Η παράδοξη υπόθεση των αρτίστικ δολοφονιών - 4

                                                                            4.

Δευτέρα, 3 Γενάρη 2001, 9:10πμ

Ο νέος χρόνος βρήκε όλον τον κόσμο σε μεγάλη αναταραχή. Η μεγαλύτερη εταιρεία τεχνολογικού εξοπλισμού ανακοίνωσε την νέα της δημιουργία - "Holistic Manipulator". Αυτή η κατασκευή ξεπερνούσε τα όρια και της πιο αρρωστημένης φαντασίας. Ειδικά διαμορφωμένη νευρωνική στολή φοριόταν από τους επίδοξους πελάτες, καταλάμβανε κάθε σπιθαμή του κορμιού και είχε πλήρη έλεγχο του ανθρώπινου εγκεφάλου, τους μεταμόρφωνε σε υπεράνθρωπους. Η εταιρεία "De-construct Inc." ήταν από της πιο παλιές, με μια φανταστικά αλματώδη εξέλιξη στον τεχνολογικό τομέα. Κάνεις δεν γνώριζε ποιος την διοικούσε.

Οι νέο- εξτρεμιστές είχαν περικυκλώσει το κτίριο, με φωνές και φωτιές απαιτούσαν να κλείσει αυτό το τεχνολογικό έκτρωμα, απαιτούσαν να επέλθει ξανά η ισορροπία και η ισότητα. Το τμήμα μας βρισκόταν και αυτό σε μεγάλο αναβρασμό, τα κεντρικά ήθελαν να μας χρησιμοποιούσαν για την εξημέρωση του όχλου. Δεν μπορούσα να καταλάβω πως έδιναν προτεραιότητα σε τέτοιες αναταραχές, η υπόθεση που είχα αναλάβει ήταν από τις πιο κρίσιμες, θα ξεσκεπάζαμε μετά από χρόνια μία από τις μεγαλύτερες εγκληματικές ιδιοφυΐες.

Οι ημικρανίες για το καλό μου σταμάτησαν και έτσι μπόρεσα να συγκεντρωθώ σε όσα μέχρι τότε είχα καταφέρει να βρω για την υπόθεση. Μετά την ανακάλυψη του καταστήματος της Ραμόνας, δεν μπορούσα να βρω τίποτα άλλο, τα αρχεία δεν είχαν να μου δείξουν κανένα καινούργιο στοιχείο και βρισκόμουν σε αδιέξοδο. Είχα βρει όμως  περισσότερες πληροφορίες για τον Λεόν Ραντ, με τον παλιό τρόπο, ψάχνοντας τους αχανείς διαδρόμους με τα αμέτρητα μεταλλικά ράφια που φιλοξενούν τους φακέλους.

Ζούσε σε ένα παλιό ετοιμόρροπο ξενοδοχείο που πλέον χρησίμευε ως άντρο κάθε είδους αποβράσματος, βρισκόταν μόλις δύο τετράγωνα μακριά και θα ήταν η επόμενή μου στάση.

Δευτέρα, 3 Γενάρη 2001, 10:30πμ

145A-150B East Village, Μανχάταν

Το ξενοδοχείο "Village Grand Resort" μόνο μεγαλοπρεπές δε θα το έλεγες πλέον. Όλα τα παράθυρα και των οχτώ ορόφων ήταν αμπαρωμένα με μεγάλες ξύλινες σανίδες, η κεντρική διπλή του πόρτα είχε αντικατασταθεί με δύο μεγάλα μεταλλικά ελάσματα και από πάνω ως κάτω οι τοίχοι του ήταν καλυμμένοι με κάθε λογής γκράφιτι. Εκ πρώτης όψεως θα έλεγε κανείς πως κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα μπορούσε να μένει σ' αυτό το ετοιμόρροπο σκουπίδι, όμως τα αρχεία δεν γινόταν να πέφτουν τόσο έξω.

Κατά την είσοδο μου στο κτίριο έπρεπε να προσέχω συνεχώς στο έδαφος ώστε να μην πατήσω κάποια απ' τα αναρίθμητα αιχμηρά μπάζα. Θα έπρεπε να ερευνήσω και τους οχτώ ορόφους για να βρω τον Λεόν. Φαίνεται πως κάθε όροφος ήταν χωρισμένος ταξικά, από τον πρώτο έως τον τρίτο όροφο έμεναν οι απόκληροι - άστεγοι που είχαν χάσει τα πάντα με την έλευση του νέου νομίσματός πριν δέκα χρόνια και την αλλαγή των εργασιακών συνθηκών - όλοι οι εργοδότες πλέον ζητούσαν να έχουν στην δούλεψη τους ανθρώπους ρομπότ, κάτι που μόνο με την χρήση των ακριβών τεχνολογικών εμφυτευμάτων ήταν εφικτό. Από τον τέταρτο έως τον έκτο όροφο είχαν το καταφύγιό τους οικογένειες νέο-εξτρεμιστών - τα σύμβολα έξω από κάθε δωμάτιο υποδήλωναν τα  πιστεύω του καθενός και σε ποια φατρία ανήκε ο καθένας. Τέλος στους δύο τελευταίους ορόφους είχαν την κρυψώνα τους οι ποταποί διακινητές κάθε παράνομης συνδιαλλαγής - έκδοση πλαστού ζωντανού διαβατηρίου, μία οργανική κάψουλα άρρηκτα συνδεδεμένη με το DNA του κατόχου αφού κυκλοφορεί μέσα στις φλέβες - αλλαγή ταυτότητας, με σβήσιμο μνήμης και διορθωτικών σωματικών  χειρουργικών επεμβάσεων αμφιλεγόμενης ασφάλειας και επιτυχίας - διακίνηση κάθε είδους ναρκωτικών ουσιών, από νοθευμένη κοκαΐνη ως τα καινούργια και άκρως επικίνδυνα αρτίστικ ναρκωτικά.  

Σίγουρα ο Λεόν θα ήταν σε κάποιο από αυτά τα μιαρά δωμάτια ανάμεσα στους δύο τελευταίους ορόφους. Ύστερα από αρκετή ώρα τον βρήκα, ήταν η μοναδική ανθρώπινη ύπαρξη σύμφωνα με τον ενσωματωμένο θερμικό ανιχνευτή, στο δωμάτιο με τον αριθμό 828. Τα ζωτικά του στοιχεία πέρναγαν σε μορφή λίστας μπροστά από τα μάτια μου - θερμοκρασία: 35οC, παλμοί: 55, ομάδα αίματος: Β+, πίεση: 70/60 mm Hg. Ήταν πολύ χαμηλά οι ενδείξεις, μπορεί και να είχε πέσει σε κώμα. Με μία δυνατή κλοτσιά έριξα την πόρτα και μπήκα μέσα.

Το δωμάτιο μύριζε χημικά και καπνό, τίποτα δεν βρισκόταν στην θέση του και όλα ήταν άνω κάτω. Στα αυτοσχέδια ξύλινα ράφια υπήρχαν πλαστικές θήκες με ταμπέλες, φιλοξενούσαν ναρκωτικά κάθε είδους - ενέσιμα, χάπια και εμφυτεύσιμα. Πίσω από το αμπαρωμένο παράθυρο βρήκα τον Λεόν σωριασμένο σε μια ξεφτισμένη πολυθρόνα, ήταν αναίσθητος. Σύμφωνα με τις οδηγίες αποκατάστασης που έβλεπα θα έπρεπε να του χορηγήσω μια επαρκή ποσότητα αδρεναλίνης. Βρήκα ένα σετ στην βιβλιοθήκη, χρησίμευε ως στήριγμα των ελάχιστων βιβλίων, ένα διακινητής ο οποίος σέβεται τον εαυτό του πάντα έχει στην κατοχή του ένα τέτοιο σετ. Έπρεπε να ήμουν ακριβής στην διαδικασία, αφαίρεσα το μαύρο κάλυμμα της βελόνας και τοποθέτησα το άκρο της στον αριστερό μηρό του - πάτησα το κόκκινο κουμπί πυροδότησης και το υγρό μπήκε με βία μέσα του.

Πετάχτηκε απ' τον καναπέ με μία μεγαλοπρεπή τσιρίδα. Τα μάτια του γυρνούσαν αριστερά - δεξιά και προσπαθούσε να καταλάβει που βρίσκεται. Όταν το βλέμμα του συγχρονίστηκε επάνω μου σταμάτησε να κουνιέται,  γούρλωσε τα μάτια του και οι κόρες διαστάλθηκαν τρομακτικά. Αν και 22 χρονών, σύμφωνα με τα στοιχεία, το πρόσωπο του ήταν γερασμένο με ρυτίδες να το σκίζουν οριζόντια και κάθετα, το κορμί του ήταν σχεδόν σκελετωμένο και το μόνο που θα μπορούσε να προδώσει την ηλικία του ήταν το πλούσιο μαύρο μαλλί του. Έβαλε το χέρι του στην εσωτερική τσέπη του μπουφάν του με την πρόθεση να βγάλει ένα είδος ηλεκτρονικού όπλου, ένα όπλο αποδόμησης της ύλης κατασκευασμένο από την "De-construct Inc." όπως θα ανακάλυπτα λίγο αργότερα. Με την ανάποδη του χεριού μου του έριξα ένα χαστούκι και ένα δεύτερο και του πήρα το παράξενο όπλο μέσα από την τσέπη του.

"Τι θες από 'μένα;", είπε φωνάζοντας με τις ρυτίδες να δημιουργούν ένα πρόσωπο τελείως διαφορετικό.

 "Θέλω απαντήσεις Λεόν, απαντήσεις που μόνο εσύ μπορείς να δώσεις", είπα με τον συνήθη κυνικό και λακωνικό μου τρόπο και έβαλα μπροστά στο πρόσωπό του το σήμα μου. Παρέμεινε ένα λεπτό να το κοιτάζει σμίγοντας τα φρύδια του με περιέργεια.

"Αν θες απαντήσεις ποταπέ μπάτσε να πας αλλού, ο Λεόν δεν είναι καρφί, άκουσες!". Δύο επαναληπτικά χαστούκια τον έβγαλαν απ' το παραλήρημα του και τον συνέτισαν, αμέσως τον ρώτησα αν θα πρέπει να επαναλάβω το αίτημα μου.

"Μπάτσε, θα πρέπει να κάνεις τις σωστές ερωτήσεις αν θες απαντήσεις".

"Θέλω να μου πεις που μπορώ να βρω την Ραμόνα Στόουν".

Γέλασε. "Κανείς δεν μπορεί να την βρει πλέον, την ψώνισε, έχασε τον έλεγχο και σύντομα θα χάσει και τα προνόμιά της".

"Τι θέλεις να πεις ακριβώς;"

"Θέλω να πω πως η Κα. Ραμόνα αθέτησε την συμφωνία που είχε κάνει, έπρεπε να γνωρίζει πως το βιβλίο έχει μνήμη, πως το βιβλίο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με Εκείνον".

"Πες μου που την είδες για τελευταία φορά;"

"Στο Βερολίνο πριν τρεις μέρες, είπε πως είχε βρει το σπίτι του, πως είχε δει το πρόσωπό του και φοβόταν πολύ για την ζωή της".

"Για τον φόνο της Ντάρια;"

"Αχ, η Ντάρια. Αν γνώριζα τι ακριβώς ήθελε να κάνει δεν θα της την γνώριζα ποτέ. Την αγαπούσα με τον τρόπο μου και το ίδιο έκανε και ' κείνη".

"Δεν μου απάντησες".

"Η Ντάρια χρησιμοποιήθηκε ως "νεκρικό" μοντέλο από Εκείνον, η Ραμόνα απλά εκτέλεσε τις εντολές σαν καλός στρατιώτης που είναι".

"Το βιβλίο το είχε μαζί της;"

"Το βιβλίο το ξεφορτώθηκε, είπε πως το έστειλε κάπου ασφαλές".

Ήταν μάταιο να τον ρωτήσω που ακριβώς το έστειλε, ήταν εμφανές πως και να γνώριζε δεν θα μου το έλεγε. Έπρεπε να επανασχεδιάσω τα επόμενα βήματά μου.

"Κε. Λοτρέκ, ικανοποιηθήκατε με τις απαντήσεις μου;", με ρώτησε χλευαστικά. Με ολοφάνερη έκπληξη, αφού δεν του είχα δείξει την ταυτότητά μου,τον ρώτησα πως γνώριζε το όνομα μου.

"Μα μου το είπε Εκείνος φυσικά".

"Ποιος;;"

"Ο Μινώταυρος όλα τα ξέρει, έχει καταφέρει να διπλώσει με μαεστρία το σύμπαν. Απλά έδωσε το κλειδί σε λάθος άτομο".

"Ποιος είναι αυτός ο Μινώταυρος;"

"Μπάτσε, ήδη είπα περισσότερα απ' όσα θα 'πρεπε. Εγώ όμως δεν θα περιμένω το τέλος μου, δεν πρόκειται να γίνω νεκρική καρικατούρα σε λευκό καμβά".

Από την φόδρα του μπουφάν του έβγαλε ένα χάπι και το κατάπιε ακαριαία. Ξεψύχησε πάνω στον καναπέ βγάζοντας αφρούς από το στόμα του και αίμα από τα μάτια του. Και τα δύο έρεαν σαν ορμητικό ποτάμι μέσα απ' τις βαθιά σκαμμένες του ρυτίδες. Παρέμεινα να τον κοιτάω χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα. Με είχε αφήσει προβληματισμένο, έπρεπε να δω που θα μπορούσα να πάω μετά. Σίγουρα θα μπορούσα να πάω στο Βερολίνο να βρω την Ραμόνα και να βρω που θα μπορούσε να έχει στείλει το βιβλίο, έπρεπε να κινηθώ γρήγορα και διακριτικά όμως, οι κινήσεις μου σίγουρα θα παρακολουθούνταν. Ξανά αναφέρθηκε ο Μινώταυρος, ποιος ή τι άραγε είναι; Τώρα έπρεπε να γυρίσω στο τμήμα και να ανασυγκροτίσω τις σκέψεις μου.