Ένα ανοιξιάτικο ξύπνημα

Ξυπνώ έχοντας μια αίσθηση ζεστασιάς σε όλο μου το κορμί. Πριν ακόμα ανοίξω τα μάτια αντιλαμβάνομαι μια αμυδρή φωτεινότητα στον χώρο. Ανοίγω τα μάτια και στρέφω το βλέμμα προς το παράθυρο. Όλη αυτή η θαλπωρή προέρχεται από το πρώτο φως του ανοιξιάτικου ήλιου. Οι παιχνιδιάρικες ακτίνες χορεύουν πάνω στις ζάρες τις κουρτίνας.

Σηκώνομαι και πάω προς το παράθυρο, ανοίγω την κουρτίνα και τον βλέπω. Τον βλέπω πως σκίζει τα ελάχιστα σύννεφα που έχουν απομείνει στον ουρανό με χειρουργική ακρίβεια, δημιουργώντας ένα άνοιγμα του κόσμου στην ανοιξιάτικη ζωή. Κάθομαι και τον χαζεύω πως δίνει ζωή στα άλλοτε κιτρινισμένα φύλλα των δέντρων, πως μετατρέπει αυτό το κίτρινό τους χρώμα σε ένα ζωντανό και υγιές πράσινο. Όπως με χτυπάει στο πρόσωπο, αναπτερώνεται το ηθικό μου, όπως αναπτερώνεται και αυτό των αιωνόβιων πλατανιών που συνεχίζουν να στέκουν αγέρωχα και να υπομένουν τις αλλεπάλληλες αλλαγές του χρόνου. Αφουγκράζομαι την μέρα, στα ρουθούνια μου έρχεται η ευωδία της χλωροφύλλης που αναδίδει το φρεσκοανθισμένο χορτάρι. Βλέπω το έδαφος που σαν μια γόνιμη μήτρα γεννάει λουλούδια και φυτά και αυτά με την σειρά τους βγαίνουν για να χαιρετήσουν αυτόν τον ανοιξιάτικο ήλιο.

Νιώθω αυτό το θερμό του άγγιγμα στο πρόσωπό μου. Τόσο θερμό και καλοσυνάτο όπως αυτό ενός οικοδεσπότη που καλωσορίζει κάποιον στο φτωχό του σπιτικό για να τον κεράσει χαρά και ζεστασιά ώστε να διώξει τον πόνο και το κρύο. Τον πόνο και το κρύο που φέρνει ο γέρο χειμώνας.

Και χαίρομαι που επιτέλους έφτασε με ορμή και αυτή η άνοιξη. Για να διώξει μακριά αυτόν τον δύσκολο χειμώνα με την ενδόμυχη ανάγκη του να πονέσει και να καταστρέψει. Με αυτό το αρχέγονό ένστικτο φθόνου προς την άνοιξη που ελλοχεύει για να του πάρει την θέση και την δόξα.

Όμως καθώς εγώ τώρα κοιτάω κατάματα τον ήλιο το ξέρω βαθιά μέσα μου πως ήρθε για να μείνει. Τον νιώθω να θέλει να τρυπώσει παντού, σε κάθε σκοτεινή χαραμάδα, σε κάθε σκοτεινή γωνία, σε κάθε σπίτι και σε κάθε καρδιά.

Μα βλέπω γύρω μου και αναρωτιέμαι πως θα μπει στα σπίτια;

Θα έπρεπε όλοι να ακολουθήσουν το παράδειγμα μου και να ανοίξουν τις πόρτες τους, να τον υποδεχτούν στα σπίτια και τις καρδιές τους, να τον αφήσουν να τις ανθήσει όπως κάνει στην γη.

Η θερμότητα που αναδίδει ξυπνάει όλο μου το κορμί, φέρνει σε εγρήγορση όλες μου τις αισθήσεις. Νιώθω σαν ένα ζώο που ξυπνάει από χειμερία νάρκη, μια κίνηση αποστροφής προς τον γέρο χειμώνα που σπέρνει πόνο. Νιώθω έτοιμος και εγώ να χαρώ την ζωή και τα δώρα της εποχής.

Ένα ανοιξιάτικο αεράκι μου φυσάει τα μαλλιά. Αυτό το ανοιξιάτικο αεράκι έρχεται πάντα ταίρι με τον ανοιξιάτικο ήλιο, πιστό πάντα στο ραντεβού του. Μαζί προσπαθούν να μεταφέρουν το μήνυμα της έναρξής της άνοιξης σε κάθε γωνιά του τόπου, από την θάλασσα ως το ψηλότερο βουνό. Μεταφέρουν μυρωδιές και εικόνες φρέσκες που αναδίδουν ζωή.

Έτσι και έμενα τώρα καθώς στέκομαι και ρεμβάζω, αντλώντας έμπνευση και ενέργεια από τον ήλιο και το αεράκι, νιώθω την παρότρυνση τους για ζωή, την παρότρυνση τους για χαρά, την παρότρυνση τους για βόλτα.