Το μυστικό του ‘’Polybius’’

Τώρα τελευταία νιώθω όλο και πιο πολύ την ανάγκη να μοιραστώ κάτι μαζί σας. Η αλήθεια είναι πως δε θα το έκανα, όμως αντιλαμβάνομαι πως οι ιστορίες που άκουγα από τον πατέρα μου έχουν κάποια βάση. Μέρες τώρα αισθάνομαι πως κάποιος με παρακολουθεί, μου έχει γίνει εμμονή, και στο κεφάλι μου στροβιλίζουν περίεργες εικόνες. Ο πατέρας μου την δεκαετία του '80 δούλευε ως επιστάτης στο σωφρονιστικό ίδρυμα του Όρεγκον, δέκα λεπτά με τα πόδια από το σπίτι μας. Η ιστορία του, δυστυχώς για εκείνον, ήταν προφητική όσον αφορά την εξαφάνιση του και πολύ φοβάμαι πως και εγώ μπορεί να έχω την ίδια κατάληξη.

    Δούλευα ήδη καμιά δεκαετία στο σωφρονιστικό ίδρυμα και ήθελα οπωσδήποτε να αλλάξω δουλειά. Είχα βαρεθεί αυτήν την ελεεινή ρουτίνα του πηγαινέλα και ένιωθα την καρδιά μου να μαυρίζει, όλο και πιο πολύ, από αυτά που έβλεπα επί καθημερινή βάση. Τις τελευταίες δέκα μέρες όμως του Απρίλη του 1981 γνώρισα έναν τρόφιμο, μόλις είχε μπει, ήταν περίπου στην ηλικία μου. Είχε κάτι το παράξενο η άφιξη του στο ίδρυμα. Τον είχαν φέρει δύο άντρες με μαύρα κουστούμια και κατευθείαν οι υπεύθυνοι του ιδρύματος αποφάσισαν να τον βάλουν στην απομόνωση. Έλεγαν πως έπασχε από έντονες παραληρητικές ιδέες, όμως στο πρόσωπο του έβλεπα καθαρά πως κάτι πιο βαθύ τον βασάνιζε, πως στο μυαλό του είχε κάτι περισσότερο από ιδέες και οράματα. Μια μέρα που έτυχε να καθαρίζω στον τομέα των κελιών απομόνωσης άκουσα μια ασθενική φωνή. Προερχόταν από το κελί του νεοφερμένου, η φωνή του μετά βίας έβγαινε λόγω του κοκτέιλ φαρμάκων που πότιζαν τους τρόφιμους. Πλησίασα διστακτικά προς το κελί του και στηριζόμενος στην σφουγγαρίστρα άνοιξα το πορτάκι επιβλέψεως, τον είδα να κάθεται στην γωνία και να κοιτάει προς την πόρτα. Έλεγε συνεχώς τις εξής λέξεις: ''Όλα οφείλονται στο πρόγραμμα MKUltra. Μας κλέβουν τα μυαλά''. Ως τότε δεν είχα ξανακούσει τίποτα για αυτό το πρόγραμμα, πόσο μάλλον για ''κλέψιμο μυαλών''. Όταν σταμάτησε να μονολογεί και με παρατήρησε με ένα ταχύτατο σάλτο έφτασε προς την πόρτα και έβαλε το χέρι του στο πορτάκι ώστε να μείνει ανοιχτό.

«Φίλε, πρέπει να με βγάλεις από εδώ. Θα με σκοτώσουν. Ξεσκέπασα την πλεκτάνη τους».

Δεν μπορούσα να καταλάβω σε τι πράγμα ακριβώς αναφερόταν. Τρομαγμένος και ξαφνιασμένος απομακρύνθηκα από την πόρτα. Εκείνος συνέχισε να μονολογεί. Τα λόγια του για έναν περίεργο λόγο μου κίνησαν την περιέργεια. Τις τελευταίες μέρες στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων υπήρχαν άρθρα για παιδιά και εφήβους που βρισκόντουσαν σε περίεργες καταστάσεις. Κάποια είχαν βρεθεί νεκρά, είχαν αυτοκτονήσει, και κάποια άλλα είχαν βρεθεί σε αλλοπρόσαλλη κατάσταση να δείχνουν παράξενα μηνύματα γραμμένα σε τοίχους με το ίδιο τους το αίμα. Οι εφημερίδες δεν αποκάλυπταν τι ακριβώς έλεγαν τα μηνύματα, όμως έδειχναν μέσα από τις φωτογραφίες το πλήρης αποτρόπαιο θέαμα των αυτοκτονιών. Ήταν η εποχή που ο κόσμος και ο τύπος διψούσε για αίμα.

  Αποφάσισα πως έπρεπε να μάθω όσο το δυνατόν περισσότερα από τον συγκεκριμένο τρόφιμο. Άλλαξα την πρωινή βάρδια μου με την βραδινή, ήξερα πως εκείνες τις ώρες θα είχε περάσει η επήρεια των φαρμάκων και έτσι θα μπορούσα να μιλήσω μαζί του κανονικά. Εκείνες τις μέρες έμαθα για το ηλεκτρονικό ''Polybius''. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του έμοιαζε σαν ένα οποιοδήποτε τυπικό ηλεκτρονικό μηχάνημα παιχνιδιών. Όταν πρωτοεμφανίστηκε στην αίθουσα παιχνιδιών του Πόρτλαντ το φθινόπωρο του '81 κανείς δε γνώριζε για την προέλευση του, ούτε καν ο ίδιος ο καταστηματάρχης. Παρ' όλα αυτά κατάφερε, την ίδια μέρα κιόλας, να γίνει ανάρπαστο. Το παιχνίδι δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, απ' ότι του είπαν οι φίλοι του μιας και ο ίδιος δεν συμπαθούσα ιδιαίτερα τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, πιο πολύ μου άρεσαν τα φλιπεράκια. Διάφορα αιωρούμενα ακανόνιστα πολύγωνα βρισκόντουσαν διάσπαρτα στην οθόνη και περίεργες, στροβιλιστές σπείρες έκαναν την εμφάνιση τους σε τακτά διαστήματα. Δεν υπήρχε κανένας σκοπός στο παιχνίδι, καμιά αρχή και κανένα τέλος. Ένα τριγωνικό ''σκάφος'' σταθερό στην οθόνη  πυροβολούσε τα αιωρούμενα σχήματα διαμελίζοντας τα πολύγωνα σε μικρότερα και ούτω καθ' εξής. Ως επιβράβευση μια περίεργη σπείρα εμφανιζόταν, που κάλυπτε όλη την οθόνη, η οποία γύριζε πολύ γρήγορα, πότε αριστερά και πότε δεξιά. Μετά από κανένα λεπτό η οθόνη μαύριζε και τα περίεργα αιωρούμενα πολύγωνα έκαναν και πάλι την εμφάνιση τους. Η ίδια ρουτίνα και το ίδιο μοτίβο, ξανά και ξανά. Είχε καταφέρει να εθίσει  τρομερά όποιον έπαιζε μαζί του.

  Έβλεπα όμως κάτι το περίεργο στην συμπεριφορά όσων έπαιζαν το παιχνίδι. Αμέτρητες ουρές παιδιών πίσω από το μηχάνημα, να μαλώνουν λεκτικά και κάποιες φορές να πιάνονται στα χέρια, με αρκετές βίαιες καταλήξεις. Όλα αυτά για λίγο χρόνο με το παιχνίδι. Όμως τα περίεργα φαινόμενα συνεχίζονταν και έξω από την αίθουσα παιχνιδιών. Αρκετοί από τους φίλους μου δυσκολευόντουσαν να κοιμηθούν τα βράδια, το κεφάλι τους γύριζε συνεχώς και μια έντονη ανάγκη να αντικρίσουν τα περίεργα ψυχεδελικά χρώματα και τους παράξενους σχηματισμούς γεννιόταν μέσα τους. Ένα βράδυ καθώς γυρνούσα σπίτι μου πέρασα έξω από την αίθουσα παιχνιδιών. Αντίκρισα φώτα να αναβοσβήνουν και έτσι πλησίασα. Τα φώτα προερχόντουσαν από το ''Polybius''. Δύο αντρικές φιγούρες με μαύρα ρούχα στεκόντουσαν μπροστά από το μηχάνημα και είχαν ανοίξει το κάτω μέρος του. Πέρασε από το μυαλό μου πως ίσως έκαναν συντήρηση, κάτι όμως που σχεδόν αμέσως απέκλεισα μιας και η ώρα ήταν περασμένη και το κατάστημα κλειστό από ώρα. Όσο μπορούσα πιο αθόρυβα συνέχισα τον δρόμο μου. Την επόμενη μέρα το μηχάνημα βρισκόταν στην θέση του, περιμένοντας τους εθισμένους πελάτες του.

  Δύο παιδιά εξαφανίστηκαν τις επόμενες μέρες χωρίς κανένα ίχνος, και οι δύο ήταν φανατικοί του παιχνιδιού. Βρέθηκαν μετά από τρεις μέρες στην μέση του δάσους Τίλαμουκ, χωρίς όμως να θυμούνται τίποτα για το οτιδήποτε. Το μόνο που ψέλλιζαν ήταν: ''MKUltra'', συνέχεια. Την άλλη μέρα το μηχάνημα έλειπε από την θέση του. Εξαφανίστηκε με τον ίδιο τρόπο που εμφανίστηκε, χωρίς κανένας πάλι να γνωρίζει τίποτα. Είχε παραμείνει στην αίθουσα παιχνιδιών ακριβώς έναν μήνα δημιουργώντας τρομακτικά παράδοξα φαινόμενα στην συμπεριφορά των παικτών. Και μετά όμως τα συμπτώματα συνεχίζονταν, με τους ίδιους τους παίκτες να αυτοκτονούν. Προσπάθησα να μάθω όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα για το ''MKUltra''. Από διάφορους ανθρώπους που ασχολιόντουσαν με τα κυβερνητικά απόρρητα έμαθα πως πρόκειται για ένα μυστικό πρόγραμμα χαλιναγώγησης του μυαλού. Η C.I.A προσπαθούσε με διάφορα τεχνάσματα, από ταινίες, μουσικές ως και ηλεκτρονικά παιχνίδια, να βρει και να εκπαιδεύσει περαιτέρω ανθρώπινα ''τέρατα μάχης'', χωρίς κανένα απολύτως αίσθημα ενοχής και λογικής μέσα τους.

  Την άλλη μέρα ο τρόφιμος δεν ήταν στο κελί του. Κανένας δεν γνώριζε που είχε πάει και ποιος τον είχε πάρει. Ο πατέρας μου είχε μείνει με την απορία αν το συγκεκριμένο παιχνίδι ήταν ένα παρακλάδι του προγράμματος ''MKUltra''. Από τότε του έγινε βαθιά εμμονή να μάθει περισσότερα. Μετά από έναν μήνα ακριβώς ο πατέρας μου εξαφανίστηκε μυστηριωδώς, είχε καταφέρει όμως να περάσει αυτήν την εμμονή του και σε' μένα.

Τώρα που έβγαλα αυτό το βάρος από μέσα μου φοβάμαι και εγώ με την σειρά μου μήπως ''εξαφανιστώ''. Κατάφερα να βρω κάποια περαιτέρω στοιχεία όμως είναι ασήμαντα, το μυστικό αυτό είναι καλά κρυμμένο. Τώρα που και εσύ έμαθες την ιστορία του ''Polybius'' ελπίζω να το ψάξεις και να είσαι πιο τυχερός από εμένα. Αν φυσικά και εσύ δεν ''εξαφανιστείς'' με κάποιον περίεργο τρόπο.