Η παράδοξη υπόθεση των αρτίστικ δολοφονιών - 5

Charlotte Foust

                                                                                5.

Τον έβλεπα να με πλησιάζει με βηματισμό βαρύ και αργό, όλο και πιο κοντά. Δεν ήξερα τι θα μπορούσα να κάνω, μα το πιο παράξενο δεν ήξερα αν ήθελα στην τελική να κάνω το οτιδήποτε. Το πρόσωπο του, όπως και όλες τις φορές, μου ήταν γνώριμο συνάμα όμως και τόσο διαφορετικό. Άλλωστε δεν διαφέραμε, στην ουσία ήμασταν το ίδιο άτομο. Με τα χρόνια είχε μεγαλώσει μια πυκνή και μακριά γενειάδα, ακριβώς στο σημείο που είχε διαπεράσει το κρανίο η μεταλλική βέργα. Όταν με πλησίασε μου χαμογέλασε και σήκωσε το δεξί του χέρι, κάτι κρατούσε όμως δεν μπορούσα να δω όπως είχε την παλάμη του κλεισμένη σε γροθιά, το μόνο που διέκρινα ήταν μια χρυσή αλυσίδα να ξεφεύγει από μέσα. Τα ρούχα του ήταν ματωμένα, όμως το αίμα δεν ήταν δικό του. Το αριστερό του χέρι και αυτό κλεισμένο σε γροθιά, έσταζε όμως αίμα, όχι πολύ, ήταν πρησμένο και έσταζε αίμα απ' τις κορυφές των κοτσιών. Τον κοίταξα στα μάτια, ήταν άγρια και τρομακτικά, έμοιαζαν σαν να κοιτούν στο άπειρο σαν να μην υπήρχα καν μπροστά του.

"Αφέσου… μάθε ποιος πραγματικά είσαι…", μου είπε και με τον ίδιο βαρύ και αργό βηματισμό έφυγε όπως ήρθε.   

Ξύπνησα αναστατωμένος και ιδρωμένος, όπως συνήθως με είχε πάρει ο ύπνος πάνω στα σκορπισμένα χαρτιά της υπόθεσης. Τι ήταν άραγε αυτό που είδα. Απ' το ατύχημα και έπειτα ο εαυτός μου είχε διασπαστεί, είχα χάσει κάτι μετά από εκείνην την εγχείρηση. Ήταν λες και το ο ίδιος μου ο εαυτός κινούταν παράλληλα πάνω σε τεντωμένο σχοινί με συνοδοιπόρο έναν αντικατοπτρισμό του.

___________________________

Δεν μπορούσα να βγάλω απ' το μυαλό μου τα λόγια του Λεόν. Πως μπορούσε αυτός ο Μινώταυρος να γνωρίζει το όνομά μου; Και αν όλα αυτά ήταν ένα παραλήρημα ενός κατεστραμμένου, απ' τα ναρκωτικά, νου; Μέσα σε όλον αυτόν τον πανικό που επικρατεί στο μυαλό μου δεν μπορώ να μην σκέφτομαι και την Ντάρια. Πως είχε μπλέξει με αυτούς τους ανθρώπους άραγε;

Ερωτήματα και ακόμα πιο πολλά ερωτήματα στα οποία δεν μπορώ να δώσω καμιά λογική απάντηση. Ένα άλλο όνομα που είχε εμφανιστεί στην βάση δεδομένων και είχε έμμεση σχέση με την Ραμόνα και τον Λεόν, ήταν ο Γουίλι Κλέιτον. Κοιτώντας για άλλη μια φορά την περιγραφή του απόρησα για ποιο λόγο δεν τον είχαν συλλάβει ακόμα, όμως αυτό ήταν κάτι το οποίο δεν αφορούσε το τμήμα μας.

Πληκτρολόγησα το όνομα του ώστε να μπορέσω να βρω την ακριβή τοποθεσία του. Το μόνο που έδειξε ήταν μια γενική εικόνα του "NY Rail Junkyard", η επόμενη τοποθεσία που έπρεπε να επισκεφτώ. Το συγκεκριμένο μέρος ήταν ένας χαοτικό λαβυρινθοειδής νεκροταφείο τρένων. Με την έλευση των καινούργιων τεχνολογιών όλα τα συμβατικά τρένα είχαν αντικατασταθεί και πεταχτεί σαν άχρηστα σκουπίδια σε ετούτη την χωματερή. Άλλη μια πλούσια και νοσταλγική εικόνα που πετάγονταν στον κάλαθο των αχρήστων ελέω της τεχνολογικής προόδου.

Τρίτη, 4 Γενάρη 2001, 10:00πμ, 207th Street Train Yard Facility , Ίνγουντ, Νέα Υόρκη

Οι συγκεκριμένες εγκαταστάσεις χρησίμευαν κάποτε για τις τυχόν επισκευές των τρένων. Οι ακινητοποιημένες πλατφόρμες επισκευής και τα σκονισμένα μηχανήματα μαρτυρούσαν το ένδοξο παρελθόν. Όλο το μέρος ήταν έρημο και ο μόνος θόρυβος που έφτανε στα αυτιά μου ήταν από κάποια τρωκτικά που έψαχναν το φαγητό τους μες στον σωρό από μέταλλα και ελάσματα. Πίσω από τις εγκαταστάσεις απλώνονταν μια αχανής έκταση που αποτελούταν από επιμελώς τοποθετημένα βαγόνια και ταχείες που δημιουργούσαν ένα είδος τετραγωνισμένου περάσματος. Στο χωμάτινο έδαφος δεν φαινόταν κανένα ίχνος, ήταν στρωμένο στην εντέλεια και έτσι ξεκίνησα να προχωράω όλο και πιο βαθιά στον λαβύρινθο. Ενεργοποίησα τον θερμικό ανιχνευτή χωρίς όμως αποτέλεσμα.

Καθώς έστριβα σε μια μεταλλική γωνία μια σφαίρα εξοστρακίστηκε μόλις λίγα εκατοστά απ' το μάγουλό μου. Πισωπάτησα και προσπάθησα να εντοπίσω ποιος με είχε πυροβολήσει, σίγουρα θα ήταν προειδοποιητική βολή. Στο επόμενο βήμα που έκανα άλλη μια σφαίρα σφηνώθηκε στο χώμα πολύ κοντά στα πόδια μου. Σταμάτησα και σήκωσα τα χέρια μου στον αέρα για να δείξω στον άγνωστο πως οι προθέσεις μου δεν ήταν απειλητικές. Με προσανατόλισε η λάμψη της κάννης του όπλου κάτω απ' τον λαμπερό ήλιο. Ερχόταν από ένα βαγόνι συντηρημένο στην εντέλεια, τελείως διαφορετικό απ' τα υπόλοιπα ρετάλια, κάθετα τοποθετημένο πάνω στο μονοπάτι. Από το παράθυρο είδα να ξεπροβάλλει και η κάννη, χωρίς να μπορώ να δω ποιος την κρατούσε, έτοιμη να με πυροβολήσει ξανά και ξανά.

"Ποιος είσαι και τι θες;", ακούστηκε από εκείνη την κατεύθυνση μια μεταλλική, σχεδόν ρομποτική φωνή.

"Τον γερό Γουίλι θέλω, έχω κάποιες ερωτήσεις που χρειάζονται απαντήσεις".

"Χμ… τότε ήρθες στο λάθος μέρος. Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να φύγεις όπως ήρθες, για το καλό σου".

"Σε παρακαλώ κατέβασε το όπλο σου και άκουσε με…"

Άκουσα τον θόρυβο του όπλου καθώς το όπλιζε για μια ακόμη φορά. Βρισκόμουν σε απόγνωση καθώς δεν τολμούσα να κάνω κανένα βήμα προς καμία κατεύθυνση. Το μόνο που μου πέρασε φευγαλέα απ' το μυαλό ήταν πως δεν θα μπορούσα να λύσω το μυστήριο του χαμού της μικρής Ντάριας. Και έτσι ξαφνικά φώναξα προς την κατεύθυνση του όπλου.

"Θέλω να μάθω τι έγινε με την Ντάρια!"

Σιωπή…Το μόνο που μπορούσα να ακούσω ήταν κάποια μεταλλικά χτυπήματα και τριγμοί. Από την πόρτα του βαγονιού είδα να ξεπροβάλει μια περίεργη φιγούρα ανθρώπου, ή μάλλον ένα είδος ανθρώπινου κατασκευάσματος. Το κεφάλι του αποτελούταν από ένα μεταλλικό περίβλημα, μέσα δούλευαν συγχρονισμένα περίτεχνα ηλεκτρικά και μηχανικά μέρη. Το μόνο ανθρώπινο ήταν το πρόσωπο του, μια πέτσινη μάσκα πάνω στο μεταλλικό περίβλημα. Από το φθαρμένο του πανωφόρι φαινόντουσαν τα χεριά και τα πόδια του που ήταν και αυτά τεχνητά, φαινόντουσαν οι μηχανικοί τένοντες του χεριού του να σφίγγουν το όπλο και αυτοί των ποδιών του να κινούνται στην εντέλεια καθώς με πλησίαζε. Οι μεταλλικές του αρθρώσεις έκανα έναν ανατριχιαστικό τρίξιμο σε κάθε του βηματισμό. Όταν πλέον έφτασε κοντά μου μπόρεσα να δω καθαρά το πρόσωπο του, ήταν ο ίδιος ο Γουίλι, ή τουλάχιστον ο,τι είχε απομείνει απ' αυτόν.

"Τι υποτίθεται πως είσαι; Κανένας δημοσιογράφος της πλάκας ή μήπως κανένας αποτυχημένος δολοφόνος που έστειλε Εκείνος;"

Δεν μπορούσα να καταλάβω σε ποιον αναφέρονταν. Το μόνο που μπόρεσα να κάνω ήταν να του δείξω το σήμα μου. Με το που το είδε ηρέμησε, οι παλμοί της τεχνητής καρδιάς του ηρέμησαν, οι μεταλλικοί τένοντες του χεριού του κινήθηκαν ελαφρά και χαλάρωσε την λαβή του όπλου. Με κοίταξε καλά στα μάτια και γύρισε προς το βαγόνι, με το χέρι του με προσκάλεσε μαζί του μέσα, προχωρούσα ήρεμος πλέον. Το βαγόνι στο εσωτερικό του είχε μια περίεργη διακόσμηση, ήταν χωρισμένο σε τρία ισομεγέθη μέρη και το καθένα εξυπηρετούσε κάποιο σκοπό. Το πρώτο ήταν ένας περίτεχνος χώρος παρασκευής ναρκωτικών καλά απομονωμένος απ' τους υπόλοιπους χώρους. Στον δεύτερο χώρο υπήρχε ένα παιδικό δωμάτιο, φαινόταν εγκατελειμένο όμως. Στο τρίτο και τελευταίο, σ' αυτόν που βρισκόμασταν υπήρχε μια φαντασμαγορική βιβλιοθήκη που κάλυπτε όλην την μεριά του βαγονιού, ένα απλό σιδερένιο κρεβάτι και ένα ξύλινο γραφείο. Ο Γουίλι έκατσε στην καρέκλα και εγώ έκατσα ακριβώς απέναντι του. Οι μεταλλικές του αρθρώσεις  δούλευαν με θόρυβο καθώς προσπαθούσε να βολευτεί στην καρέκλα.

"Λοιπόν… τι ακριβώς θέλεις να μάθεις για την Ντάρια;"

"Ξέρω πως έμπλεξε με την Ραμόνα και τον Λεόν…"

"Μην αναφέρεις ξανά αυτά τα ονόματα εδώ μέσα, ακούς! Δύο ποταπά σκουλήκια που εξαπάτησαν την κόρη μου".

Για κάποια ελάχιστα δευτερόλεπτα που έμοιαζαν αιώνες παρέμεινα αποσβολωμένος από αυτό που είχα ακούσει και πραγματικά προσπαθούσα να βρω και να σχηματίσω τις κατάλληλες λέξεις για τις ερωτήσεις μου.

"Κόρη σου είπες;"

"Ναι. Δηλαδή εγώ τουλάχιστον την είχα σαν κόρη μου, σαν την κόρη που ποτέ δεν μπόρεσα να αποκτήσω. Ήταν εκεί για μένα, όπως και εγώ άλλωστε, μου κρατούσε συντροφιά και με πρόσεχε. Δυστυχώς όμως δεν μπόρεσα να την κρατήσω μακριά από την δουλειά μου. Βλέπεις ως βασικός παρασκευαστής των αποχαυνωτικών ουσιών συναλλάσομμαι με κάθε λογής απόβρασμα, ένα από αυτά - το χειρότερο- ήταν και ο Λεόν".

"Πως έμπλεξε μαζί του;"

"Την ξελόγιασε… και ύστερα την έριξε στον απόπατο. Της γνώρισε την Ραμόνα, μια φαντασμένη ψευτοιέρεια που της φούσκωσε τα μυαλά με δηλητηριασμένες σκέψεις και ιδέες".

"Την Ραμόνα την ξέρεις καλά;"

"Όχι και τόσο, τα περισσότερα τα γνωρίζω απ' τον Λεόν. Συνήθως μαζί της επικοινωνούσα μόνο μέσω τηλεφώνου".

"Είχε πει ο Λεόν κάτι για κάποιο βιβλίο;"

"Συχνά μου ανέφερε πως με κάποιο βιβλίο μπορούσαν να πάνε σε μηδενικό χρόνο σχεδόν παντού. Όμως δεν το πίστευα, άλλωστε το παλικάρι είχε κάψει τον ελάχιστο εγκέφαλό του απ' τα ναρκωτικά".

"Το όνομα <<Μινώταυρος>>, σου λέει κάτι;"

Το βλέμμα του τρελάθηκε και οι μεταλλικοί τένοντες των χεριών του τον εκτόξευσαν από την καρέκλα.

"Ηλίθιε μην λες δυνατά αυτό το όνομα! Παντού υπάρχουν ρουφιάνοι του!"

"Ποιος είναι όμως;"

"Είναι αυτός που έχει ρίξει τα δηλητηριώδη πλοκάμια του παντού, είναι αυτός που τα ελέγχει όλα, είναι αυτός που τα ξέρει όλα", μίλαγε δυνατά σαν να βρισκόταν σε παραλληρητική έκσταση, "…και τώρα πρέπει να φύγεις. Δεν μπορώ να σου δώσω καμιά αλλά απάντηση. Φύγε".

Δίχως να θέλω να τον αναστατώσω σηκώθηκα για να φύγω, δεν ήθελα να ζορίσω την τύχη μου, ειδικά όταν αυτός είχε στην κατοχή του και ένα όπλο. Λίγο πριν βγω απ' το βαγόνι με σταμάτησε, από την τσέπη του πανωφοριού του έβγαλε ένα μικρό καφετί σημειωματάριο και μου το έδωσε.

"Αυτό είναι το ημερολόγιο της Ντάριας. Μετά τον θάνατό της δεν είχα καν την δύναμη να το ανοίξω. Όπως φαίνεται μέσα σ' αυτό το τεχνητό κατασκεύασμα υπάρχει και ελάχιστη ψυχή", είπε δείχνοντας τον εαυτό του. "Ίσως όταν το διαβάσεις να μπορέσεις να μου πεις και 'μένα τι έγραφε. Ελπίζω να βρεις τι ακριβώς έγινε και ποιος σκότωσε το κορίτσι μου".

Έκλεισε την πόρτα και εγώ πήρα τον δρόμο της επιστροφής προβληματισμένος για ακόμη μια φορά.

___________________________

Τρίτη, 4 Γενάρη 2001, 17:20μμ

Έχω ξεφυλλίσει το ημερολόγιο από την αρχή ως το τέλος και έχω εκστασιατεί μ' αυτά που έχω διαβάσει. Πολλές απ' τις σελίδες του είναι επιμελώς κομμένες, σε όλες δεσπόζει το ίδιο σχέδιο, ξανά και ξανά.

Σίγουρα η Ντάρια θα πρέπει να είχε κάποια σχέση με τον Μινώταυρο, ποια όμως; Στο ημερολόγιο της ανέφερε καθαρά την σχέση της με τον Λεόν και την Ραμόνα. Η υπόθεση γίνονταν όλο και πιο περίπλοκη, όλο και πιο παράξενη.

"Ντάρια είναι το όνομά μου. Πάντα υπήρξα μια ξεθωριασμένη φωτογραφία του εαυτού μου, ένα μπάλωμα, ένα συνονθύλευμα. Και με έβαλαν με βία στον κόσμο τους. Η Ραμόνα με έβαλε στους αρτίστικ κύκλους της, με σύστησε στις παράφρονες διδαχές της, μου έμαθε τα αρτίστικ ναρκωτικά. Έτσι σκέφτομαι λίγο πολύ γρήγορα σαν ένας χείμαρρος ιδεών να μου πλημμυρίζει τον εγκέφαλο. Και δεν με αφήνουν να δω κανέναν, ούτε καν τον "πατέρα" μου. Με έχουν απομονώσει απ' τον έξω κόσμο. Ο κόσμος τους έχει γίνει ο κόσμος μου. Νιώθω χαμένη στον λαβύρινθο που έχει στήσει ο Μινώταυρος. Και τώρα θέλουν να σωπάσω, να μην μιλάω, να μην γράφω…

Νομίζω πως κάτι φρικτό πρόκειται να γίνει. -- Είδα τον Λεόν σήμερα. Όπως πάντα ήταν γλυκός μαζί μου. Βρισκόταν σε παραλήρημα. Φώναζε την Ραμόνα, την ήθελε δίπλα του. Ζήλευα πάρα πολύ. Έλεγε πως η ιέρεια είχε δίκιο σε όλα, ο 20ος αιώνας ερχόταν και μαζί μ' αυτόν και ο θάνατος. Φοβόταν πως και οι μέρες του ήταν μετρημένες. Έλεγε πως ο Μινώταυρος είχε δημιουργήσει μια εναλλακτική πραγματικότητα και πως το μόνο που χρειαζόταν ήταν μοντέλα ώστε να μπορέσει να αναδείξει το χάος των ημερών και να τους κάνει να πιστέψουν. Ο γλυκός μου πρέπει να είχε πυρετό, πρέπει να πήρε την δόση του από αλλού, δεν εξηγείτε αλλιώς. -- Το τέλος πλησιάζει το νιώθω… σήμερα θα έβλεπα για πρώτη φορά τον Μινώταυρο, ένιωθα δέος και τρόμο. Θα συναντήσω την Ραμόνα σε λίγο, ζήτησε να με δει και εγώ δεν ξέρω πλέον τι θέλω, τι πρέπει να κάνω και αν θέλω να το κάνω. Ο Λεόν και σήμερα ήταν άφαντος, είναι λες και ντρέπεται να με δει".

Συνεχίζεται...