Η παράδοξη υπόθεση των αρτίστικ δολοφονιών - 1

                                                                                   1.

Ήταν ακριβώς 5:47 το πρωί της Παρασκευής 31 Δεκεμβρίου του 2000 όταν ένας σκοτεινός τύπος ξεκίνησε την ανατομή της 15-χρονής Ντάρια Τζόνσον. Τα χέρια του θύματος ήταν καρφιτσωμένα με 16 υποδερμικές βελόνες, αντλώντας μέσα τέσσερα κύρια συντηρητικά, χρωστικές ουσίες, ρευστά μεταφοράς μνήμης και ένα είδος πράσινου υλικού. Από την τελευταία και 17^η, όλο το αίμα και τα σωματικά υγρά είχαν αποστραγγισθεί. Η περιοχή του στομαχιού είχε ανοιχτεί προσεκτικά και τα εντόσθια είχαν αφαιρεθεί, είχαν τοποθετηθεί  μέσα σε ένα μικρό δίκτυ ή ιστό και κρεμαστεί ανάμεσα στις κολώνες όπου έγινε ο φόνος, ακριβώς μπροστά από το μουσείο σύγχρονης τέχνης της  Νέας Υόρκης. Τα άκρα της Ντάρια είχαν αφαιρεθεί επιμελώς από τον κορμό. Σε κάθε άκρο είχε εμφυτευτεί ένας μικρός, εξαιρετικά εξελιγμένος, μεταφραστής δυαδικού κώδικα ο οποίος με τη σειρά του ήταν συνδεμένος με μικρά ηχεία που βρίσκονταν στα άκρα των ακρωτηριασμένων μελών. Οι αυτοτελείς μίνι ενισχυτές ενεργοποιήθηκαν στη συνέχεια, ενισχύοντας τις αποκωδικοποιημένες σειρές πληροφοριών μνήμης, αποκαλύπτοντας τους εαυτούς τους ως μικρούς στίχους χαϊκού, μικρούς στίχους που αναπαριστούν αναμνήσεις από άλλες βάναυσες πράξεις. Τα άκρα και τα εξαρτήματά τους στη συνέχεια είχαν κρεμαστεί πάνω από τον διαδοχικό ιστό, με τέτοιο τρόπο που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί. Ο κορμός, από το κάτω άνοιγμα, είχε τοποθετηθεί πάνω σε ένα μεταλλικό στήριγμα στερεωμένο σε μια μαρμάρινη βάση. Όλα αυτή η δουλειά είχε γίνει με απόλυτη επιμέλεια, δίχως το παραμικρό ίχνος αίματος στο πάτωμα του μουσείου. Το θέαμα αυτό είχε εκτεθεί ακριβώς μπροστά στην πόρτα του μουσείου, σαν κάποιος ξεναγός βγαλμένος από ταινία τρόμου. Ήταν σίγουρα φόνος, θα μπορούσε όμως κάποιος να το θεωρήσει και τέχνη;

Όλο αυτό ήταν το αποκορύφωμα από μία ακολουθία από προκλητικά και απεχθή γεγονότα που ξεκίνησαν κάπου στα μέσα Νοεμβρίου, βυθίζοντας με όλο και πιο βαθιά σ’ αυτό το αρρωστημένο χάος που το ίδιο το μυαλό μου δεν μπορούσε να αντέξει. 

Ονομάζομαι Ντέμης Λοτρέκ ή ντετέκτιβ Λοτρέκ ο Γάλλος προφέσορ στο κύκλωμα μου. Είμαι προσκολλημένος στο τμήμα της τέχνης-εγκλήματος, μία πρόσφατα υποκινούμενη  εταιρεία η οποία χρηματοδοτείται από μια ποταπή επιχορήγηση του προτεκτοράτου των Τεχνών, είναι αισθητό ότι η έρευνα για τα εγκλήματα ‘’τέχνης’’, όπως αποκαλούνται οι ιδιαιτέρως παράξενα δομημένοι-τελετουργικοί φόνοι είναι από μόνοι τους άρρηκτα συνδεδεμένοι με άλλες μορφές έκφρασης και γι’ αυτό και αξίζει να υποστηριχθούν από αυτό το σημαντικό σώμα ιδιαίτερων ντετέκτιβ. 

____________________________

Παρασκευή, 31 Δεκεμβρίου 2000, 10:15πμ

Όπως σε κάθε έγκλημα, η πρώτη μου κίνηση είναι να προσπαθήσω να ανακαλύψω το κίνητρο πίσω από αυτό. Για το πρόσφατο έγκλημα με το οποίο βρισκόμουν αντιμέτωπος ήμουν σχεδόν σίγουρος πως ήταν μια αρτιστίκ δολοφονία. Όλα τα στοιχεία ήταν εκεί. Είχε πιθανών τις αρχές της στη δεκαετία του '70 με τα τελετουργικά αίματος του Νίτσε. Περίπου σαν την δολοφονία του  Κρις Πάρκερ, που είχε πυροβοληθεί με καραμπίνα από τον συνεταίρο του μέσα στην ιδιοκτήτη γκαλερί τους. Τον είχε χωρέσει σε μια δερμάτινη τσάντα, την οποία πέταξε στην εθνική οδό και στη συνέχεια εκείνη έπεσε με δύναμη πάνω στο καπό μιας Volkswagen. Οι ιστορίες και οι φήμες της γεμάτης νέον νυχτερινής πόλης έλεγαν ότι ένας νεαρός νότιο Κορεάτης καλλιτέχνης, πιθανότατα και ζευγάρι του θύματος, ήταν ο ύποπτος. Ο αυτο-δηλωμένος ασθενής σε μια υποχθόνια χειρουργική κλινική είχε κάνει πολλαπλές διορθωτικές και εξελικτικές επεμβάσεις. Όταν η υπηρεσία μου τον ανακάλυψε βρήκε έναν τύπο τελείως παράξενο και συνάμα τρομακτικό. Είχε διαφορά κομμάτια αριστοτεχνικά ενωμένα μεταξύ τους σε όλο του το σώμα, ένα δάκτυλο, μια μύτη, διαφορετικά μεταξύ τους άνω και κάτω άκρα. Τον βρήκαν σε ένα σπήλαιο- γκαλερί το οποίο έμοιαζε σαν μια εξαίρετα διακοσμημένη βιβλιοθήκη, με διάφορους πίνακες ζωγραφικής να παρεμβάλλονται ανάμεσα στα χωρίσματα. Μια αναμφίβολα αριστοτεχνική κατασκευή. Υποθέτω πως ο καθένας θα μπορούσε να πει πως ήταν ένας πραγματικός καλλιτέχνης. Στάθηκε η αφορμή για να ευημερήσει το συγκεκριμένο τμήμα της υπηρεσίας.

Η συγκεκριμένη όμως περίπτωση δολοφονίας που έπρεπε να διαλευκάνω ήταν πραγματικά ευφυής. Ξεπερνούσε τον πιο άριστο και τεχνικά άρτιο πίνακα και ζωγραφικής και το πιο άσπιλο και άψογα σχεδιασμένο άγαλμα.

____________________________

Πέμπτη, 27 Οκτωβρίου 1994

122 East Village, Μανχάταν

Ο Ρον Κρόου, ψευτοκαλλιτέχνης του δρόμου, περφεκτιονίστας και αυτοαποκαλούμενος ζωγράφος, πρώην ηρωινομανής και θετικός φορέας HIV, τρυπάει με μια μεγάλη βελόνα πλεξίματος επανειλημμένα το μέτωπό του και μια μικρή λωρίδα αίματος αρχίζει να στάζει πάνω σε ένα κομμάτι χαρτόνι. Το πρόσωπο του συσπάτε από τον πόνο όμως ο ίδιος δεν βγάζει ούτε μια κραυγή. Δημιουργεί διαφορά αφηρημένα σχέδια με το αίμα του, στην συνέχεια με την προσθήκη νερού δίνει μορφή στα αφηρημένα σχέδια του. Στην συνέχεια φοράει ένα ωραίο άσπρο κοστούμι και ασορτί γραβάτα και υποκλίνεται στους ελάχιστους θεατές. Στην συνέχεια φωνάζει κάποιον να έρθει δίπλα του, ένας νεαρός με ένα φθαρμένο τζιν και ένα ξεχειλωμένο μαύρο μπλουζάκι έρχεται δειλά και χαμογελαστά δίπλα του. Ο Ρον τον βλέπει, τον ρωτάει το όνομα του και στην συνέχεια του δίνει ένα κοφτερό νυστέρι και υποκινώντας τον χαράζει πάνω στο κουστούμι του, στο ύψος της κοιλιάς το πρόσωπο του νεαρού, ιδιαιτέρως καλά.  Ο νεαρός δεν μπορούσε να πιστέψει τι είχε κάνει, το κοινό είχε εκστασιαστεί και αίμα έσταζε από το κουστούμι πάνω στο ίδιο χαρτόνι που σχεδίαζε πριν. Μόλις ο Ρον είχε εκτελέσει άψογα εξαιρετικά περιορισμένη έκδοση Κροουστικής αφηρημένης τέχνης.  Όταν το συγκεκριμένο έργο παρουσιάστηκε τον Μάρτιο , το ΄΄Τέσσερις σκηνές σε μια σκληρή ζωή", στους καλλιτεχνικούς κύκλους έγινε χαμός. Αυτό θα γινόταν και το κύκνειο άσμα του μιας και θα τον νίκαγε ο ιός τον επόμενο μήνα. Χωρίς να το θέλει όμως θα ξεκινούσε και την λαίλαπα των  λεγόμενων αρτίστικ δολοφονιών.

____________________________

Παρασκευή, 31 Δεκεμβρίου 2000, 10:30πμ

Αυτή την στιγμή θα χρειαζόμουν οπωσδήποτε  ένα ποτό, διπλό ουίσκι χωρίς πάγο κατά προτίμηση.  Αντ' αυτού με πνίγουν οι βρωμερές αναθυμιάσεις του δρόμου που αφήνουν μια επίγευση αλμυρή και όξινη. Θα πρέπει όμως  να πάω πίσω στα κεντρικά. Τα κεντρικά γραφεία ήταν πριν το στούντιο ενός καλλιτέχνη του δρόμου, του Κρόου, το οποίο είχε γίνει τώρα ένας προσαρμοσμένος ναός για όλους εμάς τους ανθρώπους του εγκλήματος τέχνης. Ο ίδιος ο Κρόου δεν θεωρούσε το να πεθάνει έτσι απλά από έναν ιό αρκετά φαντασμαγορικό και καλλιτεχνικό. Έτσι ένα σκοτεινό βράδυ μέθυσε τόσο όσο, γδύθηκε και τακτοποίησε τα ρούχα του προσεκτικά σε μια καρέκλα, ξάπλωσε στο πάτωμα σε στάση εσταυρωμένου και μετά από αρκετές απόπειρες κατάφερε να κόψει τις φλέβες του. Κρατούσε τα ξυράφια με χαρτομάντιλα έτσι ώστε να μην κόψει τα δάκτυλά του. Το παραπάνω αίμα σίγουρα θα χαλούσε το σχέδιο που ήθελε να δημιουργήσει. Βαθιά στοχαστής και δημιουργικός ως το τέλος.

11:00πμ

Κεντρικά γραφεία - τμήμα αρχείου δεδομένων

Τα μόνα ονόματα που μπορεί να συσχετίσει η τράπεζα δεδομένων με την Ντάρια Τζόνσον είναι οι Λεόν Ραντ, Ραμόνα Στόουν και Γουίλι Κλέιτον. Οι πληροφορίες είναι σύντομες αλλά περιεκτικές:

Ραμόνα Στόουν:  Γυναίκα. Καυκάσια. Ηλικία κοντά στα 45. Δυναμική έμπορος ναρκωτικών και τυραννική φουτουρίστρια. Χωρίς καταδίκες. Επαφές: Λεόν Ραντ, Ντάρια Τζόνσον, Γουίλι Κλέιτον.

Λεόν Ραντ: Άντρας. Μιγάς. 22 χρονών. Ξένος. Τρεις καταδίκες για μικροκλοπές, πίστωση και λογοκλοπή χωρίς άδεια. Επαφές: Ντάρια Τζόνσον, Γουίλι Κλέιτον.

Γουίλι Κλέιτον: Άντρας. Καυκάσιος. 78 χρονών. Ιδιοκτήτης μικρής εγκατάστασης σε μια σιδηροδρομική αυλή στην Νέα Υόρκη. Διακινητής αρτίστικ ναρκωτικών και παραχαράκτης αποτυπωμάτων DNA. Άκακος, μοναχικός.

Τα στοιχεία είναι λίγα και μόνο η Ραμόνα Στόουν μου κινεί την περιέργεια. Κανένα πρόβλημα όμως θα επανέλθω. Το καλύτερο που έχω να κάνω τώρα είναι να βάλω όλα τα στοιχεία στο ''Auto- virtual identifier'', το ειδικό πρόγραμμα που μπορεί να συσχετίσει τα αληθινά γεγονότα ως περίεργα αρτίστικ γεγονότα. Ίσως καταφέρω να βρω κάτι το ουσιαστικό από αυτήν την διαδικασία.

11:15πμ

Τα αποτελέσματα από το  ''Auto- virtual identifier' είναι πολύ ενδιαφέροντα:

"Δεν υπάρχουν καταδίκες για αποφασιστικούς αγίους που πίστευαν ότι ο Καυκάσιος τυραννικός τρόπος είναι ο καλύτερος. Θηλυκό τυραννικό διακινεί λευκό χιόνι και κάτω από καφέ κρυστάλλους αποσπά τυραννικές μαρτυρίες από τυραννισμένους ανθρώπους. Δολοφονεί και προσπαθεί να πετύχει το ύψιστο τυραννικό έργο".

Όλα αυτά φαντάζουν χαζομάρες σε κάποιον που δεν γνωρίζει να βλέπει την αλήθεια ανάμεσα στις λεπτές γραμμές, αλλά εγώ γνωρίζω πώς να αποκωδικοποιώ τα συγκεκριμένα μηνύματα και τώρα ξέρω πως θα κινηθώ στην συνέχεια.

Συνεχίζεται...