Η παράδοξη υπόθεση των αρτίστικ δολοφονιών - 7

Sacred Secret by Bruno Garcia

7.

Κυριακή, 9 Γενάρη 2001, Βερολίνο, κάπου στον δρόμο Kurfürstendamm

 

 

Το κεφάλι μου έβραζε σαν καζάνι, το στομάχι μου χτύπαγε σαν πολεμικό ταμπούρλο και το στόμα μου ήταν ξηρό με μια αηδιαστική επίγευση να ανακινείτε μέσα του. Μου ερχόταν να βάλω βαθιά το δάκτυλο στον λαιμό μου και να προκαλέσω εμετό, ως μια ανέλπιδη προσπάθεια να καθαρίσω, μα και πάλι το ήξερα πως δεν θα κατάφερνα τίποτα. Κάπως έπρεπε να αναδιοργανώσω τις σκέψεις μου. Δεν γνώριζα πως θα κινηθώ στην συνέχεια, αυτή η υπόθεση είχε γεμίσει το κεφάλι μου με γρίφους - γρίφους που δεν είχαν λύση ή τουλάχιστον εγώ δεν μπορούσα να βρω καμία. Έπρεπε να ξαποστάσω λίγο και να καθαρίσω το μυαλό μου και τις σκέψεις μου. Προχώρησα στον κεντρικό δρόμο του Kurfürstendamm με την ελπίδα να βρω κάποιο μπαρ. Ο δρόμος ήταν γεμάτος νέον επιγραφές, είχε γεμίσει ο τόπος γραφεία που πραγματοποιούσαν τις κατάλληλες διαδικασίες - όχι πάντα με νόμιμο τρόπο, ώστε κάποιος να μπορέσει να πάρει σειρά για να μετατρέψει το κορμί του ή να βάλει βελτιωτικά εμφυτεύματα, όλα φυσικά υπό την αιγίδα της εταιρίας "De-construct Inc.". Βέβαια πολλά ανθρωποειδή ανδρείκελα έκαναν την εμφάνιση τους για να προωθήσουν το παράνομο εμπόρευμα τους που περιελάμβανε: φτηνές λύσεις εμφυτευμάτων και βελτιωτικών από ανώνυμες και αμφιβόλου προέλευσης τεχνικές εταιρίες που ξεπετάχτηκαν σαν μανιτάρια, φτηνά ναρκωτικά με καταστροφικές, πέραν του κανονικού, συνέπειες και τσιπς εικονικής πραγματικότητας - τα οποία ήταν ειδικά διαμορφωμένα να προσφέρουν σε εύπορους πελάτες ένα παραπλήσιο τριπάρισμα χωρίς τις καταστροφικές συνέπειες των ναρκωτικών. Γυναίκες και άντρες τεχνητοί και μη καραδοκούσαν στις σκοτεινές γωνίες για να κάνουν με οποιοδήποτε τρόπο ευτυχισμένο τον κάθε επίδοξο πελάτη.Ο κόσμος κινιόταν με γρήγορους ρυθμούς έχοντας αποκτήσει μια χονδροειδή απάθεια στο πολύχρωμο τσίρκο που εξελισσόταν μπροστά στα μάτια του.

Μετά από αρκετή ώρα βρήκα το μέρος που χρειαζόμουν, τον δικό μου ναό που θα μου χάριζε αυτό το πολυπόθητο μούδιασμα του εγκεφάλου. Το μπαρ "Happy Strudel" ήταν ασφυκτικά σφηνωμένο ανάμεσα σε πολύχρωμα - γεμάτα ιδεολογικά γκράφιτι και τρισδιάστατα ζωντανά πόστερ, κτίρια. Στην πόρτα καθόταν ένα υπερμεγέθης ρομποτικός φύλακας. Ζήτησε, ως διαπιστευτήριο για την είσοδο, μια σταγόνα αίμα - ήταν ένας ευφυής τρόπος για να αποφεύγονται οι φασαρίες - το DNA κατοχυρωνόταν στην βάση δεδομένων. Απ 'όταν είχαν ξεσπάσει οι διαμαρτυρίες και οι καταστροφές απ' τους νέο-εξτρεμιστές, είχε θεσπιστεί αυτό το μέτρο ως μέτρο καταπολέμησης της ανομίας. Αν φυσικά είχα γνώμη σ' όλο αυτό, σίγουρα ήταν ένα υποχθόνιο μέσο ελέγχου το οποίο έπρεπε να τεθεί σε καταστολή. Φυσικά και δεν έδωσα τον οβολό που ζητούσε. Τα εμφυτεύματα που είχα μου έδωσαν σαφείς οδηγίες απενεργοποίησης του συγκεκριμένου μοντέλου, ένα άμεσο και δυνατό χτύπημα ακριβώς στο κέντρο του κεφαλιού του μεταλλικού ντενεκέ θα έκανε την δουλειά. Αφού τέθηκε προς το παρόν σε αδράνεια πέρασα τις διπλές, επενδυμένες με μωβ βελούδο, πόρτες. Στο μπαρ μέσα επικρατούσε χαμός και η διπολική του διακόσμηση ζάλιζε τον αμφιβληστροειδή μου που προσπαθούσε με λαιμαργία να αποτυπώσει όλα αυτά που εξελίσσονταν. Η διακόσμηση ήταν μια παράξενη μίξη ενός ξεπεσμένου μπαρ πρότερης δεκαετίας μπολιασμένο με σύγχρονους νεοτερισμούς, με όλες τις τεχνολογικές ευκολίες: ρομποτικά γκαρσόνια, μπάρμαν σε τρισδιάστατα ολογράμματα. Στο ταβάνι υπήρχαν κρεμασμένα κλουβιά χορού οπού μέσα λικνίζονταν αισθησιακά υβρίδια γυναικείων κορμιών με οθόνες, που πρόβαλαν τις μοιχείες σκέψεις των θαμώνων, αντί για κεφάλια. Μια πραγματική τρέλα.    

Κάθισα στην μπάρα και παρήγγειλα στο ολόγραμμα μπάρμαν ένα διπλό μαλτ ουίσκι χωρίς πάγο. Μου το έφερε και το κατέβασα μονορούφι, παρήγγειλα ένα ακόμα, ήθελα να πνίξω τις σκέψεις μου, να μπορέσω να ξεφύγω έστω και για λίγο στην προσωπική ηρεμία του μυαλού μου. Μαζί με το δεύτερο ποτήρι διπλό ουίσκι δίπλα μου κάθισε μια γυναίκα. Την κοίταξα με την άκρη του ματιού μου, ήταν εκθαμβωτική και το σημαντικότερο ήταν πως το κορμί της ήταν 100% ανθρώπινο, χωρίς ίχνος τεχνητών κομματιών σύμφωνα με τα στοιχεία που λάμβανα απ' τα εμφυτεύματα μου. Πριν προλάβω να πιω την πρώτη γουλιά απ' το ποτό μου εκείνη γύρισε και μου μίλησε.

"Είναι όμορφα απόψε εδώ, δεν νομίζεις;"

Γύρισα και τη κοίταξα στα μάτια, "σίγουρά τώρα είναι πολύ καλύτερα", της είπα χωρίς να μπορέσω να συγκρατήσω τον εαυτό μου - ήταν τέλεια από κάθε άποψη, ό, τι ακριβώς θα ζητούσα από μια γυναίκα το είχε εκείνη.

"Θα ήθελες να χορέψουμε;"

"Δεν είμαι πολύ του χορού, εξάλλου ήρθα εδώ για να πιω το ποτό μου. Είμαι τρομερά εξαντλημένος". Δεν μπορούσα να πιστέψω πως αρνιόμουν την προσφορά μιας τόσο θελκτικής γυναικείας παρουσίας, όμως η αλήθεια ήταν πως δεν αισθανόμουν καθόλου καλά.

"Ε, τότε, επίτρεψε μου να σε κεράσω άλλο ένα ποτό".

Συμφώνησα αθόρυβα με ένα ελαφρύ ανασήκωμα του ώμου μου. Εκείνη παρήγγειλε ένα φαντασμαγορικό κοκτέιλ μπλε χρώματος, τσουγκρίσαμε τα ποτήρια μας και ξεκινήσαμε να πίνουμε αθόρυβα το ποτό μας ξεκλέβοντας μεταξύ μας ματιές ενδιάμεσα. Την παρατηρούσα καθώς ρουφούσε το μπλε ποτό της με το καλαμάκι, ήταν πολύ σέξι. Όμως ένιωθα, καθαρά από ένστικτο, πως αυτή η γυναίκα με είχε προσεγγίσει για κάποιον λόγο, κάτι έκρυβε και μπορούσα να το καταλάβω απ' τα μάτια της - είχαν κάτι το αθώο και ένοχο συγχρόνως αποτυπωμένο μέσα τους. Ήθελα να την ρωτήσω, από καθήκον και μόνο, μα αποφάσισα να μην ανακατευτώ καθόλου και να πιω σιωπηλά το ποτό μου για να ξεκουμπιστώ από τούτο το τρελοκομείο όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. 

"Γιατί βιάζεσαι; Η νύχτα είναι νέα ακόμη για εμάς", άκουσα να μου λέει και την κοίταξα με το πιο σαστισμένο ύφος μου. "Καταλαβαίνω πως θες να φύγεις από' δω, μα δεν θέλεις να μάθεις για πιο λόγο προσέγγισα εσένα ειδικά; Δεν θες να μάθεις ποιος με 'στειλε;" Το κορμί μου ρίγησε μα όταν πήγα να την ρωτήσω πως γνώριζε τι ακριβώς σκεφτόμουν πριν λίγο είδα την γαλάζια λάμψη των ματιών της καθώς σάρωνε το κεφάλι μου, είχε εμφυτεύματα και μάλιστα υπερσύγχρονα.

"Γιατί σάστισες κε. Λοτρέκ; Ήλπιζα πως ένας ντετέκτιβ σαν εσένα θα μπορούσε να ξεχωρίσει μια ρέπλικα από μια αληθινή γυναίκα".

"Πως ξέρεις ποιος είμαι;"

Γέλασε στο άκουσμα της ερώτησης μου και με τα χέρια της τράβηξε προς τα έξω το κάτω μέρος των χειλιών της. Σχεδιασμένο με τατουάζ είχε το σχέδιο που είχα δει στο ημερολόγιο της Ντάριας.

"Και τώρα κε. Λοτρέκ, ακολουθήστε με, έχετε πολλά να μάθετε και ο χρόνος, ωσότου Εκείνος να μας ανακαλύψει, λιγοστεύει".

 

___________________________

 

Κυριακή, 9 Γενάρη 2001,18:30μμ, Azimut Hotel, Βερολίνο

 

Μετά από μια σύντομη διαδρομή χωρίς να μιλήσουμε καν μεταξύ μας, φτάσαμε μπροστά στην είσοδο του ξενοδοχείου Azimut. Δεν περάσαμε όμως την είσοδο, με το χέρι της με οδήγησε μπροστά απ' τον γρανιτένιο τοίχο, δίπλα ακριβώς απ' την κεντρική πόρτα. Τέντωσε τον δείκτη του δεξιού χεριού της και το μισό πάνω μέρος έσπασε στην μέση και από μέσα βγήκε ένα φωσφορίζον κόκκινο κλειδί και το έβαλε σε μια τρύπα πάνω στον τοίχο η οποία θα ορκιζόμουν πως δεν υπήρχε εκεί πριν από λίγο. Ο γρανιτένιος τοίχος κινήθηκε και αποκάλυψε από πίσω μια σειρά από σκαλιά που οδηγούσαν κάτω απ' το ξενοδοχείο. Ξεκίνησε να κατεβαίνει και εγώ την ακολούθησα από πίσω μην μπορώντας να κατανοήσω πια δύναμη ή απελπισία με οδηγούσε στο άγνωστο.

Όταν κατέβηκα τα σκαλιά βρέθηκα μπροστά σε έναν σκοτεινό χώρο, δύο άτομα κοιτούσαν μια μεγάλη παλιομοδίτικη οθόνη στην οποία προβάλλονταν εικόνες απ' τους δρόμους γύρω, μάλλον, απ' το ξενοδοχείο. Και οι δύο γύρισαν προς το μέρος μας, ήταν ένας άντρας και μια γυναίκα τα πρόσωπα τους ήταν ανέκφραστα, η γυναίκα πήρε το γυναικείο ανδρείκελο που με συνόδεψε ως εκεί και την έβαλε να κάτσει σε μια καρέκλα, ο άντρας παρέμεινε μαζί μου - μάλλον για να με προσέχει. Έβλεπα την γυναίκα καθώς έθετε σε καταστολή το γυναικείο ανδρείκελο, με μια άγνωστη κίνηση στο πίσω μέρος του κεφαλιού την απενεργοποίησε και πλησίασε προς το μέρος μου και 'κείνη.

Με είχε εκνευρίσει όλη αυτή η μυστικότητα και όλο αυτό το παιχνίδι των σιωπηλών βλεμμάτων και έτσι αποφάσισα να σπάσω την σιωπή.

"Ποιοι στο διάολο είστε εσείς πάλι;"

Και οι δύο μαζί έγειραν το κεφάλι προς τα πλάγια και γούρλωσαν τα μάτια τους. Τράβηξαν προς τα έξω το κάτω μέρος των χειλιών τους, και αυτοί είχαν σε τατουάζ το ίδιο σχέδιο που μου 'δείξε το γυναικείο ανδρείκελο, το ίδιο που είχα δει και στο ημερολόγιο. Η γυναίκα αποφάσισε να σπάσει την σιωπή και να μιλήσει πρώτη.

"Είμαστε ότι απέμεινε απ' την φατρία των «Άσπιλων» κε. Λοτρέκ". Τα εμφυτεύματα μου έδειξαν τις πληροφορίες που χρειαζόμουν για ετούτη την φατρία σε κλάσματα δευτερολέπτου: [Οι «Άσπιλοι» ήταν μια ομάδα νέο-εξτρεμιστών οι οποίοι, όπως και οι άλλες ομάδες, ήταν αντίθετοι σ' όλον αυτόν τον κυκεώνα των τεχνολογικών και όχι μόνο εξελίξεων - η διαφορά τους με τις άλλες ομάδες ήταν πως τα σώματα τους τα διατηρούν ανέπαφα από την τεχνολογία και τις διορθωτικές παρεμβάσεις - το τίμημα ήταν πως με τον καιρό και με τις συνεχείς αιματηρές διενέξεις είχαν αποδεκατιστεί].  Και μάλλον οι μόνοι που είχαν απομείνει ήταν αυτοί οι δύο που είχα μπροστά μου.

"Τι θέλετε από 'μένα;"

"Ότι και 'σεις. Να βρούμε και να εξολοθρεύσουμε την κυριαρχία του Μινώταυρου".

"Μα εγώ είμαι ένας απλός ντετέκτιβ που προσπαθώ να λύσω μια καταραμένη υπόθεση αποτρόπαιου θανάτου μιας 15-χρονης".

"Φυσικά κε. Λοτρέκ, ξέρουμε τι κάνετε και γνωρίζουμε πως είστε ο μόνος που ασχολήθηκε με την δική μας Ντάρια. Σας πληροφορώ πως τα πάντα συνδέονται". Ήμουν τρομερά μπερδεμένος και κουρασμένος, δεν ήθελα να παίζω άλλο με γρίφους και απαίτησα να μάθω για τι πράγμα μιλούσαν. Την σειρά την πήρε ο άντρας αυτήν την φορά αφού πρώτα κάτσαμε και οι τρεις σε αντικριστές καρέκλες, έτσι ώστε ο καθένας να μπορεί να δει τον καθένα κατά πρόσωπο.

"Πριν εμβαθύνουμε στα γεγονότα θα πρέπει να μας πεις τι ακριβώς γνωρίζεις ως τώρα".

"Για ποιο λόγο να σας εμπιστευτώ;"

"Διότι είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να σου δώσουμε τις απαντήσεις που ζητάς".

"Εδώ δεν μπόρεσαν να μου δώσουν απαντήσεις τα άτομα που σχετίζονταν με την υπόθεση της Ντάριας, ούτε ο Λεόν, ούτε η Ραμόνα".

Κάγχασαν και οι δύο. "Μα αυτοί ήταν νεκροί απ' την ώρα που αποφάσισαν να συνεργαστούν με τον Μινώταυρο".

Αποφάσισα να τους πω όσο το δυνατόν λιγότερα από τα λιγοστά στοιχεία που είχα καταφέρει να ανακαλύψω ως τώρα και στην συνέχεια τον ρώτησα: πως η Ντάρια είχε μπλεχτεί με όλα αυτά και ποια η σχέση της μαζί τους, ποιος ήταν αυτός ο Μινώταυρος και που θα μπορούσα να τον βρω. Πήρα μια ανάσα και κάθισα πίσω στην καρέκλα, το ήξερα πως τον πυρπόλησα με ερωτήσεις όμως έπρεπε να μάθω.  

"Λοιπόν για αρχή θα πρέπει να μάθεις πως η Ντάρια ήταν και αυτή μια από 'μας και μάλιστα από τις πλέον σκληροπυρηνικές, αν λάβεις υπόψη την ηλικία της. Είχε λάβει μια αποστολή, όχι απλή μα ούτε και σύνθετη αν ακολουθούσε το πλάνο επακριβώς. Έπρεπε να διεισδύσει στα κυκλώματα του Μινώταυρου. Ο Μινώταυρος είναι η αιτία για όλες αυτές τις ανωμαλίες της φύσης και της τεχνολογίας. Και τα κατάφερε, εν μέρει. Μπόρεσε να μπει στην ομάδα τους, έτσι κι αλλιώς είχε την τέλεια κάλυψη ως θετή κόρη του Γουίλι του μεγαλέμπορα ναρκωτικών, μας έστελνε συνεχώς ανταποκρίσεις μέσω κρυπτογραφημένων e-mail. Δυστυχώς όμως εκτέθηκε, ερωτεύτηκε τον Λεόν. Από 'κει και πέρα χάσαμε τα ίχνη της, ως και ο Γουίλι δεν γνώριζε που ήταν. Ο Λεόν όμως μίλαγε πολύ και ας μην το παραδεχόταν, η Ραμόνα δεν άργησε να καταλάβει ποια ήταν στην πραγματικότητα η Ντάρια, ειδικά όταν είδε και το τατουάζ στο χείλος της και στην συνέχεια η ταυτότητα της αποκαλύφτηκε και στον Μινώταυρο ο οποίος θέλησε να τιμωρηθεί παραδειγματικά και ιεροτελεστικά. Μαζί μ' αυτήν αποδεκατίστηκαν και οι Άσπιλοι, έγιναν καύσιμη ύλη στον παρανοϊκό ναό της Ραμόνας".

"Και πρέπει να σ' ευχαριστήσουμε που ξεπάστρεψες την Ραμόνα", είπε με πάθος η γυναίκα.

Αποφάσισα να τους δώσω τις πληροφορίες και τον τρόπο για να μπουν στον ναό, όχι πως ξεκίνησα να τους εμπιστεύομαι όμως σίγουρα οι νέο-εξτρεμιστές θα κατέστρεφαν συθέμελα αυτό τον τιποτένιο ναό.

"Για τον Μινώταυρο τι μπορείτε να μου πείτε, που μπορώ να τον βρω;"

"Τον Μινώταυρο κανείς δεν τον έχει δει κατά πρόσωπο και όσοι τον είδαν είναι ήδη νεκροί. Για τον Μινώταυρο μπορώ να σου πω μόνο φήμες, φήμες που αγγίζουν τα όρια του μύθου. Κάποιες φήμες τον θέλουν να είναι ένας εκκεντρικός καλλιτέχνης που κατάφερε να βρει την ζωή πίσω απ' τα χρώματα και τους καμβάδες, άλλες τον θέλουν να είναι ο αδίστακτος ιθύνων νους πίσω απ' την εταιρεία De-construct, λένε πως με κάποιο τρόπο κατάφερε να ταξιδέψει στο μέλλον και να φέρει όλη αυτή την τεχνολογία και τους νεοτερισμούς και κάποιες άλλες τον θέλουν να είναι μια οντότητα που ταξιδεύει ανά εποχή και ανά αιώνα κατά βούληση και έχει καταφέρει να κάμψει το σύμπαν για συμφέρον του. Όμως γνωρίζουμε στα σίγουρα πως αυτός βρίσκεται πίσω από πολλές ιεροτελεστικές δολοφονίες. Σε όλες υπήρχαν τα ίδια ιδεογράμματα και οι ίδιες διδαχές υπογεγραμμένες με το σήμα του, είτε γραμμένες στους τοίχους είτε χαραγμένες στα εσωτερικά όργανα των θυμάτων".

Ήταν η πρώτη φορά που κατάφερα να μάθω τόσα πολλά, όμως έπρεπε να μάθω και κάτι τελευταίο.

"Για το κόκκινο βιβλίο τι γνωρίζεις; Ξέρω πως αυτό συνδέεται με τις χοροχρονικές μετακινήσεις τόσο της Ραμόνας και του Λεόν όσο και του ίδιου του Μινώταυρου".

"Μα κε. Λοτρέκ εσείς θα 'πρεπε να ξέρετε περισσότερα για το βιβλίο. Σας είχαν δοθεί πληροφορίες σχετικές. Έχουμε ακούσει πως το βιβλίο το έχει στην κατοχή του ένας δικός μας σύνδεσμος, είχε καταφέρει να το κλέψει απ' την Ραμόνα, όμως δεν ξέρω για πόσο ακόμη".

"Μα τι λες, πως μπορώ να το γνωρίζω εγώ αυτό; Που βρίσκετε αυτός ο σύνδεσμος;"

"Δεν γνωρίζουμε, όμως ξέρουμε κε. Λοτρέκ πως πριν τρεις μέρες λάβατε έναν φάκελο με σχετικές πληροφορίες".

Έμεινα άναυδος. Τρεις ολάκερες μέρες είχα επάνω μου την απάντηση για τον γρίφο που αγκομαχούσα να λύσω.

Συνεχίζεται...