουκούλα κάλυπτε το πρόσωπο τους, να φτάνουν μπροστά από τον φύλακα και να λένε το σύνθημα για να περάσουν την επιβλητική πόρτα. Για καλή μου τύχη ήμουν αρκετά κοντά ώστε να κρυφακούσω το σύνθημα, ήταν ειπωμένο σε παράξενη διάλεκτο όμως τα εμφυτεύματα μου μπόρεσαν να το μεταφράσουν: "Ο ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΣ ΖΕΙ". Πάλι ο Μινώταυρος, μα πως γινόταν να συνδέεται με τα πάντα δεν μπορούσα ακόμα να το καταλάβω. Όταν άνοιξε η πόρτα για να περάσουν τα δύο μασκοφορεμένα άτομα ακούστηκε ένα φρικιαστικό μουρμουρητό από μέσα, σαν να γινόταν μέσα κάποια περίεργη λειτουργία. Έπρεπε να μπω μέσα, το μόνο που μου έλειπε για να το πετύχω ήταν να βρω μια μαύρη ρόμπα όμοια με 'κείνη που φορούσαν αυτοί που μπήκαν προ λίγο μέσα στον ναό. Για καλή μου τύχη αυτή η προσέλευση πιστών δεν είχε ακόμα τελειώσει. Είδα έναν μασκοφορεμένο άτομο να πλησιάζει, έπρεπε να κινηθώ τώρα γρήγορα και αθόρυβα. Τον πλησίασα από πίσω χωρίς να με αντιληφθεί και με μια ακαριαία κίνηση στο πίσω μέρος του κεφαλιού του τον έριξε αναίσθητο στο πλακόστρωτο σοκάκι. Τράβηξα το κορμί του στην άκρη, πίσω από τον πλαστικό κάδο, φόρεσα την μαύρη ρόμπα και κάλυψα το πρόσωπο μου με την κουκούλα. Πλησίασα τον φύλακα και σταμάτησα μπροστά του. Με σκάναρε από πάνω ως κάτω και ύστερα με ρώτησε για το συνθηματικό, ειπωμένο και πάλι στην ίδια διάλεκτο. Προσπάθησα να το αναπαράγω όσο πιο πιστά γινόταν. Ύστερα από κάποιους μηχανικούς θορύβους ο μηχανικός φύλακας ενέκρινε την είσοδο μου και με μια εντολή άνοιξε διάπλατα η πόρτα μπροστά μου.

Ο ναός στο εσωτερικό του ήταν κατασκευασμένος με τις πιο σύγχρονες αρχιτεκτονικές μεθόδους. Μπροστά από την κεντρική είσοδο δέσποζε ένα άγαλμα που μάλλον αναπαριστούσε την Ραμόνα. Τέσσερις δαιδαλώδεις πέτρινες σκάλες ξεκινούσαν από το σημείο του αγάλματος και πήγαιναν προς αδιευκρίνιστες κατευθύνσεις. Όλο το μέρος είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον μου τρομερά και ήθελα να το εξερευνήσω ολάκερο, όμως για τώρα έπρεπε να βρω το ακριβές σημείο όπου γινόταν η μάζωξη των πιστών. Συγκέντρωσα τις αισθήσεις μου και προσπάθησα να εντοπίσω τον προορισμό της περίεργης ψαλμωδίας. Ερχόταν από τους επάνω ορόφους. Πήρα την μοναδική σκάλα που φαινόταν πως οδηγούσε στα πάνω πατώματα του κτιρίου, οι άλλες πηγαίναν είτε κάτω είτε για έναν περίεργο λόγο οριζόντια, και ευελπιστούσα να είχα πάρει την σωστή επιλογή.

Για καλή μου τύχη επέλεξα σωστά. Το τέρμα της σκάλας με έβγαλε μπροστά σε μια αχανή σάλα, ήταν γεμάτη με αμέτρητο κόσμο, όλοι φορούσαν μαύρους μανδύες και είχαν σκεπασμένα με κουκούλα τα κεφάλια τους, τέρμα μπροστά διακρινόταν μια εξέδρα. Έβαλα σε λειτουργία την συσκευή καταγραφής. Η περίεργη ψαλμωδία ακουγόταν αρμονικά απ' όλους σαν μια φωνή. Αναμίχθηκα με τους υπόλοιπους πιστούς και προσπάθησα να φτάσω μπροστά, κοντά στην εξέδρα. Ξαφνικά το περίεργο μουρμουρητό σταμάτησε και όλοι οι πιστοί ύψωσαν το κεφάλι τους προς την εξέδρα. Το σήκωσα και εγώ για να δω αυτοπροσώπως την Ραμόνα. Δεν ήμουν καθόλου έτοιμος για αυτό το κατασκεύασμα που έβλεπα και ονομαζόταν Ραμόνα Στόουν.

Ολόκληρο το κορμί της αποτελούνταν από μηχανικά μέρη, κάποια είχαν καλυφθεί με τεχνητό δέρμα και σε κάποια άλλα φαινόντουσαν οι μηχανικοί νευρώνες και τένοντες. Στον στήθος της φορούσε ένα μαύρο ύφασμα, σαν γιλέκο, που μάλλον εκτελούσε χρέη αλεξίσφαιρου. Ομοίως η αλεξίσφαιρη μάσκα που φορούσε στο πρόσωπο αντανακλούσε όλο το φως της αίθουσας πάνω στα πρόσωπα των πιστών. Αφού αυτοσυστήθηκε στο πλήθος των πιστών ξεκίνησε να λέει ένα είδος προσευχής.

"Μείνετε πιστοί στο σκοτάδι του μέλλοντος. Απομακρυνθείτε από το φως. Καθίστε σφιχτά στις γωνιές σας και μην πείτε σε κανέναν Ψεύτη Θεό τα σχέδια σας. Αν δεν μπορούμε να ελέγξουμε την αυριανή ομίχλη, αν δεν μπορούμε να ελέγξουμε τον διαδικτυακό ιστό που υφαίνουμε, αν δεν μπορούμε να ελέγξουμε το πεπρωμένο μας, η ζωή μας θα χαθεί και κάθε κίνηση θα είναι αβέβαιη. Πρέπει να μείνουμε πιστοί στο σκοτάδι του μέλλοντος και να διορθώσουμε κάθε τι διαταραγμένο και κίβδηλο. Να κάψουμε και να εξαγνίσουμε όλα τα ίχνη των παλιών ανθρώπων. Στον σημερινό δικό μας κόσμο, μόνο εμείς που έχουμε τον έλεγχο των πάντων μπορούμε να ζήσουμε χωρίς φόβο. Πρέπει να ακολουθήσουμε το σχέδιο". 

Ένα ρίγος διαπέρασε την ραχοκοκαλιά μου και ένα αίσθημα φόβου και αποτροπής με συνεπήρε. Τι ήταν αυτό που άκουσα; Το παραλήρημα της Ραμόνας δεν είχε τελειωμό, αν μπορούσα θα έβαζα ένα τέρμα σ' όλη αυτήν την τρέλα εδώ και τώρα. Ξαφνικά επικράτησε μια τρομακτική ησυχία στην αχανή σάλα, προσπάθησα να παραμείνω υπό την σκιά της κουκούλας όσο πιο πολύ γινόταν.

"Εσύ, ξένε ανάμεσα μας. Τι γυρεύεις εδώ;". Άκουσα την Ραμόνα να φωνάζει και τρομοκρατήθηκα. Σήκωσα δειλά το κεφάλι μου και την είδα, εκεί, πάνω στην εξέδρα να με δείχνει με το τεντωμένο μηχανικό της χέρι. Ξαναφώναξε ακριβώς τα ίδια λόγια και έδωσε μια εντολή ειπωμένη στην παράξενη διάλεκτο για να με πιάσουν. Προσπάθησα να ξεφύγω από το πλήθος των πιστών όμως οι προσπάθειες μου ήταν άκαρπες. Τρία άτομα με έπιασαν από τα χέρια και ένα δυνατό χτύπημα στο κεφάλι με έθεσε αναίσθητο στο έλεος τους.  

___________________________

Ξύπνησα και ήμουν δεμένος πάνω σε μια καρέκλα να κοιτάω κάτι περίεργες κυλινδρικές κατασκευές. Έμοιαζαν σαν μεγάλοι κλίβανοι, ένας κυλινδρικός διάδρομος γεμάτος αίματα μαρτυρούσε το αποτρόπαιο των πράξεων που λάμβαναν πράξη εδώ. Πρέπει να βρισκόμουν στον φημισμένο χώρο των ιεροτελεστικών αποσυνθέσεων. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως όλα θα τελείωναν τόσο άδοξα, μακάρι να μην είχα παρακούσει την εντολή του αρχηγού.

Άκουσα την πόρτα που βρισκόταν από πίσω μου να ανοίγει. Δεν μπορούσα να δω ποιος ήταν, άκουγα και ένιωσα μόνο την βαριά μεταλλική του ανάσα στο σβέρκο μου.

"Ώστε με βρήκες τελικά;", άκουσα την φωνή να λέει. Όταν ρώτησα ποιος στο διάολο ήταν από πίσω μου, με αργά βήματα μπροστά μου εμφανίστηκε η Ραμόνα αυτοπροσώπως. Μα τι εμφυτεύματα χρησιμοποιούσε και είχε αλλάξει έτσι την φωνή της;

"Χμ…έχεις τσαγανό εσύ, το παραδέχομαι", μου είπε με την κανονική της φωνή τώρα.

"Με την επιμονή σου να σκαλίζεις αυτά που δεν σε αφορούν θα το φας το κεφάλι σου κε. Λοτρέκ".

Την κοίταξα με ένα βλέμμα όλο έκπληξη.

"Τι με κοιτάς έτσι. Νομίζω πως έμαθες απ' τον Λεόν πως ο Μινώταυρος τα γνωρίζει όλα επομένως και όλοι εμείς που είμαστε συνδεδεμένοι μαζί του".

"Μαλακίες! Τότε πως και σου πήρε τόσο πολύ για να με ανακαλύψεις;". Έμεινε άναυδη.

"Παραδέξου το Ραμόνα, ξεστράτισες και ο ίδιος σου ο αρχηγός σ' έχει παρατήσει έρμαιο. Βλέπεις η γλώσσα του Λεόν πάει ροδάνι".

Είδα η στάση του κορμιού της να αλλάζει και να χάνει την πρότερη πυγμή της, μάλλον κάποιος είδος δυσλειτουργίας των κυκλωμάτων της. Είχα καταφέρει να λύσω εν μέρη τα δεσμά μου και ήμουν έτοιμος να εκμεταλλευτώ την αδυναμία της.

"Πες μου τι ακριβώς έγινε με την Ντάρια;"

"Η Ντάρια θα έθετε τις βάσεις για την επέλαση της νέας εποχής. Η Ντάρια θα ήταν το τελευταίο έργο επίδειξης ή έτσι νομίζαμε αρχικά".

"Ποιος είναι ο ρόλος σου σε όλη αυτήν την θηριωδία;". Το γνώριζα πως έπαιζα με την τύχη μου, θα μπορούσε να ανακάμψει από στιγμή σε στιγμή, όμως έπρεπε να της αποσπάσω μια τρανταχτή ομολογία.

"Κάποτε ήμουν η Ραμόνα Στόουν, τώρα είμαι μια θλιβερή απομίμηση της. Ξεκίνησα ανέμελη, χωρίς εχθρούς μα και χωρίς φίλους ως καλλιτέχνης του δρόμου. Το σπίτι μου βρισκόταν σε μια υπόγεια και υγρή σήραγγα. Η ζωή μου πέρναγε μια κρίση, ώσπου ήρθε αυτός, τόσο όμορφος και τόσο σκοτεινός. Μου έδειξε τον τρόπο να ζήσω αιώνια και να αλλάζω το ρου των πραγμάτων. Όμως σαν του έδωσα όλο μου το είναι αυτός εξαφανίστηκε, προσπάθησα να τον βρω, να τον δω. Κατάφερα να τον βρω και να του ρίξω μια τελευταία ματιά, τώρα όμως δεν ξέρω τι θα απογίνω. Ελέγχει το κορμί μου, ελέγχει το μυαλό μου, ελέγχει τις πράξεις μου".

Με ένα ξαφνικό τικ του κεφαλιού της επανήλθε στην επιφάνεια η παλιά Ραμόνα. Εκείνη την στιγμή κατάφερα και εγώ να λύσω τελείως τα δεσμά μου, σηκώθηκα απ' την καρέκλα και την έπιασα με όλη μου την δύναμη, έπρεπε να μάθω περισσότερα πριν να είναι αργά.

"Το κόκκινο βιβλίο, που είναι;"

"Κε. Λοτρέκ, με απογοητεύεται, νόμιζα πως δίνεται βάση σε όλα τα στοιχεία σας". Με κούραζαν αυτές οι αινιγματικές της προτάσεις. Την ταρακούνησα και της φώναξα: "Πες μου που είναι!'

"Μα, σου είπα ήδη". Το κεφάλι της έκανε ένα ακόμα απότομο τικ και καπνοί άρχισαν να βγαίνουν απ' τα κυκλώματα του εγκεφάλου της.

"Ο Μινώταυρος ποιος είναι;"

"Ένα άτομο που χάνει το όνομα του αισθάνεται άγχος, ένα άτομο που χάνει την υπόσταση του αισθάνεται χαμένο. Μάθε κε. Λοτρέκ να ακούς την φωνή σου". Δεν μπορούσα να καταλάβω τίποτα.

Το κεφάλι της Ραμόνας συσπάστηκε αριστερά δεξιά με υπερβολική ταχύτητα και στην συνέχεια τέθηκε εκτός λειτουργίας. Ποιος την είχε θέσει εκτός και το κυριότερο γιατί; Άφησα το μεταλλικό κορμί της στο πάτωμα και έφυγα μέσα απ' τον απεχθή ναό. Είχα αρκετά στοιχεία ώστε να κλείσω μια για πάντα αυτό το τερατούργημα. 

Συνεχίζεται...