Η παράδοξη υπόθεση των αρτίστικ δολοφονιών - 3

Christoph Niemann
      
3.

Το κεφάλι μου πάει να σπάσει απ'τα αλλεπάλληλα ταξίδια στον χωροχρόνο. Οι παλιές πληγές, αν και κλειστές για χρόνια, αναδύονται ξανά κάνοντας την πνευματική και σωματική μου κατάσταση αφόρητη.

Πριν χρόνια, στα πρώτα μου δειλά βήματα, δούλευα ως αστυνομικός. Οι εποχές ήταν δύσκολες, οι αλλαγές του τεχνολογικού κόσμου ήταν ραγδαίες και είχαν έρθει πολύ πιο νωρίς απ' ο,τι σχεδιαζόταν. Οι εύκαμπτες οθόνες και τα εγκεφαλικά τσιπς για δήθεν εκσυχρονισμό, όπως το πλάσαραν, της ανθρώπινης σκέψης ήταν μόνο η αρχή. Μεγάλες εταιρίες τεχνολογικού εξοπλισμού έκαναν την εμφάνιση τους, πλέον ο καθένας θα μπορούσε να γίνει αυτό που πάντα ονειρευόταν με την χρήση των κατάλληλων εμφυτευμάτων και προσθετικών.

Τότε είναι που ξεκίνησε ο αναβρασμός μεταξύ αυτών που επικροτούσαν αυτήν την εξέλιξη και έτσι κάποιοι με αμύθητες περιουσίες θα μπορούσαν να γίνουν υπεράνθρωποι, και σε αυτούς τους παλιομοδίτες όπως τους αποκαλούσαν χλευαστικά που πάλευαν για μια πιο λογική και ανθρώπινη χρήση αυτής της τεχνολογίας.

Εγώ ήμουν κάπου στην μέση, πίστευα πως η τεχνολογία έπρεπε να υπάρχει για να βοηθάει ανθρώπινες ζωές σε ανάγκη και όχι να υπάρχει και να χρησιμοποιείτε ως παιχνίδι εξουσίας.

Σε μια τέτοια σύγκρουση ήμουν τότε παρόν, όχι ως υποστηριχτής μα ως κατευναστής του εξαγριωμένου όχλου. Εκεί υπέστη ένα ολέθριο χτύπημα, μια βέργα με διαπέρασε από το σαγόνι ως το κεφάλι, επέζησα όμως. Το επόμενο που θυμάμαι είναι να βρίσκομαι ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι με πολλά καλώδια να με περιβάλλουν. Αργότερα έμαθα πως η βέργα είχε καταστρέψει ολοσχερώς τις νευρικές απολήψεις των ματιών μου και οι εγκεφαλικές μου λειτουργίες ήταν κατά το ήμισυ λειτουργικές. Χάρη στα νέα εμφυτεύματα και προσθετικές κατάφερα να ζήσω, τίποτα όμως δεν θα ήταν από εδώ και πέρα ίδιο για εμένα. Οι ουλές που είχαν μείνει με τον καιρό εξαφανίστηκαν όμως η προοπτική μου είχε αλλάξει για πάντα.

Οι έντονες ημικρανίες που απέκτησα μετά το ατύχημα και οι παρεμβατικές εμφυτεύσεις στην αρχή, δεν μου επέτρεπαν να αφοσιωθώ πλήρως στην δουλειά μου. Ο χρόνος και ένα ενέσιμο κοκτέιλ ουσιών με βοήθησαν να σταθώ στα πόδια μου. Η υπέρμετρη όμως χρήση των εμφυτευμάτων δημιουργεί ακόμα πιο έντονες ημικρανίες, φοβάμαι όμως να ξαναχρησιμοποιήσω τα ίδια κοκτέιλ, φοβάμαι τον άλλο εαυτό που αναδύεται ύπουλα από μέσα μου. Όμως κάπως θα πρέπει να τελειώσω αυτήν την υπόθεση, κάπως θα πρέπει να βάλω ένα τέλος, ίσως και να το χρωστάω στον εαυτό μου, ίσως και στην μικρή Ντάρια, δεν γνωρίζω ακόμα.

Για άλλη μια φορά έβαλα τα στοιχεία της επόμενης μου στάσης και μπήκα μέσα στην κάψουλα της χοροχρονικής κατασκευής. Καθώς τα γρανάζια έμπαιναν σε λειτουργία και καθώς το μπλε φάσμα περίκλειε το σώμα μου, προσπάθησα να οπλιστώ με όσο περισσότερο κουράγιο μπορούσα.

20 Γενάρη, 2000

LONDON,  ΚΑΝΆΔΑΣ

Με το που έφτασα στο σημείο που ήθελα έκανα εμμέτο στο πεζοδρόμιο, ακριβώς έξω απ' το μαγαζί της Ραμόνας. Το ένιωθα μέσα μου πως ο οργανισμός μου δεν θα άντεχε για πολύ ακόμα αυτά τα απότομα ταξίδια, αυτές τις ανώμαλες διασπάσεις και ενώσεις τις μοριακής και ατομικής μου σύνθεσης. Νιώθω το μυαλό μου να διαιρείται και να δημιουργείται μια πολυσχιδή προσωπικότητα που είχα από καιρό κρύψει επιμελώς.

Άνοιξα την πόρτα του μαγαζιού και μπήκα μέσα. Όπως και στις περιγραφές το μαγαζί ήταν ένας σκοτεινός προθάλαμος για το παράξενο. Δεν με ενδιέφεραν όμως τα διάφορα μπιχλιμπίδια που ήταν τοποθετημένα στα διάφορα ράφια, έψαχνα να βρω το ατελιέ του τρόμου. Φαινόταν πως το μαγαζί ήταν εγκαταλειμμένο, αυτή η γαργαλιστική κρούστα σκόνης είχε γεμίσει όλον τον χώρο. Σάρωνα με το βλέμμα μου όλες τις γωνιές του μαγαζιού. Τα εγκεφαλικά μου εμφυτεύματα δεν μου έδιναν καμία ένδειξη ζωντανού οργανισμού. Πίσω από τον σκονισμένο πάγκο του ταμείου παρατήρησα μια πολύχρωμη πόρτα με παράξενα σύμβολα. Μέσα ήταν το ατελιέ ή ο,τι είχε απομείνει γιατί μέσα πλέον μόνο υπήρχαν οι κρίκοι με τις αλυσίδες απ'όπου ήταν κρεμασμένοι οι δολοφονικοί πίνακες. Απογοητευμένος βγήκα έξω και κοντοστάθηκα πίσω από τον σκονισμένο πάγκο. Καμία απολύτως ένδειξη.

Καθώς ζύγιασα το πάτημα μου άκουσα έναν τριγμό και το ξύλινο πάτωμα κάτω από τα πόδια μου κουνήθηκε ανεπαίσθητα. Παραμέρισα και έσκυψα για να δω καλύτερα καθώς αυτό το σημείο ήταν το πιο σκοτεινό. Το χρώμα της ίριδας των ματιών μου άλλαξε, προσφέροντας μου την νυχτερινή όραση που χρειαζόμουν. Βρήκα μια καταπακτή,την άνοιξα και κατέβηκα κάτω. Ένιωθα τα εμφυτεύματα να δουλεύουν υπερωρίες καθώς προσπαθούσαν να αποκρυπτογραφήσουν τον καινούργιο αυτόν χώρο. Ένα είδος ναού βρισκόταν εδώ, ίσως παρόμοιος με εκείνον που είχα βρει στο Βερολίνο. Οι τοίχοι ήταν σχεδιασμένοι στο χέρι με κάποια ιερογλυφικά ίσως. Η δομή τους πάνω στον τοίχο έδειχνε πως πρόκειται για κάποιο κείμενο, όλα τελείωναν με το ίδιο σύμβολο, μέσα σ'έναν κύκλο υπήρχε η μορφή ενός Μινώταυρου. Ο ανεπτυγμένος εγκέφαλος μου προσπαθούσε να αποκρυπτογραφήσει τα ιερογλυφικά, το ίδιο μήνυμα όμως πέρναγε μπροστά από τα μάτια μου, δεν υπάρχει μετάφραση. Μου φάνηκε παράξενο.

Σε ένα τραπέζι εντόπισα ένα βιβλίο, με λύπη διαπίστωσα πως δεν ήταν κόκκινο. Όταν το άνοιξα κατάλαβα πως επρόκειτο για ημερολόγιο. Ποιανού δεν μπορούσα να ξέρω καθώς πολλές σελίδες του ήταν σκισμένες, αυτά τα λίγα όμως που μπορούσα να διαβάσω η αλήθεια είναι πως με μπέρδεψαν περισσότερο.

"...ο Λεόν πέρασε σήμερα από το κατάστημα. Φαίνεται όμως να είναι καλά, μάλλον η μεταφορά δεν πρέπει να τους επηρεάζει όλους το ίδιο... σήμερα ανέφερε για πρώτη φορά το όνομα της Ντάριας. Υποστήριζε πως θα ήταν το κατάλληλο δείγμα για να αναδείξει Εκείνος την τέχνη του… αυτό το καινούργιο αρτίστικ ναρκωτικό που πήρα από τον γέρο Γουίλι  είναι πραγματικά αναζωογονητικό, παράλληλες διαστάσεις ανοίγονται μπροστά στα μάτια μου. Θα βοηθήσει να δελεάσω τα μοντέλα πιο εύκολα… το βιβλίο που έφτιαξε ο Μινώταυρος μου άνοιξε νέους ορίζοντες και βοήθησε να εδραιωθώ ως ιέρεια και το μόνο που ζήτησε ως αντάλλαγμα είναι να του παρέχω μοντέλα, ο,τι και να σημαίνει αυτό. Μου προκαλεί περιέργεια που δεν δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο όμως… θα πρέπει να φτιάξω ένα είδος χάρτη αν δε θέλω να χαθώ κάπου ανάμεσα στους κόσμους, άπαξ και περάσεις μέσα απ' τις σελίδες δεν ξέρεις που μπορεί να σε βγάλει και σε ποιανού τα χέρια μπορεί να πέσει. Μέχρι στιγμής όμως τα έχω καταφέρει… αυτή η σελίδα μ' έβγαλε στο σπίτι του, μια μεγαλοπρεπή έπαυλη. Τρόμαξα από τους ήχους και έφυγα κατευθείαν, δεν ήθελα να με βρει εδώ".

Παράξενα πράγματα… να που και τα άλλα δύο ονόματα της λίστας αναφέρθηκαν. Ο Λεόν ήταν σίγουρα συνένοχος, όμως αναφέρθηκε και ο Μινώταυρος - ποιος ήταν άραγε, έχει κάποια σχέση με το σύμβολο στον τοίχο;

Παρασκευή, 31 Δεκεμβρίου 2000, 23:58μμ

Έχω γεμίσει το γραφείο μου χαρτιά, σχεδιάζω ξανά και ξανά το σύμβολό που είδα στους τοίχους του καταστήματος. Το κεφάλι πάει να σπάσει και τα μάτια μου τα νιώθω έτοιμα να πεταχτούν από τις κόγχες, δεν αντέχω άλλο, είναι λες και τα εμφυτεύματα προσπαθούν να καταλάβουν το νευρικό μου σύστημα - να γίνουν ένα με το υπόλοιπό μου σώμα. Μέσα στο συρτάρι έχω ένα ενέσιμο μείγμα. Θα διώξει τον πόνο, όμως θα φέρει εκείνον. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι συνετό, όμως πονάω πολύ…

Συνεχίζεται...